Sa Gitna ng Pinakamadilim na Gabi: Ang Pagguho ng Isang Ina sa Huling Paalam kay Eman Atienza

Sa bawat pamilyang dumadaan sa pagsubok ng pagdadalamhati, may isang gabi na sadyang mas mabigat, mas masakit—ang gabi ng huling paalam. Ito ang pinakahuling sandali ng paghawak, ang pinakahuling tingin, bago tuluyang isuko ang minamahal sa yakap ng kawalang-hanggan. Para sa pamilya Atienza, ang gabing iyon ay hindi lamang nagdala ng lumbay at lungkot, kundi ng isang eksenang bumasag sa puso ng lahat ng nakasaksi: ang pagbagsak ng isang inang hindi na kinaya ang bigat ng pagkawala ng kaniyang anak.

Ang kilalang TV host at personalidad na si Kuya Kim Atienza at ang kaniyang asawa ay humarap sa pinakamalaking unos sa kanilang buhay matapos pumanaw ang kanilang anak na si Eman. Ang lamay, na dapat sana’y isang tahimik na pagtitipon ng panalangin at pag-alala, ay nabalot ng mabigat at masakit na simula nang masaksihan ang isang pangyayaring nagpakita ng tunay na lalim ng paghihinagpis ng magulang.

Sa huling gabi ng pamamaalam, isang eksenang nagdulot ng matinding pagkabigla at pagluha ang naganap. Sa gitna ng seremonya, nang ilapit sa mag-asawa ang urn na naglalaman ng mga abo ni Eman, hindi na napigilan ng ina nito ang matinding emosyon na matagal niyang kinikimkim. Ang tahimik na kapilya ay napuno ng sigaw ng isang inang nanawagan sa pangalan ng anak, isang sigaw na nagmula sa kaibuturan ng kaniyang kaluluwa.

Ayon sa mga naroroon, matapos hawakan ang urn, tuluyan na itong nanghina. Ang kaniyang katawan ay tila sumuko sa sobrang sakit na nararamdaman, at tuluyan siyang nawalan ng malay. Ito ang sandaling nagpatigil sa lahat—ang pisikal na pagguho ng isang ina, na sumasalamin sa mental at emosyonal na pagkakawasak na kaniyang nararanasan.

Sa kaniyang matatag na imahe bilang isang public figure, si Kuya Kim ay mabilis na kumilos. Kitang-kita ang labis na pag-aalala sa kaniyang mukha habang dali-dali niyang inalayan at niyakap ang kaniyang asawa. Habang pinapahiran ng pawis at inaalalayan, paulit-ulit niyang ibinulong ang mga salitang nagpapahiwatig ng kaniyang sariling pakikipaglaban: “Kapit lang, mahal.” Ang mga salitang iyon ay hindi lamang pag-alo sa asawa kundi tila pagpapaalala rin sa kaniyang sarili na kailangan nilang kumapit at maging matatag.

Ilang sandali rin bago muling nagkamalay ang ina. At nang imulat niya ang kaniyang mga mata, ang una niyang hinanap ay ang urn ng kaniyang anak. Muli siyang humagulgol, at paulit-ulit niyang sinabi ang mga salitang nagpakita ng kaniyang matinding pagmamahal at pagtanggi sa mapait na katotohanan: “Ang Eman anak, huwag mo kaming iwan.” Ang sandaling iyon ay nagdala ng matinding emosyon sa lahat ng dumalo. Ang pag-ibig ng magulang sa anak ay walang kayang tapatan, at sa sandaling iyon, ang lahat ng tapang at katatagan ay nawala, at ang natira lamang ay ang dalisay na pagdadalamhati ng isang inang nagmamahal nang walang hanggan.

Ang labis na pagdadalamhati ng ina ni Eman ay nagsimula pa bago ang insidente sa lamay. Ayon sa mga kaibigan ng pamilya, simula nang pumanaw ang bata, halos hindi na siya mapakali. Araw at gabi siyang umiiyak, walang ganang kumain, at madalas ay nakatingin lamang sa mga larawan ng anak. Sa bawat sandaling naiisip niya si Eman, bumabalik ang lahat ng masasayang alaala—ang mga tawanan, ang mga yakapan, at ang mga panahong sabay-sabay silang kumakain. Para sa kaniya, napakabigat ng paalam sa isang anak na naging sentro ng kaniyang mundo.

