Ang Tuldok sa Walang Hanggang Siklo: Ang Propesyonal na Kritisismo at Emosyonal na Kalbaryo ni Eman Atienza sa Kanyang Huling Pahayag Tungkol sa Mental Health

Sa mga nakalipas na araw, ang buong bansa ay nagdalamhati sa malalim at personal na pagkawala ni Eman Atienza, ang anak ng kilalang TV host at educator na si Kuya Kim Atienza. Ngunit bago pa man lubusang maghilom ang sugat, isang huling mensahe mula kay Eman ang tila nagpatindig ng balahibo at nagbigay-liwanag sa kanyang tahimik na labanan. Sa isang vlog na naging huling pagpapakita niya sa publiko, matapang at vulnerable na inilatag ni Eman ang kanyang matinding paglalakbay sa mundo ng mental health, partikular ang kanyang pakikipagbuno sa Bipolar Disorder—isang kundisyong naging sentro ng kanyang personal struggles mula pa noong kanyang mid-teens.

Ang vlog na ito ay higit pa sa simpleng personal sharing; ito ay isang sermon mula sa isang naghihirap na kaluluwa, isang babala laban sa societal pressures, at isang propesyonal na kritisismo laban sa lumalaganap na misinformation sa social media. Sa raw at unfiltered na paglalahad ni Eman, iniwan niya sa ating lahat ang isang legacy ng pag-unawa at pangangailangan para sa tamang diskurso tungkol sa mental illness.

Ang Invisible na Rollercoaster: Ang Siklo ng Manic at Depressive Episodes

Inamin ni Eman na diagnosed siya sa Bipolar Disorder noong bata pa siya. Ito ay isang kundisyon na nagdadala sa kanya sa constant cycle ng extreme emotions. Sa loob ng ilang linggo, nararanasan niya ang manic episodes—mga yugto ng matinding kaligayahan at hyperactivity. Kasunod nito ang depressive episodes—mga yugto ng matinding kalungkutan at kawalan ng pag-asa.

Ang pinakamalaking kalbaryo, ayon kay Eman, ay ang hirap niyang makita ang pagkakaiba ng isang manic episode at ng tunay na healing. Kadalasan, ang matinding drive at obsession na dala ng manic phase ay ipinagkakamali niya bilang tanda na siya ay gumagaling na, na sa wakas ay makakamit na niya ang kaligayahan. Ito ang false hope na paulit-ulit na nagpabagsak sa kanya.

Ang Pagyuko sa Tisay-Ganda Culture at ang Obsession

Ang kanyang paglalahad ay nagbigay-diin sa kung paano ang kanyang mental illness ay nagpakita sa kanyang pagnanais na makamit ang beauty standard ng lipunan. Ibinahagi ni Eman na ang isa sa kanyang pinakamalaking insecurities ay ang kanyang hitsura—pakiramdam niya ay “super unattractive” siya. Ang pakiramdam na ito ay laging nagpapabagsak sa kanya tuwing depressive episode.

Bilang tugon sa insecurity na ito, ang kanyang manic episodes ay naging hyperfixation sa self-care at self-improvement, na naglalayon na makamit ang beauty standard na itinakda niya para sa sarili. Ibinunyag niya ang mga sumusunod:

Obsessive Workout: Naging obsessed siya sa gym, inuubos ang oras sa pag-eehersisyo, at mahigpit na kinokontrol ang kanyang diet hanggang sa maging obsessive.
20-Step Skincare Routine: Ang pinakamatinding halimbawa ay ang kanyang skincare routine na umabot sa 20 steps, na kailangan niyang gawin sa ganap na alas-3 o alas-4 ng umaga bago pumasok sa eskwelahan. Ang routine na ito ay hindi lang nakakaapekto sa kanyang balat (dahil sa pagbabalat, pangangati, at iritasyon), kundi nakaapekto rin sa kanyang trabaho at pag-aaral.

