Sa gitna ng kumikinang na mga ilaw ng siyudad, kung saan ang yaman at kapangyarihan ay parang mga bituin na abot-kamay ng iilan, may mga kuwentong nabubuo sa anino ng karangyaan—mga kuwentong hindi inaasahan, puno ng pighati, ngunit may kakayahang baguhin ang takbo ng buhay. Ito ang kuwento ni Vivian Moore, isang babaeng itinulak ng pangangailangan, at ni Dominic Blackwell, isang bilyonaryong CEO na inakalang nabibili ng pera ang lahat. Ang kanilang landas ay nagkrus sa isang paraan na hindi nila kapwa inasahan, isang gabi na magiging simula ng isang paglalakbay tungo sa paghilom, pagbabago, at pag-ibig na hindi nila sukat akalain.

Si Vivian ay isang simpleng babae na nabubuhay sa araw-araw na pakikibaka. Ang kanyang mundo ay umiikot sa pag-aalaga sa kanyang inang may malubhang karamdaman. Bawat sentimo na kanyang kinikita bilang serbidora sa mga mararangyang pagtitipon ay napupunta sa mga gamot at bayarin sa ospital. Sa isang gabi ng kawalan ng pag-asa, nalaman niyang kailangan niya ng isang libong dolyar—isang halagang imposible niyang kitain sa isang gabi—upang maipagpatuloy ang gamutan ng kanyang ina. Ang bigat ng responsibilidad at ang takot na mawala ang pinakamamahal niyang ina ang nagtulak sa kanya sa isang desisyon na babago sa kanyang buhay magpakailanman.

Sa kabilang banda, si Dominic Blackwell ay isang pangalan na kinikilala sa mundo ng negosyo. Isang alamat sa teknolohiya, isang bilyonaryo bago pa man sumapit ang kanyang ika-tatlumpung kaarawan. Matangkad, matipuno, at may mga matang tila laging may kinakalkula. Hinahangaan siya ng mga kababaihan, kinaiinggitan ng mga kalalakihan. Ngunit sa kabila ng lahat ng tagumpay, si Dominic ay isang taong nabubuhay sa kalungkutan, napapalibutan ng mga transaksyonal na relasyon. Para sa kanya, ang mga babae ay panandaliang aliw, at hindi siya kailanman nagbayad para sa iisang babae nang dalawang beses. Ang pag-ibig, para sa kanya, ay isang kahinaan.

Nagtagpo ang kanilang mga mundo sa isang grandiyosong charity gala. Habang si Vivian ay abala sa pagsisilbi, nagtatago sa likod ng kanyang uniporme, napansin siya ni Dominic. Hindi dahil sa kanyang kagandahan, kundi dahil sa isang kakaibang liwanag sa kanyang mga mata—isang liwanag ng pagod, determinasyon, at karunungan na hindi angkop sa kanyang edad. Sa isang iglap, isang interes na hindi niya karaniwang nararamdaman ang namuo sa kanyang dibdib.

Nang matapos ang gala, nilapitan niya si Vivian. Walang paligoy-ligoy, inalok niya ito ng isang libong dolyar para sa isang gabi. Para kay Dominic, isa lamang itong karaniwang transaksyon. Ngunit para kay Vivian, ito ang kasagutan sa kanyang panalangin, kahit pa ang kapalit nito ay isang bahagi ng kanyang pagkatao. Sa kabila ng pag-aalinlangan at takot, pumayag siya. “Wala akong pagpipilian,” ang bulong niya sa sarili.

Sa loob ng marangyang penthouse suite, ang tensyon ay halos hinihiwa. Inaasahan ni Vivian ang isang gabing puno ng kahihiyan, ngunit ang hindi niya inaasahan ay ang tanong na bibitawan ni Dominic nang malaman nito ang kanyang pinakatatagong sikreto—ang kanyang pagiging birhen. “Sigurado ka ba rito?” tanong ng bilyonaryo, isang bakas ng pag-aalala ang gumuhit sa kanyang mukha. Sa sandaling iyon, ang transaksyon ay naging isang bagay na mas kumplikado. Isang bagay na personal.

Ang gabing iyon ay lumipas nang may kakaibang lambot at pag-iingat na hindi inaasahan ni Vivian. Ngunit ang tunay na sorpresa ay dumating kinaumagahan. Bago pa man sumikat ang araw, umalis si Vivian, ngunit iniwan niya ang sobre na naglalaman ng pera. Hindi niya ito kinuha.

Ang kilos na ito ang gumimbal sa mundo ni Dominic. Bakit? Bakit niya iniwan ang perang alam niyang kailangan niya? Ang tanong na ito ay umalingawngaw sa kanyang isipan, mas malakas pa sa anumang ingay ng stock market. Ang babaeng dapat sana’y isa lamang sa maraming mukha na kanyang nakasama ay naging isang misteryo na hindi niya maiwaksi. Sa kauna-unahang pagkakataon, isang bagay na hindi nabibili ng pera ang umukupa sa kanyang isipan.

Dala ng hindi maipaliwanag na damdamin—isang halo ng pagkakasala at pagka-curious—ipinahanap ni Dominic si Vivian. Natagpuan niya ang address nito sa isang lumang apartment sa magulong bahagi ng siyudad, isang mundong malayong-malayo sa kanyang kinagisnan. Doon, nasaksihan niya ang tunay na kalagayan ni Vivian. Ang kanyang ina, mahina at nakakabit sa isang oxygen tank. Ang kanilang tahanan, simple ngunit puno ng pagmamahal.

