Sa mundo ng korporasyon, kung saan ang mga numero, kita, at kahusayan ang batayan ng lahat, madalas na walang puwang para sa emosyon, lalo na sa pag-ibig. Ngunit minsan, sa gitna ng mahigpit na iskedyul at propesyonal na distansya, mayroong mga kuwento na nagpapatunay na ang puso ay may sariling agenda. Ito ang kuwento nina Clara Benton, isang “nerdy” ngunit napakagaling na assistant, at Elijah Halden, isang bilyonaryong CEO na ang buhay ay umiikot sa negosyo. Ang kanilang relasyon, na mahigpit na nakasalalay sa propesyonalismo at platonic na hangganan, ay biglang nagbago sa isang hindi inaasahang business trip sa Singapore, na nagpatunay na ang pag-ibig ay maaaring sumibol kahit sa pinaka-hindi inaasahang lugar.

Si Clara Benton ay ang uri ng assistant na kayang pagsabayin ang tatlong tawag sa telepono, isang natapong kape, at ang imposible na iskedyul ng isang CEO nang hindi pinagpapawisan o nasisira ang ayos ng buhok [00:00]. Si Elijah Halden naman ay ang uri ng lalaki na nakakagawa ng bilyong dolyar na deal bago mag-almusal at hindi kailanman ngumingiti maliban kung may kasama itong kita. Ang kanilang mga patakaran ay malinaw: panatilihing propesyonal, panatilihing matalas, at ganap na panatilihing platonic. Ngunit isang hindi inaasahang business trip, isang marangyang hotel, at isang umaga sa tabi ng pool ang nagpabagsak sa mga patakarang iyon at ginawang isang lalaki si Elijah na hindi na makapag-isip ng iba.

Araw-araw, si Clara ay dumadaan sa Halden and Company, isang lugar kung saan ang lahat ay tila kumikinang. Ang mga desk ay nakaayos, at ang mga empleyado ay abala sa kanilang mga gawain, may pakiramdam ng pagkaapura dahil alam nilang malapit ang boss. Sa gitna ng lahat, sa likod ng salamin na pader ng opisina ni Elijah, nakaupo ang CEO, bilyonaryo, at ang mismong pagkatao ng isang perpektong suit [01:04]. Kilala si Elijah sa dalawang bagay: ang paggawa ng multi-million dollar deal mula sa isang casual lunch, at ang kanyang ekspresyon na tila hindi pa siya nakarinig ng joke sa kanyang buhay.

Ngunit si Clara ay ibang klase. Dala ang kape sa isang kamay at folder ng reports sa kabila, siya ay dumadaan, habang ang kanyang salamin ay unti-unting dumudulas sa kanyang ilong. Ang kanyang buhok, na nakatali sa bun ng 7:15 ng umaga, ay nagsisimula nang kumawala. Ang kanyang black pencil skirt ay walang dungis, ngunit may bahid ng kape ang kanyang blusa, na tanging siya lamang ang nakapansin [01:50]. Hindi siya kumatok sa opisina ni Elijah, dahil hindi niya kailanman ginawa iyon. “You have five minutes before your 9:00 meeting with the Anderson group,” sabi niya, “I suggest you pretend to be a warm, approachable human being.” [02:26]. Ngumiti si Clara at nagbiro, “Was that so hard?” [03:11]. Mabilis ang kanilang pagpapalitan ng salita, isang kakaibang halo ng pagkadismaya at pagtitiwala. Alam ni Clara ang iskedyul ni Elijah, at kaya niyang hulaan ang kanyang mood. Siya lang ang tanging tao sa gusali na hindi natatakot sa kanya.

