Ang gabi ay dapat sanang maging simula ng isang walang-hanggang paglalakbay. Isang marangyang pagdiriwang, libu-libong talulot ng puting rosas, musikang umaalingawngaw, at daan-daang bisitang nagpapalitan ng pagbati at tuwa. Ang kasal nina Teresa at Alberto ay hindi lamang isang pag-iisang dibdib; ito ay isang kaganapan na nagpapahiwatig ng pag-iisa ng dalawang pamilya na mayaman sa kultura, tagumpay, at kasaysayan. Ngunit sa isang nakakapangilabot na pagbaliktad ng tadhana, ang pinakamasayang araw ng kanilang buhay ay nauwi sa isang bangungot. Tatlumpung minuto lamang matapos nilang bigkasin ang kanilang “I do,” ang isang regalo na sumisimbolo ng walang-limitasyong pagmamahalan ay naging kanilang huling biyahe, na humantong sa isang trahedyang nagpatahimik sa buong mundo at nag-iwan ng isang malaking katanungan: bakit?

Ang kuwento nina Teresa at Alberto ay isang epiko ng pag-ibig na tinadhana. Kapwa ipinanganak sa isang marangyang komunidad sa South Africa, lumaki sila sa isang mundo ng pribilehiyo at kaligayahan. Ang kanilang mga pamilya ay matagal nang magkaugnay, at ang kanilang mga ina ay madalas na nag-aayos ng playdate dahil alam nilang hindi mapaghihiwalay ang kanilang mga anak. Mula sa pagiging mga bata na naghahabulan sa malalawak na hardin hanggang sa magkatabing nag-aaral, ang kanilang ugnayan ay lumalim nang walang kahirap-hirap, nakabatay sa tiwala at isang pag-unawang hindi na kailangan pang ipaliwanag.

Nang sila ay tumuntong sa kanilang pagdadalaga at pagbibinata, ang pagkakaibigan ay dahan-dahang lumago tungo sa isang pag-iibig na mas malalim. Napansin ni Alberto ang nakakatuwang pagkunot ng ilong ni Teresa kapag siya ay naiinis, at si Teresa naman ay namangha sa biglang paglaki ni Alberto at sa tahimik nitong kumpiyansa. Sa edad na 16, sa ilalim ng malambot na kulay ng kahel at rosas ng paglubog ng araw, nagkaroon ng katuparan ang isang pabulong na tanong ni Teresa: “Naiisip mo ba kung paano kaya kung tayo?” Ang simpleng halik na idinampi niya sa labi ni Alberto ay nagpabago sa kanilang mundo, isang pagmamahalan na hindi nila inasahan ngunit buong puso nilang tinanggap.

Habang tinatahak nila ang mundo ng adulthood, lalo pang tumibay ang kanilang relasyon. Hindi tulad ng maraming magkasintahan na nahaharap sa hamon ng kolehiyo, ang kanilang pagmamahalan ay naging kanilang matatag na pundasyon. Si Alberto, nag-aaral ng arkitektura sa isa sa pinakaprestihiyosong programa, ay lumikha ng mga disenyo na nagpapakita ng isang bihirang pagsasanib ng inobasyon at paggalang sa kasaysayan. Samantala, si Teresa ay nagpakadalubhasa sa hot couture, gamit ang mayamang kultura ng Africa bilang inspirasyon upang hamunin ang mga lumang pamantayan ng fashion industry. Ang kanilang mga pangarap ay malaki, at sila ay nakalaan na magkaroon ng malaking epekto sa kani-kanilang larangan, ngunit ang lahat ng ito ay pinananatili ng kanilang pag-ibig.

Ang kasiguruhan ng kanilang relasyon ay sinelyuhan sa isang di-malilimutang biyahe sa Kenya. Sa gitna ng malawak na sabana, sa isang pribadong hapunan sa ilalim ng kalangitan na punong-puno ng bituin, lumuhod si Alberto. Ang singsing na inihanda niya ay isang obra maestra, pinaghalo ang modernong kagandahan at tradisyonal na kahulugan—isang makinang na diyamante na napapalibutan ng ukit na hango sa tradisyonal na African pattern, sumisimbolo ng pagkakaisa at kawalang-hanggan. “Ikaw ang babaeng gusto kong makasama habang-buhay,” ang kanyang pangako, na sinagot ni Teresa ng isang nanginginig at masayang “Oo.”

Ang paghahanda para sa kanilang kasal ay naging isang pambansang kaganapan. Ang venue ay isang eksklusibong estate sa tuktok ng bundok sa Western Cape, kung saan nagtatagpo ang matatarik na bangin at ang walang katapusang Karagatang Atlantiko. Ito ay isang lugar na walang-hanggan, tulad ng kanilang pagmamahalan. Ang kasal ay kailangang maging perpekto, isang repleksyon ng kanilang pag-ibig, kultura, at kwento. Ang wedding gown ni Teresa ay dinisenyo ng isa sa pinakaprestihiyosong designer sa Africa, isang masterpiece na may detalyadong beadwork at pattern ng kanilang ninuno. Sa kabila ng pressure at gabi-gabing pagpaplano, natagpuan nina Teresa at Alberto ang kapayapaan sa kanilang mga simpleng sandali—sa hatinggabi, magkasamang pinagmamasdan ang mga ilaw ng lungsod, nag-uusap tungkol sa bahay na kanilang itatayo at sa pamilya na kanilang bubuuin.

