Ang buhay ay isang serye ng mga biyahe, at ang bawat umaga ay isang bagong yugto na sinisimulan nang may pag-asa. Ngunit may mga pagkakataong ang isang normal na biyahe ay biglang nagiging huling destinasyon—isang malagim na pangyayari na bumabago sa takbo ng kapalaran. Ito ang masakit na realidad na hinarap ni Jerry Tuazon, ang tanging nakaligtas (sole survivor) sa karambola sa Subic-Clark-Tarlac Expressway (SCTEX) noong Mayo, isang trahedyang kumitil sa buhay ng kaniyang asawa, anak, at mga kaibigan. Ang kuwento ni Jerry ay hindi lamang tungkol sa sakit ng pagkawala, kundi tungkol sa pambihirang lakas ng pananampalataya na nagbigay sa kaniya ng kakayahang magpatawad agad, maglingkod, at, higit sa lahat, magligtas ng mga kaluluwang nasa bingit ng pagpapakamatay.

Ang kaniyang panayam kay Toni Gonzaga sa programang Toni Talks ay naglantad ng isang spiritual journey na puno ng luha, pagtanggap, at paghahanap ng mas mataas na layunin, na nagbigay ng aral sa bawat Pilipinong may pinagdadaanan.

Ang Huling Biyahe at mga Babala

Ang araw ng aksidente ay nagsimula nang may layunin at kasiglahan. Papunta sina Jerry at ang kaniyang pamilya sa isang children’s convention—isang gawaing pang-ministeryo—kaya’t hindi sila lamang nagbiyahe, sila ay naglilingkod. Kasama niya ang kaniyang asawa sa tabi, ang kaniyang 8-taong-gulang na anak na si Jeremaya sa likod, at ang kanilang mga kaibigan at churchmate na sakay ng isang van.

Ngunit bago pa man sila umalis, may mga senyales na tila nagbigay ng babala. Una, ang flat tire malapit sa 7-Eleven. Ayon kay Jerry, tinanong niya pa ang kaniyang kasama, “May ibig sabihin ba ‘yan?” Isang tanong na kasanayan na nilang ginagawa, ngunit sa pagkakataong ito, naging makahulugan. Sunod, ang dalawang vulcanizing shop na pinuntahan nila ay parehong sarado o wala ang tao. Dahil sa takot na ma-late, nagpasya silang dumaan sa expressway imbes na sa service road—isang desisyon na kaniyang pinag-isipan. Sa huli, nagkasundo silang kumain na lamang sa Shell, kung saan umihi lamang ang kaniyang mga kasama, at agad silang sumakay. Ang mga sign na ito ay nagbigay ng realisasyon kay Jerry na ang mga pangyayaring iyon ay hindi aksidente, kundi pinahintulutan ng Panginoon.

Sa loob ng van, si Jerry ang nagmamaneho. Ang kaniyang huling alaala ay ang pag-alis sa fast food joint at ang pagbiyahe sa loob lamang ng isang kilometro. Pagkatapos noon, wala na.

Ang Bangungot ng Sole Survivor

Nagising si Jerry sa ospital, at ang kaniyang isip ay nasa kalituhan. Nakita niya ang isang foreigner at isang pulis, ngunit ang una niyang reaksyon ay pumikit muli. Sa kaniyang isip, siya ay nagmamaneho. “Ba’t nandito ako? Nagda-drive ako,” paulit-ulit niyang tanong sa sarili. Tatlong beses siyang dumilat at pumikit bago niya tuluyang in-admit na sila ay naaksidente.

Ngunit ang pinakamasakit na bahagi ay ang shock at denial. Wala siyang naramdamang matinding sakit, wala siyang malalaking sugat, at halos buong-buo ang kaniyang katawan—isang himala sa gitna ng carnage. Ang kaniyang pakiramdam ay “nakalutang,” at walang sinks in sa kaniya. Patuloy siyang nagtanong sa mga pulis at staff: “Asan po ang pamilya ko at saka yung churchmate namin?”

Ang mga tao sa ospital ay nagtago ng katotohanan, sinasabing ang kaniyang pamilya ay “nasa baba lang” at nag-aantay. Dahil hindi niya alam na “nadurog na nayupi… naging isang dipa na lang” ang van, umaasa si Jerry na ang kaniyang asawa at anak ay buhay at nag-aantay sa kaniya. Magdamag siyang nagpalipas na hindi kasama ang kaniyang mag-ina, nagtataka kung bakit ibang kamag-anak ang nagbabantay sa kaniya, ngunit hawak pa rin ang pananampalataya na sila ay ligtas.

Ang katotohanan ay bumulaga sa kaniya kinaumagahan. Habang nagkukuwentuhan ang mga staff sa likod niya, narinig niya ang mga salitang: “Siya yung tira. Siya yung sole survivor.” Dito na nagdugtong ang mga piraso ng puzzle sa kaniyang isip. Ang ibig sabihin ng sole survivor ay “wala lahat ng sakay ko.” Naramdaman niya ang labis na kalungkutan, ang kaniyang puso ay “durog na durog,” at pakiramdam niya ay “namatay na rin [siya]” noong sandaling iyon.

Ang Transaksyon sa Langit: Pag-ibig, Hindi Galit

Sa gitna ng kaniyang pighati, ang reaksyon ni Jerry ay hindi galit o pagrereklamo. Pumikit siya, at doon, naramdaman niya ang “sobrang liwanag” at na-imagine niya na ang Panginoon ay nasa tabi niya, naka-akbay sa kaniya. Sa sandaling iyon, hindi siya nagtanong ng “Bakit?” kundi nagpakita ng pagtanggap at pasasalamat.

