Sa likod ng mga ilaw ng entablado at mga nakakatuwang punchline, may isang kuwento ng matinding pagsubok, pagkabigo, at paghahanap ng pag-asa na nagpapakita ng tunay na lakas ng isang tao. Ito ang kuwento ni Tuesday Vargas, ang minamahal na komedyante at personalidad sa telebisyon, na kamakailan lamang ay nagbahagi ng isang nakakapanindig-balahibong karanasan kung kailan muntik na siyang sumuko sa buhay. Sa kanyang buong tapang na pagbubunyag, hindi lamang niya inilantad ang kanyang sariling paghihirap, kundi nagbigay rin siya ng boses at pag-asa sa libu-libong nagdurusa sa katahimikan.

Ang Kadiliman sa Likod ng Ngiti

Para sa publiko, si Tuesday Vargas ay simbolo ng kagalakan at pagtawa. Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon ay may matinding pakikibaka. Bilang bahagi ng paggunita sa Suicide Prevention Month ngayong Setyembre, ibinahagi ni Tuesday ang kanyang personal na laban sa depresyon at suicidal ideations. Sa isang TikTok video, makikita siyang humahagulgol sa iyak, na may voiceover na nagpapaalala sa atin ng mga buhay na nawala dahil sa pagpapakamatay.

Aminado si Tuesday na dumaan siya sa mga sandaling naisip niyang tapusin na ang lahat. “May mga panahong sobrang lapit ko na, hindi Niya (Diyos) ako hinayaang matuloy na mawala,” sabi niya. Ang kanyang mensahe ay isang paalala sa lahat: “Please check on your friends, even the ones who are smiling all the time. Life is hard enough as it is. Be someone’s safe space if you can.” Ang kanyang mga salita ay tumatak, na nagpapaalala sa atin na ang pinakamalakas na ngiti ay madalas nagtatago ng pinakamalalim na sakit.

Ang Huling Liham at ang Bingit ng Desperasyon

Binalikan ni Tuesday ang isang madilim na panahon sa kanyang buhay noong 2023. Ito ay matapos siyang saktan ng isang taong pinagkakatiwalaan niya, na naging dahilan ng kanyang pagkawala ng maraming bagay—pera, koneksyon, pagkakaibigan, at higit sa lahat, ang kanyang sariling identidad. “Ang bigat-bigat talaga nung panahon na ‘yan at hindi ko siya maharap,” paglalahad niya. Ang pakiramdam na unti-unting nawawala ang dating malakas na siya ay nagtulak sa kanya sa isang lugar kung saan ang tanging pag-asa, o anyo ng kontrol, ay ang maglaho na lamang.

Upang takasan ang kanyang problema, nagtungo si Tuesday sa America at nanatili doon ng mahigit isang buwan. Nilunod niya ang kanyang sarili sa trabaho at mga distractions, umiiwas sa pagharap sa sakit. Ngunit matapos ang kanyang tour at huling show, sa halip na umuwi kaagad sa Pilipinas, nagbakasyon siya ng limang araw sa Hawaii, umaasang makapag-reset. Sinubukan niyang gawin ang mga bagay na mahal niya—nag-surf, nakipagkita sa mga kaibigan, kumain ng masasarap na pagkain. Ngunit kahit ang mga bagay na dating nagpapasaya sa kanya ay nawalan ng appeal. “Wala siyang naidudulot na happiness sa akin at that moment,” pag-amin niya.

Ang kawalan ng kakayahang magsaya, kahit sa mga pinakamagandang lugar, ang nagtulak sa kanya sa huling yugto ng desperasyon. Bumalik sa kanyang hotel, nagsulat si Tuesday ng maraming liham: para sa kanyang mga magulang, sa kanyang kapatid, sa kanyang anak. Sumulat din siya ng pangkalahatang liham para sa kanyang mga kaibigan. Ang kanyang pagpili na malayo sa Pilipinas ay upang hindi na nila intindihin maging ang kanyang paglibing. Maingat niyang inayos ang lahat, na ayaw maging pabigat kahit na wala na siya.

