Sa telebisyon, siya ang larawan ng sigla, karunungan, at walang-katapusang ngiti. Sa bawat paglabas niya, dala niya ang mga kawili-wiling trivia at ang kasabihang, “weather-weather lang ang buhay,” na nagbigay ng pag-asa at positibong pananaw sa milyun-milyong Pilipino. Siya si Ernesto “Kuya Kim” Atienza, ang host na tila walang araw na malungkot. Ngunit sa likod ng lahat ng ilaw, camera, at popularidad, may isang lihim siyang pilit na itinago nang matagal: isang malalim at naninimbang na sakit na sumubok sa kanyang pananampalataya at pagkatao. Ito ang kuwento ng isang ama na natutong muling bumangon dahil sa huling mensahe ng kanyang anak, isang blind item na sa wakas ay bumukas at nagbigay ng isang mahalagang leksiyon sa buong sambayanan.

Ang Persona Laban sa Puso ng isang Ama

Kilala si Kuya Kim sa kanyang walang-tigil na dedikasyon sa trabaho at disiplina sa buhay. Siya ang icon ng taong laging handang magbahagi ng kaalaman, at laging nakangiti, anuman ang sitwasyon. Pero ang kaibahan ng public persona at ng tunay na tao ay isang napakabigat na katotohanan na kailangan niyang harapin nang mag-isa. Sa loob ng kanilang tahanan, si Kuya Kim ay isa lamang simpleng ama: mapagmahal, maaga gumising, at laging present para sa kanyang pamilya. Ang kanyang inner circle lang ang nakakaalam sa bigat ng pinapasan niya—ang pagkawala ng kanyang anak na si Eman.

Si Eman, hindi tulad ng kanyang outgoing na ama, ay inilarawan bilang tahimik, malalim, at may kakaibang pagtingin sa mundo. Sa bawat sandali ng kanilang pagsasama, madalas daw silang nakatingin sa kalangitan. Isang tanong ni Eman ang paulit-ulit na bumabagabag ngayon kay Kuya Kim: “Pa, bakit kaya ang bilis magbago ng hugis ng mga ulap?” Para kay Kuya Kim noon, isa itong simpleng tanong na may simpleng sagot—isang trivia na laging handang ipaliwanag ng isang weather man. Pero sa paglipas ng panahon, napagtanto niya na ang tanong na iyon pala ay may mas malalim na kahulugan, na sumasalamin sa kalungkutan at pagkalito na unti-unting lumalalim sa puso ni Eman.

Mga Tahimik na Senyales at ang Paghinto ng Oras

Habang nagdadalaga at nagbibinata si Eman, napansin ni Kuya Kim na nagiging mas tahimik ito. Mas madalas na itong nag-iisa sa kanyang kuwarto, mas bihira na ang mga tawanan, at laging may dahilan para umiwas tuwing gustong makipag-usap ni Kuya Kim. Bilang magulang, natural lamang na isipin niyang isa lamang itong normal na yugto na lilipas din. Ito ang madalas na pagkakamali ng marami: ang ipagpalagay na ang pananahimik ay simpleng pagiging introvert o bahagi lamang ng paglaki.

Ngunit ang gabing nagbago sa lahat ay isang tahimik na gabi, matapos ang mahabang araw sa set. Nakita ni Kuya Kim na bukas pa ang ilaw sa kuwarto ng anak. Sa kanyang pagpasok, isang tanawin ang bumungad sa kanya—isang kuwarto na tila huminto ang oras. Sa mesa, may isang bukas na notebook na puno ng mga guhit: mga ulap, mga alon, at mga hugis na tila may pinapahiwatig na matinding kalungkutan. At sa gitna ng lahat, isang salitang paulit-ulit na isinulat—ang salitang ‘pag-iisa’. Doon niya naramdaman ang “tunay na katahimikan,” hindi ang katahimikan ng gabi, kundi ang “katahimikan ng pagkawala”.

Makalipas ang ilang araw, pansin ng publiko ang biglaang pagkawala at pananahimik ng host. Wala nang trivia sa social media. Wala nang ngiti sa telebisyon. Wala nang salita. Marami ang nagtaka at nag-alala. Hanggang sa pumutok ang balita ng pagpanaw ni Eman sa edad na hindi na idinetalye. Tahimik ang lahat. Walang paliwanag. Ngunit sa pagitan ng katahimikan na iyon, isang linya ang lumabas, isang mensahe mula kay Eman para sa kanyang ama: “Pa, huwag ka ng malungkot. Proud ako sayo.”