Dumating ang araw. Ang courtyard ng estate ay naging isang obra maestra, napuno ng puting rosas at luntiang halaman. Ang seremonya ay gaganapin sa ilalim ng bukas na kalangitan, na may ginintuang liwanag ng lumulubog na araw na bumabalot sa paligid. Nang bumukas ang malalaking pintuan at lumitaw si Teresa, ang mundo ay tila tumigil. Ang kanyang mga mata ay kay Alberto lamang nakatuon—ang lalaking kanyang kababata, kanyang gabay, kanyang tunay na pag-ibig. Sa bawat hakbang, ang kanyang buong katawan ay puno ng matinding katiyakan.

Ang kanilang mga panata ay nagpakita ng lalim ng kanilang koneksyon. Puno ng damdamin, sinabi ni Teresa kay Alberto na siya ang naging pundasyon ng kanyang buhay, at sa bawat tagumpay at pagsubok, palagi siyang pipiliin. Ang pangako ni Alberto ay puno ng pagmamahal at kasiguruhan, sinasabing hindi pa siya naging ganito kasigurado sa buong buhay niya. Ngunit wala silang ideya kung gaano kabilis susubukin ang mga pangakong iyon.

Nang matapos ang seremonya, sa gitna ng selebrasyon sa grand glass pavilion, inihayag ng ama ni Teresa ang kanyang regalo: isang private helicopter ride sa gabi, isang sandali ng kapayapaan sa ibabaw ng kumikinang na baybayin bago bumalik ang mundo sa kanila. Ito ay isang biyahe patungo sa hinaharap, at sa loob lamang ng ilang sandali, lumipad sila.

Ngunit ang katahimikan ng gabi ay biglang naputol. Habang lumilipad sila sa ibabaw ng karagatan, isang matalim na ihip ng hangin ang yumanig sa helicopter. Sumunod ang isang warning system failure, ang mga ilaw ng alarma ay nagliyab, at ang tunog ng alarma ay bumalot sa cabin. Ang pilot, na dati’y kalmado, ay puno na ng tensyon: “May problema tayo… nawawalan tayo ng kontrol.” Ang helicopter ay nayanig, bumagsak sa mas matarik na anggulo.

Sa huling pag-ikot ng sasakyan, niyakap ni Alberto si Teresa. Ang kanyang mga bisig ay mahigpit na pumalibot sa kanya, itinulak siya palayo sa anumang maaaring mangyari—isang huling kilos ng pagmamahal at proteksyon. Isang malakas na banggaan ang sumira sa katahimikan ng gabi. Ang sasakyan ay bumangga sa matalim na gilid ng bundok, at pagkatapos, katahimikan.

Nakagising si Teresa sa loob ng wasak na helicopter, ang kanyang katawan ay isang tambak ng hapdi at pagkalito. Ang apoy ay matakaw na lumalamon sa natitirang bahagi ng sasakyan, at ang metal sa ilalim nila ay nagsimulang gumalaw, nagbabantang bumagsak. Sa kanyang tabi, nakita niya si Alberto, duguan at halos walang malay.

Hinihingi ng kanyang mga baga ang ginhawa, ngunit hindi siya sumuko. Si Teresa, na may desperadong determinasyon, ay gumapang patungo sa kanya. “Kailangan mong gumising, Alberto! Kailangan nating umalis dito!” Ngunit si Alberto ay masyadong mahina. Sa isang huling pagsisikap, hinila niya si Alberto palabas ng gumuhong sasakyan. Ngunit nang makalabas sila, isang malakas na pagsabog ang muling yumanig sa paligid. Ang pwersa ay tumangay sa kanila pababa sa bangin.

Nang mahawakan niya si Alberto sa matalim na bato, ang kanyang paghinga ay mahina, mababaw, ngunit naroon pa rin. “Manatili ka sa akin, Alberto,” ang pagmamakaawa ni Teresa. Ngunit ang gumuhong sasakyan ay nagbigay ng huling babala: ang natitirang bahagi nito ay nakakapit na lamang sa gilid ng bangin. Sa huling sandali, nang muling igalaw ni Teresa si Alberto, mahina siyang bumulong. “Mahal kita.”

At Nabasag ang lahat sa loob niya. Ang bundok ay bumigay, at sa isang nakapanlulumong sandali, sila ay bumagsak. Ang mga sirena ay tumangis sa malayo, ngunit huli na.

Ang katawan nina Teresa at Alberto ay natagpuang walang buhay sa gitna ng wasak na labi ng trahedya, ang kanilang mga kasuotang pangkasal ay punit-punit at nadungisan ng dumi at abo. Ang kanilang pag-ibig, na pinaghandaan ng maraming taon, na nagtagal sa pagkabata, kolehiyo, at matatayog na pangarap, ay naglaho sa loob lamang ng tatlumpung minuto matapos ang kanilang “I do.” Sa hasyenda ng kasal, ang tawanan ay napalitan ng sigaw ng pagdadalamhati, at ang mga bakas ng isang hinaharap na hindi na darating ay nanatili sa gitna ng nagkalat na mga talulot at champagne glasses. Ang regalong inakala nilang simula ng kanilang buhay ay naging kanilang katapusan, isang malupit na paalala kung gaano kabilis mababago ng isang hindi inaasahang pangyayari ang tadhana.