Sa Gitna ng Hamon: Ang Nakalulunos na Laban ni Doc Willie Ong na Tumatak sa Puso ng Sambayanan

Sa isang paglalahad na yumanig sa libu-libo, kung hindi man milyun-milyong, Pilipinong tagahanga at pasyente, emosyonal na ibinahagi ng isa sa pinakapinagkakatiwalaan at minamahal na health advocate ng bansa, si Dr. Willie Ong, ang pinakamatindi at pinakamapait na kabanata ng kanyang buhay. Ang beteranong doktor, na buong tapang na hinarap ang kanyang laban sa kanser, ay nagbigay ng isang rebelasyon na nagpaluha sa marami: tila nawawalan na siya ng pag-asa.

Sa kanyang personal na video, inilarawan ni Doc Willie ang nakalulunos na katotohanan ng kanyang kondisyon, na naglalagay sa kanyang buhay sa isang napakanipis na kawayan ng pagkakataon. Ayon sa kanya, ang tsansa na siya ay mabuhay pa at makaligtas sa kanyang sakit ay umaabot na lamang sa 10% [00:00]. Isang numero na kailanma’y hindi mo gugustuhing marinig, lalo na mula sa isang taong ang misyon ay ang magbigay ng pag-asa at kalusugan sa masa.

Ang Banta ng Sarcoma: 16 Sentimetro ng Kalaban

Hindi ordinaryong karamdaman ang kanyang nilalabanan. Si Doc Willie Ong ay naghihirap sa isang matinding uri ng kanser, isang sarcoma—isang bukol na matatagpuan sa likod ng kanyang puso. Ang pinakabagong sukat na isiniwalat niya ay umaabot na sa 16 sentimetro [03:09], isang laki na hindi na lamang malaki, kundi nagdudulot na ng malaking banta sa pinaka-ugat ng kanyang buhay.

Ang paglalarawan ni Doc Willie sa kanyang bukol ay nagbigay-linaw sa matinding kalbaryo na kanyang dinaranas. Dahil sa sensitibong lokasyon at napakalaking sukat nito, ipinaliwanag niyang halos imposible na itong daanin sa tradisyonal na operasyon. Ang posibilidad na siya’y mabuhay sa operasyon ay 2% na lamang [00:24], kaya’t minabuti ng kanyang mga doktor na huwag na itong ituloy.

Dahil dito, ang kanyang laban ay nakatuon na lamang sa chemotherapy [00:30]. Sa kanyang video, ibinahagi niya ang pagpapatuloy ng kanyang gamutan, partikular ang paggamit ng gamot na Avastin [00:57]. Ang Avastin, aniya, ay may trabahong paliitin ang blood supply ng kanser, na parang “ginugutom” ang sarcoma [01:08]. Ito ang huling hirit, ang huling sandata laban sa kalabang tila nagwawagi na.

Ang Mapait na Epekto ng Gamutan: Mula Timbang Hanggang sa ‘Manas’

Ang paglaban sa kanser ay hindi lamang tungkol sa bukol; ito ay tungkol sa paglaban sa bawat araw na puno ng matinding side effects. Buong tapang na isiniwalat ni Doc Willie ang kanyang matinding paghihirap [01:22].

Kabilang sa mga epektong ito ang matinding pagtatae at pananakit ng ulo. Ngunit ang pinakamapangwasak sa kanyang pisikal na pangangatawan ay ang lagnat na umabot sa 38.5°C at ang hindi masupil na chills [01:36]. Inilarawan niya ang “chills” na parang “Katapusan mo na,” isang pakiramdam na hindi kayang pigilan kahit pa apat na blanket na ang ipinangkukumot niya [01:52].

Ang paghina ng kanyang katawan ay nakita rin sa kanyang timbang. Mula sa kanyang dating bigat na 75 kilos, bumaba na ito sa 66 kilos [02:02]. Isipin mo, sa loob lamang ng maikling panahon, halos sampung kilo ang nawala, isang senyales ng pagkatuyo ng katawan at matinding pagod sa gamutan.

Ngunit ang isa sa pinakamatinding problema na kanyang kinakaharap ay ang manas o edema [02:14]. Ipinaliwanag niya na ang tubig ay nasa extravascular space o sa labas ng blood vessel—nasa paa, hita, at tiyan. Sa isang araw, inilabas niya ang apat na litro ng tubig, at kinabukasan naman ay tatlong litro [02:24]. Ang labis na pagkawala ng manas ay nagpaliit sa kanyang bukol, ngunit nagdulot din ng isang nakalulunos na katotohanan: “Pag tinanggal mo lahat ng manas, tira na lang sa akin buto’t balat” [02:43]. Ang pagiging buto’t balat, aniya, ay nagdudulot ng sobrang lamig [02:57], isang bagong sakit na kailangan niyang tiisin.

