Ang Bigat ng Sapatos at Ang Inaasahang Guinness World Record

Si Ferdinand Dela Merced, na mas kilala sa bansag na ‘The Philippine Looper,’ ay hindi lamang isang simpleng manlalakbay; siya ay simbolo ng determinasyon, sakripisyo, at ng walang sawang paghahanap sa sarili. Sa edad na 48, sinimulan niya ang isang misyong maituturing na makasaysayan at ambisyoso: ang lakarin ang buong 82 probinsiya ng Pilipinas upang makamit ang Guinis World Record para sa titulong “Longest Continuous Foot Journey Across the country”. Ang kaniyang paglalakad ay nagsimula sa Batanes noong Enero 2025 at dumaan sa hindi mabilang na mga pagsubok, suot ang tanging sandata niya—ang kaniyang mga sapatos.

Para sa mga Pilipino, ang kaniyang adbokasiya ay higit pa sa isang athletic endeavor; ito ay pagpapakilala sa ganda ng bawat sulok ng bansa, isang pagdiriwang ng Filipino resilience. Ang bawat hakbang ay sinusuong ang matinding pisikal at mental na hamon, tinatapatan ang matinding ulan at init. Sa loob ng maraming buwan, siya ay naging isang inspirasyon, isang national treasure na sinusundan ng libu-libong tagahanga sa social media at sa bawat kalsadang kaniyang dinadaanan.

Gayunpaman, ang kuwento ni Ferdinand ay hindi lamang tungkol sa parangal. Sa likod ng Guinness Record ay may nakatagong mas malalim at emosyonal na layunin: ang makita ang kaniyang ama na umaasa siyang buhay pa hanggang ngayon. Iniwan si Ferdinand ng kaniyang ama sa Nueva Ecija noong siya ay walong taong gulang pa lamang. Ang paglalakad na ito ay isa ring paglalakbay pabalik sa nakaraan, isang matinding panawagan sa isang taong minsan nang nagbigay-buhay sa kaniya. Ang personal na drive na ito ang nagpabigat at nagpatingkad sa kaniyang kuwento, na nagbigay ng kulay sa bawat kilometrong kaniyang tinatahak.

Mula Mindanao: Ang Hero’s Welcome at Ang Simula ng Pagbabago

Ang kaniyang pagdating sa Mindanao ay maituturing na kakaiba at makabagbag-damdamin. Sinalubong siya ng mga tao sa isang paraang hindi niya inaasahan, na nagbigay-diin sa pagiging mabait at bukas-palad ng mga residente ng rehiyon. Sa mga probinsiya sa Mindanao, ang mga Lokal na Pamahalaan (LGU) ay nagpaunlak sa kaniya, inanyayahan siya sa opisina ng mga Mayor bilang pagkilala sa kaniyang natatanging determinasyon. Ang mga residente ay sumasabay sa kaniyang paglalakad, nakiki-selfie, at nagbibigay ng mainit na suporta. Ang pagdating niya sa dulo ng Pilipinas, ang Jolo-Sulu, noong Setyembre 25, 2025, ay tila isang triumphant moment na nagbigay-diin sa kaniyang tagumpay.

Ngunit ang ganitong klaseng popularidad at pagkilala ay may kaakibat na panganib. Habang tumatagal ang kaniyang misyon (na “Loop Edition” at kailangan pang bumalik sa Batanes), napansin ng mga tagasunod na tila may nagbabago sa kaniyang pag-uugali. Lumalabas na ang pagiging istrikto at minsan umano ay hindi na namamansin. Ang ‘The Philippine Looper’ ay tila nagiging isang celebrity na unti-unting lumalayo sa publiko na kaniyang pinagsisilbihan. Ang pagbabagong ito ay isang subtle shift na naghanda sa entablado para sa mas matinding kontrobersiya.

Ang Pait ng Visayas at ang Bagyong Tino

Ang pinakamalaking pagsubok ni Ferdinand ay hindi nagmula sa kalsada o sa kalikasan, kundi sa court of public opinion ng social media. Ang kaniyang pagdating sa Visayas, partikular sa Negros, noong buwan ng Nobyembre, ay kasabay ng pananalasa ng Bagyong Tino. Ito ang naging turning point na nagpabagsak sa kaniya.