Sa gilid ng balkonahe, tinitignan niya ang ibaba, iniisip kung saan siya babagsak, tinitiyak na walang ibang madadamay. Nagkaroon pa nga siya ng “conscious effort na huwag akong makaabala.” Huminga siya nang malalim, humihingi ng tawad—una sa kanyang anak na maiiwan, pagkatapos ay sa kanyang ina na alam niyang iiyak at sisisihin ang sarili. Tiniyak niya sa kanyang liham na, “This is nobody’s fault. This is on me.” Hiniling niyang alalahanin siya sa kanyang pinahahalagahang alaala, nakangiti at nagpapatawa.

Ang Liwanag ng Pag-asa: Isang Yakap Mula sa Langit

Ngunit bago pa man niya maisakatuparan ang kanyang plano, isang himala ang nangyari. Habang nagdidilim na ang gabi, “biglang bumukas yung langit,” at isang huling sinag ng araw ang dumapo sa kanyang mukha. “Lord, ano ‘to? Kinakausap mo ba ako?” tanong niya. Naramdaman niya ang init, isang mainit na yakap na hindi niya maipaliwanag. “It was at that point that I know God was with me. God was saying to me, ‘Anak, kailangan ka pa ng mundo. Meron ka pang gagawin. Hindi pa tapos yung kwento mo.’”

Sa sandaling iyon, umurong si Tuesday mula sa balkonahe. Isinara niya ang sliding door, umupo sa kanyang kama, at umiyak nang umiyak. Kinusot niya ang lahat ng mga liham, sinunog ang mga ito, at sinabi sa sarili na tama ang kanyang nararamdaman. Nangako siyang pag-iisipan nang mabuti kung paano niya magagamit ang kanyang platform at boses upang tulungan ang iba, dahil alam niyang hindi siya nag-iisa sa pakiramdam na iyon.

Misyon at Layunin: Pagtulong sa Iba

Mula sa kadiliman, nakahanap si Tuesday ng bagong misyon at layunin. Nagpasya siyang ipakita ang kanyang vulnerability sa mga tao, upang ipaalam sa kanila na, “yes, these things do happen, and people who make you happy, make you smile, are sometimes the most broken ones.” Gusto niyang ibalik ang kanyang dating bersyon—ang masayahin at nakangiti.

Ang kanyang karanasan ay isang matinding paalala sa lahat na ang bawat isa sa atin ay maaaring dumaan sa matinding pakikibaka, anuman ang ating katayuan sa buhay. Ang kanyang paglalakbay ay isang patunay sa kapangyarihan ng pananampalataya, ang kahalagahan ng paghahanap ng suporta, at ang pambihirang lakas ng pag-asa.

Bilang pagtatapos, nag-iwan si Tuesday ng isang mensahe ng pag-asa at panalangin: “Thank you, Lord, for giving me another chance, and I’m very sorry I was weak at that point, but thank you for giving me strength. Thank you for letting me stay.” At para sa mga nakakaramdam ng kaparehong sakit, ang kanyang mensahe ay malinaw at nakakapanindig-balahibo: “We still need you. Stay. Don’t go. Okay? Kaya natin ‘to.”

Ang kwento ni Tuesday Vargas ay higit pa sa isang personal na pagbubunyag; ito ay isang pambansang tawag para sa higit na pag-unawa, pakikiramay, at suporta sa mental health. Sa pagpili niyang manatili at ibahagi ang kanyang kwento, nagbigay siya ng isang regalo—ang regalo ng pag-asa at ang patunay na kahit sa pinakamadilim na sandali, mayroong laging liwanag, at mayroong laging dahilan upang manatili. Ang kanyang buhay ngayon ay isang patunay na ang mundo ay mas maganda at mas maliwanag sa pagkakaroon niya.