Ang Huling Mensahe: “Masaya Na”

Ayon sa mga kaibigan ni Kuya Kim, ilang araw matapos ang pagkawala, natagpuan niya sa notebook ni Eman ang isang sulat. Isang pahinang walang pamagat at walang lagda, ngunit malinaw na nagmula sa kaibuturan ng puso ng binata. Ang mga salitang ito ay nagsilbing huling hininga, huling paalam, at huling paalala ni Eman sa kanyang ama at sa lahat ng nakakaramdam ng pag-iisa:

“Pa, Minsan akong mahina pero natutunan kong hindi ako nag-iisa. Kung sakaling hindi mo ako makita bukas, tandaan mo lang ako pa rin ito pero masaya na. Huwag mong kalimutan Pa, Ang lakas mo. Iyun ang dahilan kung bakit ako tumagal.”

Habang binabasa ni Kuya Kim ang sulat na ito, unti-unting bumuhos ang lahat ng alaala—ang mga sandali ng kanilang pagsasama, ang mga simpleng usapan, ang mga tawanan. Sa bawat linya, ramdam niya ang pag-ibig ng anak, isang pag-ibig na nananatiling buhay kahit sa kabilang buhay. Ang mga salitang “pero masaya na” ay isang matalim na balaraw na tumama sa puso ng isang ama, ngunit ito rin ang naging simula ng kanyang pagpapalaya.

Ang Bagong Pananaw: Ang Buhay ay Hindi Laging “Weather-Weather Lang”

Mula noon, naging tahimik si Kuya Kim, hindi dahil ayaw niyang magsalita, kundi dahil may mga salitang hindi na kailangang bigkasin. Ang dating masayahing weatherman ay natutong manahimik dahil minsan, ang katahimikan ang tanging paraan upang maramdaman ang presensya ng mga taong iniwan tayo.

Kung dati, lagi niyang sinasabing “ang buhay ay weather-weather lang”, ngayon, alam na niya ang lalim ng kasabihang iyon. Natutunan niyang may mga bagyong hindi natin kayang pigilan, at may mga ulan na kailangang hayaang bumuhos. Dahil sa dulo ng ulan, doon lang natin matutunan kung gaano kahalaga ang liwanag at ang sikat ng araw.

Mas matatag na ngayon si Kuya Kim, hindi lang bilang isang host at personalidad, kundi bilang isang ama na natutong magpatawad—una sa lahat, sa kanyang sarili—magpasalamat, at magpatuloy. Madalas daw niyang sabihin sa kanyang mga kaibigan, “May mga bagay na hindi natin kailangang maintindihan. Kailangan lang natin ipagdasal.” Ang sakit ay naging bahagi na ng pag-ibig, isang sugat na nagpapaalalang nagmahal siya at minahal siya ng kanyang anak.

Isang Paalala sa Tahimik na Kabataan

Ang kuwento ni Kuya Kim at ni Eman ay nagbigay ng isang napakahalagang wake-up call sa publiko, lalo na sa panahon ngayon kung saan dumarami ang mga kabataang tahimik na lumalaban sa loob ng kanilang mga isipan. Sila raw ang madalas na may pinakamatinding laban. Hindi nila kailangan ng malalalim na mga salita o komplikadong paliwanag. Minsan, ang simpleng tanong na “Kumusta ka?” o isang mahigpit na yakap mula sa magulang, kapatid, o kaibigan ay sapat na upang maramdaman nilang may nagmamalasakit sa kanila.

Sa bawat panalangin ni Kuya Kim ngayon, hindi na raw niya hinihiling na bumalik ang kanyang anak. Ang tanging hiling niya ay maging payapa si Eman, na sana, sa kung saan man ito naroroon, ay nakangiti ito habang pinagmamasdan ang kanyang ama.

Ang kuwento ni Kuya Kim Atienza at ng kanyang anak na si Eman ay hindi lamang kuwento ng pagkawala. Ito ay kuwento ng walang hanggang pagmamahal. Isang pag-ibig na hindi na kailanman masasabi sa harapan, ngunit mararamdaman sa bawat tibok ng puso. Sa bawat trivia na binabanggit niya, sa bawat ngiti niya sa telebisyon, bitbit niya si Eman. Ang presensya ng taong nagmamalasakit ay sapat na upang may maisalba, dahil ang pag-ibig, kahit sa katahimikan, ay nananatiling buhay.

Ang kabanata ng buhay ni Kuya Kim ay isang patunay na kahit ang pinakamasiglang tao ay may dala-dalang mabibigat na bagahe, at ang pinakamatalino ay hindi laging nakikita ang pinakatagong sakit. Ngunit sa huli, ang pag-ibig, lalo na ang pag-ibig ng isang ama, ang magsisilbing trivia na nagpapatunay na sa dulo ng lahat ng unos, may lakas tayong magpatuloy, at ang mga alaala ay mananatiling ulap na nagbabago, ngunit hindi kailanman nawawala.