Isang araw, sa gitna ng kanyang paggawa ng quarterly reports, tumunog ang telepono ni Clara. Si Elijah. “Clara, my office, now.” [05:00]. Alam ni Clara na ang “now” ay nangangahulugang ngayon. Nang pumasok siya sa opisina, nakita niya si Elijah na nakaupo sa kanyang desk, ang kanyang jacket ay nasa ayos, ang kanyang kurbata ay tuwid, tila isang modelo sa isang corporate magazine. “You’re coming with me to Singapore next week,” sabi ni Elijah [05:47]. Nagulat si Clara. Siya ay isang assistant, ang trabaho niya ay manatili sa opisina at tiyakin na hindi doble ang mga meeting ni Elijah. Ngunit paliwanag ni Elijah, “It’s a business trip. We’re meeting with the Lee Group to secure their investment for the West Harbor project. You’ve managed every step of this deal. You’ll be more useful there than here.” [06:10]. “Pack something appropriate for the hotel amenities,” dagdag ni Elijah, na nagpapahiwatig na kailangan niyang magdala ng iba bukod sa kanyang oversized sweater [07:27].

Sa airport, si Clara ay abala sa pagbuhat ng kanyang mga bag, habang si Elijah ay naglalakad nang mabilis, tila idinisenyo para sa kanya ang buong proseso ng paglalakbay. “You walk too fast,” sigaw ni Clara. “You walk too slow,” sagot ni Elijah [09:08]. Nang makarating sila sa gate, ibinigay ni Elijah ang kanyang boarding pass sa attendant. “This is first class,” sabi ni Clara, habang tinitingnan ang mga plush leather seat at ang champagne na naghihintay na [09:44]. Nagulat siya. Hindi niya inakala na magiging ganito ang kanyang paglalakbay. “You’re traveling with me. I don’t do premium economy,” sabi ni Elijah [10:02]. Umupo si Clara sa tabi niya, tila hinahaplos ang upuan. “This is absurd. I feel like a raccoon that accidentally wandered into a jewelry store.” [10:17]. Sinabi ni Elijah na mas maganda ang kanyang damit kaysa sa kanyang sweater. “Don’t ruin it,” sabi niya.

Sa eroplano, habang nagtatrabaho sila sa kanilang mga presentasyon at financial projections, napansin ni Elijah ang kanyang sarili na tumitingin kay Clara nang mas matagal. Ang kanyang mga mata, nang walang salamin, ay tila mas matalas at buhay [11:11]. Sa kalagitnaan ng flight, biglang yumanig ang eroplano. “Great,” bulong ni Clara, “Remind me why humans decided hurtling through the air in a giant metal tube was a good idea.” [11:42]. Nagbiro si Elijah, at sa huli, nagpalinga-linga siya nang may ngiti. Sa isang punto, habang nakatulog si Clara na nakasandal ang ulo sa bintana, napanood siya ni Elijah nang mas matagal kaysa sa kinakailangan.

Nakarating sila sa Marina Bay Lux, isang hotel na hindi lamang malaki, kundi tila katedral ang laki, na may marmol na sahig at chandelier na kasing laki ng apartment ni Clara [12:46]. Ang kanyang suite ay may king-sized bed, velvet armchairs, balkonahe na may nakakasilaw na tanawin, at isang Olympic-sized na bathtub na may tanawin ng siyudad [14:01]. Nag-email si Elijah, “Dinner in my suite at 7. Bring your laptop.” Nag-reply si Clara, “You mean dinner meeting or dinner?” Dinner.

Kumain sila sa suite ni Elijah, habang bukas ang kanilang mga laptop. Si Clara ay abala sa pag-aayos ng presentasyon ni Elijah, habang siya naman ay nagdidikta ng financial projections. “You’re good at this,” sabi ni Elijah, na nagbigay ng isang bihirang papuri [16:31]. Sa hatinggabi, natapos sila. Sa paglabas ni Clara, napansin niya ang kanyang sarili na nakangiti.

Kinabukasan, maaga pa lang ay gising na si Clara, habang ang kanyang isip ay abala sa presentasyon. Lumabas siya sa balkonahe at nakita ang infinity pool, na tila nagsasama sa horizon [17:24]. Nagsuot siya ng simple, navy one-piece swimsuit at nagtungo sa pool. Tahimik ang pool area. Nakita siya ni Elijah, na kakagaling lang sa kanyang umagang takbo. Ngayon, si Clara ay walang salamin, walang bun, at walang matigas na air na dala niya sa opisina [18:45]. Umalis siya sa tubig, ang kanyang buhok ay basa, at ang kanyang ngiti ay relaxed. “Well, well, Halden, out in the wild. I didn’t think you existed outside a suit,” biro niya [19:32]. “I could say the same about you. I barely recognized you without all this,” sabi ni Elijah, na tumutukoy sa kanyang mga salamin at buhok. May isang sandali ng katahimikan, na puno ng damdamin. “You going to join me, or are you too afraid of wrinkling your perfect reputation?” hamon ni Clara. “I didn’t bring swimwear,” aminin ni Elijah. “Shame,” sabi niya. Sa sandaling iyon, alam ni Elijah na may nagbago.