Naglabas si Dela Merced ng sama ng loob online at inihayag ang kaniyang matinding pagkadismaya. Ayon sa kaniya, naghapon siyang naghintay, ngunit walang kinatawan mula sa lokal na pamahalaan ang sumuporta at sumalubong sa kaniya. Naramdaman niya na tila hindi siya welcome sa lugar, isang malaking kaibahan sa mainit na pagtanggap na kaniyang natanggap sa Mindanao. Ang kaniyang emosyon ay umapaw, na nagpakita ng kaniyang pagkalito at pagkadismaya sa pagbabago ng sitwasyon.

Ngunit ang pinaka-naka-alarma at lalong nagpainit sa ulo ng mga taga-Visayas ay ang kaniyang tila insensitive na pahayag: “Bagyo lang naman ‘yan”. Sa gitna ng kalamidad, kung saan ang buhay, kaligtasan, at ari-arian ang nakataya, ang pagwawalang-bahala sa Bagyong Tino ay tinanggap bilang kawalan ng empatiya at pagkabulag sa reyalidad ng sitwasyon. Para sa mga LGU, ang unang prayoridad ay ang rescue at relief operations, hindi ang seremonyal na pagtanggap sa isang looper. Ang pahayag na ito ang nagtulak sa mga netizens na magbigay ng samutsaring reaksyon at nagdulot ng malawakang batikos.

Ang Digmaan sa Social Media at Ang Trahedya ng Pagbabalik-tanaw

Ang dating bayani ay biglang naging villain sa mata ng publiko. Maraming nag-akala na tila na-spoiled na si Dela Merced sa mainit na pagtanggap ng mga LGU sa Mindanao at nagkaroon ng sense of entitlement. Ang online backlash ay mabilis at walang awa, na tila nabaliwala ang lahat ng kaniyang pinaghirapan dahil lamang sa isang anila’y pagkakamali.

Ngunit nagbigay rin ng kaniyang paliwanag si Ferdinand, na nagbigay-linaw sa kaniyang dahilan kung bakit niya kailangan ang suporta ng LGU. Itinanggi niya na na-spoiled siya at aniya, sinasadya niya talagang lumapit sa mga awtoridad dahil ayaw na niyang maranasan pa ang kaniyang mga nakaraang masasamang karanasan. Kabilang dito ang pagbabanta na babarilin, mahigpit na paghawak sa braso na muntik pa siyang bugbugin, at halos masagasaan sa daan. Ang suporta ng LGU ay kailangan niya para sa kaniyang kaligtasan, hindi lamang para sa celebrity status.

Ang paglalakbay ni Ferdinand Dela Merced ay isang matinding trahedya sa modernong panahon. Ito ay nagpapakita kung gaano kabilis magbago ang public perception. Ang kaniyang human flaw at ang poor timing ng kaniyang reklamo—sa gitna ng isang kalamidad—ay sapat na upang malunod ang kaniyang kuwento ng determinasyon at ang kaniyang matinding paghahanap sa ama.

Ang mga netizens na nagbigay-simpatiya sa mga LGU ay tama sa kanilang punto: Ang pagliligtas at pag-aasikaso sa mga biktima ng Bagyong Tino ang unang prayoridad. Ngunit ang pagkadismaya ni Ferdinand, na humantong sa kaniyang emosyonal na outburst, ay nagpapakita ng kalungkutan ng isang taong nag-iisa na nagtataguyod ng isang misyon, na ang tanging inaasahan ay ang pag-unawa at pagkilala.

Sa huli, ang kuwento ni ‘The Philippine Looper’ ay isang malalim na pagmumuni-muni sa kung ano ang ibig sabihin ng pagiging bayani sa social media age. Ang bayani ay hindi lamang sinusukat sa layo ng kaniyang nilakad, kundi sa sensitivity at humility na kaniyang ipinapakita. Ang kaniyang paglalakad ay hindi pa tapos, at ang kaniyang pagbabalik sa Batanes ay tiyak na magiging mas mahirap, hindi dahil sa pisikal na hamon, kundi dahil sa bigat ng batikos na kaniyang dinadala. Ang susunod na yugto ay magiging patunay kung paano niya babawiin ang kaniyang imahe at muling hahanapin ang kaniyang puwesto sa puso ng mga Pilipino.