Ang kaniyang paghihinagpis ay umabot sa sukdulan, na minsan ay binabanggit niya na tila hindi pa rin siya makapaniwala sa biglaan at maagang pagkawala ng anak. May mga pagkakataon pa nga, ayon sa isang malapit na kaibigan, na sinasabi niyang “sana siya na lang ang nawala, huwag lang ang kaniyang anak.” Ang ganitong antas ng pagmamahal ay nagpapakita na sa harap ng kamatayan, ang kapakanan ng anak ay nananatiling mas mahalaga kaysa sa sariling buhay ng magulang.

Sa kabila ng hindi maipaliwanag na sakit na kanilang nararanasan, nanatiling matatag si Kuya Kim. Sa kaniyang maikling pahayag sa harap ng mga nakiramay, hindi man niya maitago ang lungkot sa kaniyang mga mata, nagbigay siya ng mensahe ng pananampalataya. “Wala nang mas mabigat na sakit para sa isang magulang kundi ang ilibing ang sariling anak. Pero naniniwala kami na si Eman ay kasama na ng Diyos, at doon, wala nang sakit, wala nang luha,” emosyonal niyang pahayag.

Dagdag pa niya, patuloy silang kakapit sa pananampalataya sapagkat iyon lamang ang nagbibigay sa kanila ng lakas upang harapin ang bawat araw na wala na ang kanilang anak. Ang katotohanang ito ay nagbigay ng liwanag sa kalagitnaan ng dilim. Ang paghahanap ng kapayapaan at pag-asa sa kabilang buhay ang tanging nagiging sandigan ng pamilya Atienza, na nagpapatunay na sa pinakamalaking pagsubok, ang pananalig sa Diyos ang nagiging matibay na pundasyon.

Matapos ang insidente ng paghimatay, agad dinala ng mga kamag-anak ang asawa ni Kuya Kim sa isang pribadong silid upang makapagpahinga at muling makabawi ng lakas. Ang agarang pag-alalay ng kanilang mga kaibigan at kapamilya ay nagbigay ng kagaanan sa kanilang pinagdadaanan.

Ang pangyayaring ito ay umabot sa iba’t ibang social media platforms. Bumuhos ang libo-libong mensahe ng pakikiramay at panalangin para sa buong pamilya Atienza. Marami ang nagpahayag ng paghanga sa tibay ng loob ni Kuya Kim at sa walang kapantay na pagmamahal ng kaniyang asawa sa kanilang anak.

Ayon sa isang komento ng netizen: “Ang sakit makita ang isang magulang na nawalan ng anak. Pero saludo kami sa inyo Kuya Kim sa inyong katatagan at pananampalataya. Isa kayong huwaran ng matibay na pamilya.” Isa pa ang nagsabing: “Ang kuwento ninyo ay isang paalala sa amin na huwag sayangin ang oras kasama ang ating mga mahal sa buhay. Habang buhay pa, ipakita natin ang pagmamahal natin sa kanila dahil hindi natin alam kung kailan sila mawawala.” Ang kanilang pribadong pagdadalamhati ay naging isang pambansang paalala tungkol sa halaga ng bawat sandali ng buhay.

Ang istorya ng pamilya Atienza ay higit pa sa isang balita ng pagpanaw. Ito ay isang matibay na patunay ng walang hanggang pag-ibig ng magulang sa anak, isang pag-ibig na nananatiling buhay, masigla, at totoo magpakailanman. Ito ay isang paalala na kahit sa pinakamadilim na sandali ng ating buhay, may Diyos na nagbibigay ng lakas, may mga taong handang umalalay, at may pag-asa sa kabila ng pinakamabigat na pagdurusa. Patuloy silang nagdarasal, umaasang darating ang araw na muli nilang makikita ang kanilang anak sa piling ng Maykapal.

Sa huli, ang kuwento ni Kuya Kim at ng kaniyang asawa ay isang kuwento ng pananampalataya, pag-ibig, at matatag na pag-asa. Sa bawat patak ng luha, sa bawat dasal, at sa bawat pagbangon sa umaga, ipinapakita nila na walang mas makapangyarihang puwersa sa mundo kundi ang pagmamahal na nag-uugnay sa magulang at anak. Ito ang dahilan kung bakit, sa kabila ng sakit, ang isang pusong puno ng pag-ibig ay kailanman hindi bibitiw.