Ang meeting sa Lee Group ay naging matagumpay [20:47]. Si Elijah ay matalas, puno ng kumpiyansa, habang si Clara ay humawak sa bawat technical glitch at kultural na courtesy. Pagkatapos, si Clara ay nangumbinsi kay Elijah na laktawan ang mga mamahaling restaurant ng hotel at magtungo sa isang night market [21:17]. Doon, natikman nila ang mga dumplings, shaved ice, at iba pang pagkain. Binilhan din ni Elijah si Clara ng beaded bracelet.

Sa kanilang ikatlong araw, bumisita sila sa Gardens by the Bay, na tila isang lugar mula sa isang sci-fi movie [22:39]. Sa gabi, sa balkonahe ng kanyang suite, nagkaroon sila ng malalim na usapan. Nagkuwento si Elijah tungkol sa mga unang araw ng kanyang kumpanya, ang pressure na sundan ang yapak ng kanyang ama, at ang mga deal na halos nagpabagsak sa kanya [23:24]. Nagkuwento naman si Clara tungkol sa kanyang paglaki sa isang maliit na apartment sa itaas ng bookstore ng kanyang ina. “You’re nothing like I expected when I hired you,” sabi ni Elijah. “I’ll take that as a compliment,” sagot ni Clara.

Sa kanilang pag-uwi, nagkaroon ng maulan na umaga [24:59]. Sa eroplano, binigyan ni Elijah si Clara ng isang maliit na velvet box. Sa loob ay isang set ng pearl and silver cufflinks na hugis maliliit na libro. “They reminded me of you,” sabi ni Elijah. “This is dangerously close to thoughtful,” biro ni Clara. Sa kalagitnaan ng flight, nakatulog si Clara na nakasandal ang ulo sa balikat ni Elijah, at hindi niya ito ginising [26:56]. Sa kanilang pagbaba, sinabi ni Elijah, “Doesn’t have to be exactly the same.” “What’s that supposed to mean?” tanong ni Clara. Ngumiti si Elijah at sinabing, “You’ll see.”

Pagbalik sa opisina, kumalat ang tsismis [28:11]. Ngunit si Elijah ay hindi nagpakita ng pag-aalala. Sinimulan niyang dalhan si Clara ng kape at chocolate croissant [29:09]. Isang gabi, inanyayahan ni Elijah si Clara sa isang hapunan sa isang mamahaling restaurant [31:38]. Hindi na tungkol sa trabaho ang kanilang usapan. Nagkuwento sila tungkol sa mga libro, sa mga lugar na gusto nilang puntahan, at sa mga nakakatawang pagkakamali sa kanilang buhay. Natawa si Elijah, isang bihirang pangyayari. Sa isang punto, sinabi ni Elijah, “I think we’ve been negotiating the wrong deal all along.” “And what’s the right one?” tanong ni Clara. Hinawakan ni Elijah ang kanyang kamay. “A partnership. Long-term. No contracts, except maybe the unwritten kind.” [34:20].

“Sounds risky,” sabi ni Clara. “High risk, high reward.” Sumagot si Clara, “Well, I’m open to negotiations.” [34:43]. Nagtagal sila sa restaurant. Nang umalis sila, hinawakan ni Elijah ang kanyang kamay. Sa pagkakataong ito, walang kontrata, walang iskedyul, walang deadline. Tanging isang tahimik na kasunduan, na nilagdaan hindi sa tinta kundi sa pagdampi ng kanyang palad sa kanya. At para sa kanilang dalawa, sapat na iyon.