“Iyon ‘yung pinagkatiwala mo sa akin na pamilya, ‘yung pinahiram mo sa akin, hanggang doon na lang sila,” ang kaniyang prayer. Nagpasalamat siya dahil ang kaniyang mag-ina ay namatay habang sila ay papunta sa ministeryo, ibig sabihin, handa sila at nag-aantay na sa Second Coming.

Pagkatapos, gumawa siya ng isang “deal” sa Panginoon: “Sige Panginoon, deal tayo. Total waiting na sila sa iyo. Ako, buhay. Ang malaking tanong sa akin na naiwan ng buhay: Sana, pag dumating naman ako sa kamatayan, sana, nasapanan mo rin ako. Ngayon pa lang, mag-i-start na ako na ipakilala ko sa lahat na magtatanong sa akin kung ano Kayo kabuti.”

Ang deal na ito ang nag-alis ng galit sa kaniyang puso. Ang kaniyang mission ay maging testimony ng kabutihan ng Diyos. Hindi siya nakaramdam ng poot sa driver na nakabangga sa kanila. Nung malaman niyang nakakulong ang driver, ang una niyang naisip ay ang pamilya nito. Naghanap siya ng paraan upang bigyan ng tulong ang pamilya ng driver.

Nang magkaharap sila sa unang hearing, inamin ng driver na siya ay “natulog” habang nagmamaneho. Sa halip na magalit, tumulo ang luha ni Jerry dahil na-miss niya ang kaniyang pamilya dahil sa simpleng pagtulog ng iba. Sa kabila ng sakit, hinawakan niya ang kamay ng driver at sinabing, “Bro, ikaw bilang tao, napatawad na kita. Pero ‘yung pananagutan mo sa batas, may batas tayo. Kailangan mong panagutan, ha.” Ang kaniyang pagpapatawad ay hindi nagmula sa sarili niyang lakas, kundi sa “kabutihan” at tulong ng Panginoon, dahil alam niya na kung tao lamang, hindi siya kailanman magpapatawad ng ganoong kasakit.

Ang Pinakamasakit na Pagbisita at Ang Walang Regret na Pag-ibig

Pagkatapos ng dalawang araw, nakita niya muli ang kaniyang mag-ina, nakahiga sa kabaong. Ang pagpasok niya sa church ay naging bahagi ng kaniyang denial pa rin; nag-alay siya ng panalangin, humihiling na sana ay gisingin na siya ng Panginoon mula sa kaniyang “mahabang panaginip.” Ngunit pagmulat niya, totoo ang lahat. Ang pagtingin sa kaniyang asawa at anak ay nagdulot ng matinding iyak dahil nami-miss niya ang kaniyang nakasanayang buhay—ang paggising na nasa tabi niya ang asawa, ang paghatid sa kaniyang anak na si Jeremaya sa paaralan, at ang pagkuha sa kaniyang asawa sa trabaho. Ang lahat ng routine na iyon ay naglaho.

Gayunpaman, walang regret si Jerry sa kaniyang buhay. Mula nang makilala niya ang kaniyang asawa, ibinigay niya ang lahat ng kaniyang pag-ibig. Palagi niyang sinasabi sa kaniyang mag-ina ang “I love you,” at ang huli nilang pag-uusap ay tungkol sa future ng bata. Ito ang nagbigay sa kaniya ng kapayapaan: Alam niya na sa maikling panahon ng kanilang pagsasama, nagawa niya ang lahat bilang asawa at ama.

Ang Pag-aani ng Biyaya: Ang Layunin ng Pagkawala

Sa kabila ng pain na kaniyang nararamdaman—na inilarawan niyang parang 7 taon na ang nakalipas kahit 4 na buwan pa lang—ang kaniyang healing process ay nakatuon sa paglilingkod sa Panginoon, pagpunta sa crusades, at pagbabahagi ng kaniyang testimony.

Nang siya ay nasa burol pa, nagsimula na ang kaniyang ministeryo. Naka-live daw ang burol, at marami ang nakapakinig sa testimony at message na ang kamatayan ay hindi wakas kundi simula. Ngunit ang pinakamalaking revelation ay dumating nang basahin niya ang mga message sa kaniyang cellphone.

Isa sa mga mensahe ay mula sa isang ina na nasa lowest point in life, na handa nang kitlin ang kaniyang sariling buhay at ang buhay ng kaniyang anak. Subalit, matapos mapanood ang interview ni Jerry, nabago ang mga tumatakbo sa kaniyang isip. Ang mensahe ay nagsabing, “Nawalan ka pero hindi mo alam may nasagip kang dalawang kaluluwa.”

Doon, naintindihan ni Jerry ang purpose ng kaniyang kaligtasan at ng pagkawala ng kaniyang pamilya. Napagtanto niya: “Grabe naman kayo nung nabubuhay kayo, kasama kayo sa gawain. Pero ngayon na nakahiga kayo, nasa ministry pa rin kayo.” Ang kamatayan ng kaniyang pamilya ay naging makabuluhan. Ginamit sila ng Panginoon upang magbigay-pag-asa sa mga taong walang nakikita pang solusyon.

Ang kuwento ni Jerry Tuazon ay isang matibay na paalala: Lahat ng pangyayari sa ating buhay, ibigay natin sa Panginoon. Kahit sa tingin natin ay kalugihan o sobrang sakit, magtiwala tayo, dahil hindi tayo pababayaan. At sa pagbabalik ng Panginoon, muli silang magkikita ng kaniyang asawa at anak—isang reunion na magiging panghabangbuhay.