Sa isang iglap, ang mundo ay maaaring maging isang paraiso. Ang mga kampana ng kasal ay naririnig na sa di kalayuan, ang amoy ng mga bulaklak ay nanunuot na sa hangin, at ang bawat pangarap ay tila abot-kamay na. Para kay Ariana Cooper, ang pakiramdam na ito ay buo at totoo. Tatlong araw na lamang. Tatlong araw na lamang at lalakad na siya sa pasilyo patungo sa lalaking pinaniwalaan niyang kanyang makakatuwang habangbuhay.

Ngunit sa isang iglap din, ang paraisong iyon ay maaaring maging isang personal na impyerno.

Ang hapon ng Biyernes na iyon ay dapat sanang puno ng mga huling paghahanda. Pumasok si Ariana sa penthouse na kanilang tinitirhan, bitbit ang mga color swatches at ang final guest list. Ang kanyang puso ay puno ng pananabik. Ngunit ang sumalubong sa kanya ay hindi ang mainit na yakap ni Malik Thompson, ang kanyang mapapangasawa, kundi isang malamig at nakakabinging katahimikan.

Nakaupo si Malik sa sala, ang kanyang mga mata ay blangko, malayo. Ang kaba ay nagsimulang kumalat sa dibdib ni Ariana, ngunit sinubukan niya itong iwaksi. “Baby, okay ka lang?” tanong niya.

Ang mga sumunod na salita ay ang babago sa kanyang buhay magpakailanman. “We need to talk,” sabi ni Malik. “Hindi ko na kayang ituloy ‘to.”

Nagsimulang umikot ang mundo ni Ariana. “Ano? Ang kasal? Tatlong araw na lang, Malik!”

Ang paliwanag ni Malik ay mas matalim pa sa kutsilyo. “Nagbago na ako, Ariana. Nag-evolve na ako. Ang level ko, ang mga mithiin ko, nag-iba na.” Tumingin ito sa kanya, ang mga matang dati’y puno ng pagmamahal ay ngayo’y puno ng pagkamuhi. “At sa totoo lang, hindi ka na angkop doon. You’re no longer my standard.”

“Hindi na ang standard.” Ang mga salitang iyon ay tumagos sa kanyang kaluluwa. Ang limang taon ng kanilang pagsasama, ang mga pangarap na kanilang binuo, ang mga sakripisyong kanyang ginawa—lahat ay nawalang-saysay dahil lamang sa isang gabi, “nag-iba na ang level” ni Malik.

Subalit ang kalupitan ay hindi nagtapos doon. Habang si Ariana ay umiiyak at nagmamakaawa, sinabi ni Malik, “May isang linggo ka para ilabas ang mga gamit mo.” Nang tanungin niya kung bakit siya pinapaalis, ang simpleng sagot nito: “Ako ang nagbabayad ng penthouse na ‘to.”

Walang pag-aalinlangan. Walang pagsisisi. Sa loob lamang ng ilang minuto, ang lalaking dapat ay kanyang asawa ay naging isang estranghero—isang berdugo na humatol sa kanya ng walang awa. Ang kanyang krimen? Ang hindi pagiging “sapat.”

Ang sumunod na mga araw ay isang malaking kadiliman. Nagkulong si Ariana sa kanyang lumang apartment, binalot ng kahihiyan at sakit. Ang kanyang telepono ay walang tigil sa pagtunog—mga kaibigan, pamilya, mga abay—lahat nagtatanong kung ano ang nangyari. Paano mo ipapaliwanag na ang kasal ay kanselado dahil “hindi ka na ka-level”?

Ang kahihiyan ay naging isang di-matiis na dagok nang, anim na araw lamang matapos ang breakup, isang mensahe ang pumasok sa kanyang telepono. Isang link.

Pagbukas niya nito, ang huling piraso ng kanyang puso ay tuluyang nadurog.

Si Malik. Nakatayo sa isang altar, nakasuot ng ibang tuxedo, at may kahalikang ibang babae. Si Malik ay ikinasal na. Ang babae ay si Belle, isang magandang babae na tila lumabas sa isang fashion magazine—ang babaeng malinaw na “ka-level” niya.

Hindi lang siya iniwan; siya ay pinalitan. At ginawa ito sa paraang pinakamabilis at pinakamasakit. Ang babaeng ipinalit sa kanya ay ang babaeng matagal na palang inihahanda para pumalit sa kanyang pwesto. Ang kasal na pinaghandaan nila ni Ariana ay ang kasal na pinuntahan ni Malik kasama ang iba.

Ang sigaw ni Ariana sa gabing iyon ay ang sigaw ng isang taong nawalan ng lahat. Ngunit sa pinakailalim ng kanyang pagkasira, isang boses ang bumulong: “Hindi ka mamamatay nang ganito.”

Ang pagbangon ni Ariana ay hindi mabilis. Ito ay mabagal, mahirap, at puno ng luha. Nagsimula ito sa pagpilit sa sariling bumalik sa trabaho. Ang bawat hakbang ay tila dinadala ang bigat ng buong mundo. Ang mga mapanuring mata ng mga katrabaho, ang mga bulungan, ang mga pekeng ngiti ng pakikiramay.

Ngunit sa bawat araw na kanyang nilalampasan, sa bawat email na kanyang sinasagot, sa bawat ulat na kanyang tinatapos, unti-unting bumabalik ang kanyang lakas. Ang trabahong dati ay obligasyon lamang ay naging kanyang santuwaryo. Ang pagiging produktibo ang naging kanyang gamot.

