Sa gitna ng matinding pagdadalamhati ng pamilya Atienza, isang pambihirang kuwento ng pag-asa at kaligtasan ang bumalot sa huling pamamaalam kay Emman Atienza. Ang kaganapan, na ibinahagi sa isang emosyonal na eulogy na kinabilangan nina Kuya Kim Atienza at Lolo Lito Atienza, ay hindi lamang isang paggunita sa maikli ngunit makabuluhang buhay ni Emman, kundi isang malakas na panawagan para sa kabaitan at pag-unawa sa mental health—isang temang lumampas sa pighati at nagbigay ng mas malalim na kahulugan sa kanyang pagpanaw.

Ang tanong na “Bakit?” ang bumabagabag sa bawat salitang binitawan ni Kuya Kim Atienza. Sa kanyang pagbabahagi, hayag ang kanyang pakikipagbuno sa pananampalataya. “I’ve been doing this for many years, and then my question is why? Why, Lord, why?” Ang pagkawala ng isang anak ay isang sugat na hindi kayang tahiin ng mga simpleng paliwanag, lalo na’t ang kanyang hiling sa Panginoon ay ang protektahan at pagalingin ang kanyang anak. Gayunpaman, sa gitna ng kanyang kalungkutan, siniguro ni Kuya Kim na naniniwala siya na ang Diyos ay may layunin sa bawat pangyayari. Ang layuning ito, na sa una’y malabo at masakit, ay unti-unting lilitaw, dala ang isang mensaheng mas malaki pa kaysa sa indibidwal na trahedya.

Ang P100,000 na Patunay ng Puso

Bago pa man inihayag ang mas malalim na epekto ng buhay ni Emman sa mundo, nagbigay ng isang nakakaantig na patotoo si Lolo Lito Atienza tungkol sa pambihirang pagkatao ng kanyang apo. Ibinahagi ni Lolo Lito na si Emman ay “never been the materialistic.” Sa katunayan, hindi raw mahilig si Emman sa pera, at ang kanyang pahayag na “I don’t need money anymore” ay nagbigay-diin sa isang kaluluwang mas nakatuon sa pagbibigay kaysa sa pag-iipon.

Ang pambihirang detalye na bumalot sa madla ay nang ibahagi ni Lolo Lito ang isang Christmas gift na ibinigay niya sa kanyang 22 apo. Bawat isa ay tumanggap ng P100,000, isang malaking halaga na nagmula sa benepisyo ng gobyerno ni Lolo Lito. Ngunit sa kalaunan, nalaman niya ang isang lihim: Hating-hati pala ni Emman ang P100,000 sa mga nangangailangan. “Who would do that?” tanong ni Lolo Lito sa gitna ng kanyang eulogy. Ang simpleng kuwentong ito ay nagsilbing matibay na patunay na ang kabaitan ni Emman ay hindi lamang salita o online persona, kundi isang kasanayan na nakaugat sa kanyang pagkatao—isang gawaing nagawa nang walang kaakibat na paghahangad ng papuri. Ang hindi niya paghahangad ng materyal na yaman, kundi ang pagpili sa pagpapakita ng labis na generosity, ay nagtatakda ng tono para sa kanyang legacy.

Ang Tahimik na Mandirigma at ang Kanyang Pandaigdigang Epekto

Ibinunyag din sa eulogy na si Emman ay isang “warrior inside,” ngunit sa kasamaang palad, siya ay “hurting inside.” Ang pagiging bukas ni Emman tungkol sa kanyang mental health struggles ay isang tema na mariing binanggit, isang bagay na nagpakita ng kanyang tapang na humarap sa isang isyung kadalasang tinatago o ikinahihiya sa lipunan. Sa loob lamang ng dalawang taon na pagiging aktibo ni Emman sa social media, nakahipo siya ng maraming buhay, hindi lamang sa Pilipinas kundi maging sa iba’t ibang panig ng mundo. Siya ay naging inspirasyon at safe space para sa mga taong nakikipagbuno rin sa kanilang sariling mental battles.