Sa halip na harapin si Vivian, isang desisyon ang kanyang ginawa. Iniwan niya ang sobre na may lamang pera—dinagdagan pa niya ito—at nag-iwan ng isang maikling sulat: “Hindi ito kawanggawa, hindi rin bayad. Ito ay kung ano ang nararapat.” Ngunit hindi siya doon natapos. Lihim niyang binayaran ang mga reseta ng ina ni Vivian, nagpadala ng mga grocery, at kahit na isang garapon ng paboritong applesauce ng matanda. Mga maliliit na bagay, ngunit para kay Vivian, ito ay mga himala.

Nang matuklasan ni Vivian ang lahat, isang bagong damdamin ang namuo sa kanyang puso. Hindi na ito takot o kahihiyan, kundi pagtataka at isang maliit na sinag ng pag-asa. Sino ang lalaking ito na pumasok sa kanyang buhay na parang isang bagyo, ngunit nag-iwan ng kapayapaan?

Ang mga sumunod na araw ay naging simula ng isang pambihirang ugnayan. Nagpakita si Dominic, hindi bilang isang bilyonaryong nag-aalok ng tulong, kundi bilang isang taong gustong umunawa. Nagpunta siya sa diner kung saan nagtatrabaho si Vivian, umupo sa isang sulok, at nag-order ng kape. Nagdala siya ng mga bulaklak para sa ina ni Vivian, hindi mga rosas, kundi mga simpleng sunflower na nagpapaalala rito sa kanilang tahanan. Nagdala siya ng isang puzzle at ginugol ang isang oras sa pagbuo nito kasama sila.

Sa bawat pagbisita, unti-unting natutunaw ang pader na itinayo ni Vivian sa paligid ng kanyang puso. At sa bawat sandali, unti-unting natutuklasan ni Dominic ang isang bahagi ng kanyang sarili na matagal nang natutulog—ang kakayahang magmalasakit. Sa isang pag-uusap sa kusina habang nagluluto sila ng pasta, ibinahagi ni Dominic ang kanyang sariling nakaraan—isang buhay ng kahirapan, kung saan pinanood niya ang kanyang inang nagugutom para lamang siya ay makakain. Sa pagkakataong iyon, hindi na siya ang bilyonaryong si Dominic Blackwell. Siya ay isang lalaki lamang na may mga sugat, katulad niya.

“Hindi kita gustong iligtas,” sabi ni Dominic sa kanya isang gabi. “At hindi ko kailangan na ayusin mo ako. Gusto ko lang tumayo sa tabi mo.”

Ang mga salitang iyon ay mas malakas pa sa anumang deklarasyon ng pag-ibig. Ipinakita ni Dominic kay Vivian na ang kanyang halaga ay hindi nakabatay sa kanyang nakaraan o sa kanyang mga pangangailangan. Lihim niyang tinulungan si Vivian na makakuha ng scholarship para makabalik sa pag-aaral, hindi bilang isang proyekto, kundi bilang isang taong naniniwala sa kanyang mga pangarap.

Isang taon ang lumipas. Isang taon ng tahimik na pagsuporta, ng mga hindi sinasabing pang-unawa, at ng pag-ibig na namumukadkad sa pinaka-hindi inaasahang pagkakataon. Isang gabi, dinala ni Dominic si Vivian sa isang burol na may tanawin ng buong siyudad. Doon, sa ilalim ng mga bituin, isang simpleng hapunan para sa dalawa ang nakahanda.

At doon, lumuhod ang lalaking inakalang pag-aari ang mundo. Ngunit sa halip na isang mamahaling singsing, inialok niya ang isang bagay na mas makabuluhan—isang gintong singsing na may ukit ng jasmine, ang paboritong bulaklak ng kanyang ina.

“Hindi pera ang inaalok ko sa pagkakataong ito,” sabi niya, ang kanyang boses ay nanginginig sa emosyon. “Inaalok ko ang sarili ko. Walang inaasahan, walang pilitan. Isang pangako lamang… Sigurado ka ba rito?”

Ang parehong mga salita mula sa gabing iyon, ngunit ngayon ay may ibang kahulugan. Ito ay hindi na isang tanong ng desperasyon, kundi isang tanong ng pag-asa.

Sa pagitan ng mga luha ng kaligayahan, lumuhod din si Vivian sa harap niya. “Oo,” bulong niya. “Gusto ko ito. Gusto kita.”

Ang kanilang kasal ay simple ngunit puno ng kahulugan. Ang ina ni Vivian, malusog na ngayon, ang naghatid sa kanya sa altar. Ang kanilang mga panata ay hindi mga engrandeng pangako, kundi mga testimonya ng kanilang pinagdaanan. “Akala ko kailangan ko ng tagapagligtas,” sabi ni Vivian, “ngunit tinuruan mo ako na ako pala ay malakas. Binigyan mo lang ako ng pagkakataong maniwala rito.”

Ang kuwento nina Dominic at Vivian ay hindi isang ordinaryong fairy tale. Ito ay isang paalala na kung minsan, sa pinakamadilim na kabanata ng ating buhay, doon natin matatagpuan ang liwanag. Ito ay isang patunay na ang paghilom ay posible, na ang pagbabago ay dumarating sa mga hindi inaasahang paraan, at na ang tunay na pag-ibig ay hindi tungkol sa pagbili o pag-aari, kundi tungkol sa pagbibigay—pagbibigay ng espasyo para lumago, pagbibigay ng lakas para mangarap, at pagbibigay ng sarili nang walang hinihintay na kapalit. Ang isang gabi na nagsimula bilang isang transaksyon ay naging isang panghabambuhay na patunay ng grasya, pagpapatawad, at pambihirang pag-ibig.