Upang punan ang mga gabing puno ng alaala, sumali siya sa isang fitness at mental health boot camp. Doon, sa gitna ng pawis at pagod, nakilala niya si Jordan.

Si Jordan ay ang kabaligtaran ni Malik. Siya ay simple, nakatapak sa lupa, at higit sa lahat, siya ay totoo. Wala siyang penthouse o milyones. Ang kanyang sasakyan ay luma. Ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng kabaitan.

Ang kanilang pagkakaibigan ay nagsimula sa mga biruan habang nag-eehersisyo. Nakinig si Jordan sa kanyang kwento nang hindi siya hinuhusgahan. Hindi niya sinubukang “ayusin” si Ariana. Sa halip, binigyan niya ito ng espasyo para maghilom.

“You smile with your mouth, but never with your eyes,” sabi ni Jordan isang gabi. At sa unang pagkakataon, naramdaman ni Ariana na may nakakita sa tunay niyang nararamdaman.

Ang kanilang pagkakaibigan ay dahan-dahang naging pag-ibig. Isang pag-ibig na hindi nakabatay sa “level” o “standard,” kundi sa pagtanggap. Isang gabi, habang hinahatid siya ni Jordan, sinabi nito ang mga salitang tuluyang naghilom sa kanyang puso: “Wala akong mansyon o milyon. Pero maipapangako ko ito: Hinding-hindi ko ipaparamdam sa’yo na hindi ka sapat.”

Habang si Ariana ay muling natututong magmahal at magtiwala, ang tadhana naman ay nagsimulang maningil.

Si Malik, na nasa kanyang bagong “mataas na level” na buhay, ay natuklasan ang isang malamig na katotohanan. Ang kanyang asawang si Belle ay perpekto para sa mga litrato, ngunit ang kanilang pagsasama ay walang laman. Si Belle ay abala sa mga party, sa pag-post sa social media, at sa pagiging “visible.” Ang kanilang relasyon ay hindi pagmamahalan, kundi isang “business deal.”

Ang bahay na puno ng mamahaling sining ay malamig at walang buhay. Isang gabi, nakita ni Malik ang mga larawan ni Belle na may kasamang ibang lalaki. Nang kanyang kinupronta, ang sagot ni Belle ay walang pakialam: “Alam mo kung sino ako bago mo ako pinakasalan. Hindi ako si Ariana. Kung gusto mo ng masunurin, dapat siya na lang ang pinakasalan mo.”

Sa gitna ng kanyang magarbong penthouse, napagtanto ni Malik ang kanyang pagkakamali. Hinanap niya ang pangalan ni Ariana sa social media. Nakita niya ang mga bago nitong larawan—simpleng masaya, at ang isang video kung saan siya ay tumatawa nang totoo, katabi si Jordan.

Ang lalaking tumingin sa kanya ay puno ng paghanga—ang parehong paghanga na minsan nang ibinigay ni Malik kay Ariana, bago siya nabulag ng ambisyon. Sa sandaling iyon, alam ni Malik na itinapon niya ang isang kayamanan para sa isang kumikinang na basura.

Puno ng pagsisisi, pinuntahan ni Malik si Ariana. Tumayo siya sa pinto ng apartment kung saan minsan siyang naghari-harian, at ngayon ay nagmamakaawa. Humingi siya ng tawad. Inamin niyang nagkamali siya, na ang buhay niya kasama si Belle ay isang impyerno, at na si Ariana ang kanyang “kapayapaan.”

Tiningnan siya ni Ariana, hindi na ang babaeng umiiyak at durog, kundi isang babaeng buo at matatag.

“Malik,” sabi niya, “pinapatawad na kita. Pero hindi dahil kailangan mo, kundi dahil kailangan ko. Masaya na ako ngayon. Totoong masaya.”

“Kamusta na ‘yung lalaki sa mga video?” tanong ni Malik.

Ngumiti si Ariana. “Si Jordan. Hindi siya mayaman. Pero nirerespeto niya ako, at mas gugustuhin niyang matalo sa isang argumento kaysa makita akong umiiyak.”

Ang katotohanan ay tumama kay Malik. Alam niyang huli na ang lahat. “You really have moved on,” sabi niya.

Ngumiti si Ariana. “I’ve moved up.”

Hindi nagtagal, si Ariana ay muling tumayo sa harap ng isang altar. Ngunit sa pagkakataong ito, ang paligid ay iba. Ang kasal ay simple, ginanap sa isang hardin, na dinaluhan lamang ng limampung pinakamalapit na tao.

Habang siya ay naglalakad patungo kay Jordan, ang mga alaala ng sakit ay napalitan ng pasasalamat. Ang lalaking naghihintay sa kanya ay ang lalaking nakakita ng kanyang halaga kahit noong siya ay wasak pa.

“Hindi ako dumating sa’yo nang buo,” sabi ni Ariana sa kanyang vow. “Dumating ako sa’yo na pira-piraso. Ngunit hindi mo ako ipinadama na ako ay sira.”

Sumagot si Jordan, “Mamahalin kita nang buo, at patutunayan ko ‘yon araw-araw. Hindi sa mga engrandeng bagay, kundi sa aking presensya.”

Ang kanilang kasal ay ang tunay na tagumpay. Ang tadhana ay may kakaibang paraan ng pagprotekta. Ang pag-alis ni Malik ay hindi isang kapahamakan; ito ay isang kinakailangang paglilinis. Hindi nawala si Ariana. Sa halip, binigyan siya ng espasyo para sa isang bagay na mas karapat-dapat. Ang babaeng minsan nang sinabihang “hindi sapat” ay natagpuan ang isang pag-ibig na nagpatunay na siya ay higit pa.