Ang pagiging bukas at pag-abot niya sa iba, sa kabila ng sarili niyang sakit, ay nagpatunay sa kanyang pambihirang kakayahan na magbigay ng liwanag. Ito ang isang kritikal na detalye: Siya ay nasa pain ngunit patuloy siyang “reaching out.” Ang kakayahan niyang ito ang nagbigay-daan sa pinakamakapangyarihang sandali ng eulogy.

Ang Mensahe na Sumagot sa “Bakit?”

Ang kasagutan sa tanong na “Bakit, Lord, why?” ay dumating sa anyo ng isang liham mula sa isang estudyanteng taga-Jakarta, Indonesia. Ayon kay Kuya Kim, habang siya ay nagdadalamhati at nagtatanong sa Diyos, dumating ang mensahe mula sa isang estudyanteng nagngangalang Kahaya, na host pa ni Emman para sa IASS film noong 2022.

Ang liham ay nagbigay ng isang nakakagulantang na pagtatapat: Si Kahaya, na aminadong nakikipagbuno sa sarili niyang mental health battles, ay nagtangkang magpakamatay sa parehong araw na pumanaw si Emman.

“I myself struggled with my own battles and on the same day that she passed, I also attempted,” nakasulat sa mensahe. Ang synchronicity ng kanilang matinding paghihirap ay nagbigay ng isang nakakapigil-hiningang plot twist sa trahedya. Ngunit ang kasunod na pangungusap ni Kahaya ang siyang bumago sa lahat.

Sa gitna ng kanyang kalungkutan at pagkalito, nagpahayag ng isang pangako si Kahaya: “I will continue to live in honor of your daughter. I will do everything in my power to keep it that way.”

Dito nag-ugat ang sagot. Ang pagkamatay ni Emman, gaano man ito kasakit at kasing-aga, ay naging dahilan ng pagpili ni Kahaya na mabuhay. Ang buhay ni Emman ay nag-iwan ng isang legacy na nagligtas ng isa pang buhay sa kabilang panig ng dagat. Ang kabaitan at pagiging bukas ni Emman tungkol sa mental health ang nagbigay sa estudyanteng ito ng lakas na manatili at ipagpatuloy ang laban. Ito ang “purpose” ni Emman, ayon kay Kuya Kim—ang pagdampi sa buhay ng maraming tao sa buong mundo, at ang pagiging instrumental sa pagligtas ng kahit isang kaluluwa.

Ang Walang Hanggang Aral ng Kabaitan

Ang buong eulogy ay umikot sa isang simpleng mensahe na ngayon ay naging motto ng pag-alaala kay Emman: “Be a little kinder every day. My Emma will stay alive if I’m a little kinder every day.”

Ang bawat isang act of kindness, gaano man kaliit, ay nagpapatuloy ng esensiya ng kanyang pagkatao. Ang bawat pagpili na maging mas mabait, mas mapag-unawa, at mas bukas sa pag-uusap tungkol sa mental health ay isang pagbibigay-pugay sa kanyang maikling ngunit makapangyarihang buhay. Ang legacy ni Emman ay hindi tinukoy ng haba ng kanyang buhay, kundi ng lalim ng epekto nito.

Ang pagpanaw ni Emman Atienza ay isang matinding pagsubok, ngunit ang eulogy ng kanyang pamilya ay nagbigay ng kakaibang perspektiba. Ang kanilang pighati ay naging inspirasyon, at ang kanilang tanong ay nasagot sa pinakamakapangyarihang paraan: sa pamamagitan ng pag-asa at buhay na umusbong mula sa isang kamatayan. Ang kanyang buhay ay nagpapaalala sa lahat na ang bawat tao ay may tahimik na laban, at ang pinakasimpleng kabaitan ay maaaring maging hininga ng buhay para sa isang taong nangangailangan. Sa huli, ang pag-ibig, pagbibigay, at pagiging bukas ni Emman ang magpapatuloy na sumikat bilang isang beacon ng pag-asa, nagpapaalalang ang pinakamalaking legacy na maiiwan ng isang tao ay ang kakayahan niyang magbigay ng inspirasyon sa iba upang patuloy na mabuhay nang may pag-asa at kabaitan. Ang bawat isa sa atin ay may pagkakataon na panatilihing buhay ang kanyang espiritu—sa pamamagitan ng pagpili na maging a little kinder every day.