Para kay Eman, ang lahat ng obsessive effort na ito ay ginawa niya sa paghahangad ng kagandahan na dulot ng “tisay-ganda culture”—ang kultura na nagtatakda ng isang partikular na standard ng kagandahan. Inakala niya na ang lahat ng pagod ay sulit dahil makakamit niya ang standard na magdadala sa kanya sa kaligayahan.

Ang Apat na Pader ng Walang Hanggang Pagbagsak

Ang pinaka-emosyonal na bahagi ng kanyang paglalahad ay ang paglalarawan sa siklo ng false hope. Sa tuwing aakalain niyang siya ay naghihilom, bigla siyang babalik sa depressive episode. Ang hyperfixation ay mawawala, at ang pakiramdam niya ay bumalik siya sa simula, o mas masahol pa.

Ito ay isang constant cycle of false hope followed by an even bigger depressive episode—isang walang hanggang rollercoaster na nagpapakita ng tunay na bigat ng Bipolar Disorder. Ang katinuan niya ay naging biktima ng kanyang sariling sakit at ng pressure ng pagpapaganda. Sa huli, nagbigay siya ng isang powerful statement: “You don’t need to sacrifice your sanity just to feel beautiful.” Ang aral na ito ay tila isang huling hininga, na nagsasabing mas mahalaga ang sanity kaysa sa beauty.

Ang Huling Kritisismo: Huwag Pababawin ang Mental Illness

Bukod sa kanyang personal na laban, nagbigay din si Eman ng isang matapang at propesyonal na kritisismo sa paraan ng pagharap ng lipunan, lalo na ang online community, sa mental health. Habang sinusuportahan niya ang normalisasyon ng mental health struggles, mariin niyang kinondena ang simplifikasyon ng mental illness.

Tahasan niyang tinuligsa ang mga content sa TikTok na nagpapababa sa mental disorders at ginagawang “little quirks” lamang ang mga sintomas. Ginamit niya ang halimbawa ng ADHD at kung paanong ang pag-uugali tulad ng pagpunta sa kusina at paglimot kung bakit nandoon ay ginagawang symptom ng ADHD, na nagdudulot ng misinformation at pagdi-discredit sa tunay na paghihirap ng mga taong diagnosed.

Ang kanyang paggamit ng analogy ng cancer ay naghatid ng matinding impact: Kung hindi ka magse-self-diagnose ng cancer nang walang oncologist, bakit ka magse-self-diagnose ng mental disorder nang walang licensed professional? Ang kanyang panghuling panawagan ay ang paghahanap ng propesyonal na tulong at ang paghinto sa pagkakalat ng misinformation.

Ang Walang Hanggang Legacy ng Pag-unawa

Ang huling video ni Eman Atienza ay hindi lamang isang talaan ng kanyang personal na karanasan; ito ay isang paalala ng katapangan at katapatan sa pagharap sa isang invisible illness. Ang kanyang legacy ay ang kanyang mga salita:

Prioridadin ang Katinuan: Mas mahalaga ang sanity kaysa sa beauty standard

Healthy Self-Care: Ang paghahanap ng exercise na fun (tulad ng rock climbing) at clean na skincare ay mas sustainable kaysa sa obsessive na paghahanap ng perpeksiyon.

Respetuhin ang Sakit: Normalisasyon, oo; simplifikasyon, hindi. Ang mental illness ay hindi isang biro at nangangailangan ng propesyonal na atensiyon.

Sa huli, ang pagkawala ni Eman ay nagbigay ng isang tuldok sa kanyang walang hanggang siklo ng paghihirap. Ngunit ang kanyang huling mensahe ay naging isang panimula para sa mas malalim, mas seryoso, at mas compassionate na diskurso tungkol sa mental health sa Pilipinas. Ang kanyang mga salita ay mananatiling isang warning at isang guide para sa lahat ng struggling na indibidwal at sa lipunang patuloy na naghahanap ng kahulugan ng tunay na kagandahan.