Ang Pamamaalam at ang Misyon ng Pag-ibig

Sa kabila ng kanyang matinding laban, ang pinaka-emosyonal na bahagi ng kanyang paglalahad ay ang pag-amin niya na nawawalan na siya ng pag-asa. Habang nagtatanong siya ng, “Bakit ko ginagawa ‘to?” [02:57], agad niyang sinagot na, “Gusto ko po mabuhay, pero malabo na ako” [03:09].

Ang kanyang puso ay tila handa na sa tadhana. Sa isang sandali na puno ng kalungkutan at pag-tanggap, isiniwalat niya ang isang pambihirang pangitain: “Isang araw nakikita ko, nakikita ko na ‘yung nanay ko, kinukuha na ako” [03:42]. Ang pagbanggit na sinusundo na siya ng kanyang yumaong ina ay hindi lamang isang paglalahad ng pangitain; ito ay isang emosyonal na senyales na tinatanggap na niya ang posibilidad ng kanyang pagpanaw, isang hudyat ng pamamaalam.

Gayunpaman, sa gitna ng kanyang kalungkutan, ang kanyang misyon ay nananatiling buo. Matapos tanggapin ang mababang tsansa ng kaligtasan, nagbigay siya ng isang pangako na puno ng pag-asa, kahit pa ito ay may kasamang matinding pagdududa: “Promise ko, ‘pag itong 16 cm bukol lumiit, tulungan niyo ako… I know malabo naman ‘yan. I know malaking chance mamamatay naman ako. Pero may iba gumaya sa akin, ma-inspire” [03:10].

Para kay Doc Willie, ang kanyang laban ay hindi na lamang para sa sarili. Ito ay isang “Miracle” [03:31] na ipinagdarasal niya hindi lamang para mabuhay, kundi para maging inspirasyon sa iba, upang ipakita sa lahat na may pag-asa sa kabila ng pinakamadilim na diagnosis. Ang kanyang huling pahayag ay isang deklarasyon ng pag-ibig: “Tandaan niyo po, mahal ko kayo” [03:42]. Ang mensaheng ito ay nakatutok hindi lamang sa kanyang pamilya, kundi sa lahat ng mga Pilipinong kanyang pinagsilbihan nang walang sawang pagmamahal at dedikasyon.

Ang kanyang buhay ay isang testamento sa pagiging isang tunay na servant leader, isang taong handang ibigay ang lahat—kahit ang sarili niyang karamdaman—upang makatulong at makapagbigay ng aral sa iba. Sa kanyang laban, hindi lamang siya nagbigay ng medikal na payo, kundi nagbigay din siya ng isang aral sa pag-ibig, pag-asa, at pananampalataya.

Ang Panawagan para sa Pambansang Panalangin

Ang pag-amin ni Doc Willie Ong ay naging isang pambansang panawagan. Ang mga Pilipino, na matagal nang nagtiwala sa kanyang mga payo at tapat na serbisyo, ay nagkakaisa ngayon sa panalangin. Ang bawat isa ay nagdarasal para sa isang himala, para sa isang pagbawi na tila imposible sa mata ng tao, ngunit posibleng maganap sa kapangyarihan ng Diyos.

Ang 10% na tsansa ay tila maliit, ngunit para kay Doc Willie at sa kanyang mga tagasuporta, ito ay sapat na upang panghawakan. Hindi pa tapos ang laban. Ang 16 cm na sarcoma ay patuloy na nilalabanan ng kanyang kalooban at ng gamot, ngunit ang tanging kasiguraduhan niya sa mundo ay ang pag-ibig ng mga taong kanyang pinagsilbihan.

Ang kwento ni Doc Willie Ong ay isang nakakabagbag-damdaming paalala na ang buhay ay puno ng pagsubok, ngunit ang pag-ibig at dedikasyon sa misyon ay mananatiling matatag hanggang sa huling hininga. Patuloy tayong manalangin para sa ating minamahal na doktor, na sa kabila ng pagkawala ng pag-asa, ay patuloy na umaasa sa isang himala. Manatili tayong nakatutok, magkaisa sa panalangin, at hayaang maging inspirasyon ang kanyang laban sa ating lahat. Ang kanyang huling mensahe ay malinaw: “Pagdasal niyo po ako para mabuhay.” [03:31] At bilang isang bansa, ito ang ating isasagawa.

Full video: