Sa gitna ng rumaragasang buhay at kaliwa’t kanang content sa social media na puno ng glamour at perfection, bihirang may maglakas-loob na maglabas ng isang buong kuwento na halos hubad sa emosyon at katotohanan. Ngunit ito mismo ang ginawa ng isang personalidad na may malalim na koneksyon sa entertainment industry, si Emman, na hindi lang nagbukas ng kaniyang tahanan kundi nagbahagi rin ng isang mas sensitibo at kritikal na aspeto ng kaniyang buhay: ang kaniyang matinding pakikipaglaban sa Bipolar Disorder at kung paanong ang popular na ‘Ganda Culture’ ng Pilipinas ay naging mapanganib na lunsaran ng kaniyang mental health crisis.

Ang kaniyang pag-amin ay isang suntok sa kamalayan ng publiko, lalo na sa mga milyong Pilipino na araw-araw na nakararanas ng pressure na abutin ang isang halos imposibleng pamantayan ng kagandahan. Hindi ito isang simpleng pag-amin lamang kundi isang journalistic at current affairs na panawagan na bigyang-pansin ang kalusugan ng isip bago ang paimbabaw na hitsura.

Ang Diagnosis na Nagpabago sa Lahat: Bipolar Disorder

Inihayag ni Emman na na-diagnose siya ng Bipolar Disorder noong nasa kalagitnaan pa lamang siya ng kaniyang mid-teens . Ito ay isang kondisyon na nagdudulot ng matitinding pagbabago sa mood, energy, at activity levels na nakakaapekto sa pang-araw-araw na pamumuhay. Ayon sa kaniya, nahahati ang kaniyang buhay sa dalawang matinding yugto: ang tinatawag na manic episodes at ang depressive episodes.

Ang manic episodes ay inilarawan niya bilang mga phase ng labis na kaligayahan o extreme happiness, samantalang ang depressive episodes naman ay mga yugto ng matinding kalungkutan o extreme sadness [03:59]. Ang bawat yugto ay tumatagal ng humigit-kumulang ilang linggo. Ngunit ayon kay Emman, kung ang depressive episodes ay obvious sa kaniya, ang manic episodes naman ay mas kumplikado .

Dito nagsimula ang nakakalitong bahagi ng kaniyang pakikipaglaban. Madalas, hindi raw niya malaman ang pagkakaiba sa pagitan ng pagiging manic at ng tunay na paggaling—o healing [04:14]. Ang kaniyang kuwento ay nagpapakita ng isang madilim na katotohanan: kung minsan, ang labis na positivity o productivity ay hindi senyales ng kaligayahan kundi isang symptom lamang ng mas malalim na sakit.

Ang Mapanganib na Intersection ng Insecurity at Obsesyon

Sa gitna ng kaniyang battle with mental health, isa sa pinakamalaking insecurities ni Emman ay ang kaniyang hitsura. “Basically, I always thought that I was super unattractive,” pahayag niya, at madalas daw siyang umikot o mag-spiral sa isyung ito tuwing nasa depressive episode. Ang pakiramdam ng pagiging unattractive ay nag-uugat, sa isang malaking bahagi, sa matitinding pamantayan ng kagandahan na itinakda ng lipunan.

Ngunit ang talagang nagbigay-liwanag sa kaniyang kondisyon—at ito ang pinaka-kritikal na punto ng kaniyang pagbubunyag—ay ang tell-tale sign ng kaniyang manic episode: kapag nagiging super obsessed siya sa anumang bagay na may kinalaman sa self-care o self-improvement .

Dito pumapasok ang shocking na detalye ng kaniyang obsesyon.

Naging really obsessed siya sa gym, kung saan nagpo-post siya tungkol dito kahit saan, patuloy siyang nag-uusap tungkol dito, at obsesibong kinokontrol ang kaniyang diet . Ngunit ang mas nakakagulat pa ay ang kaniyang obsesyon sa skincare. Umabot sa puntong nagkaroon siya ng 20-step skincare routine . At hindi lang iyon. Kinailangan pa niyang gumising nang 3:00 a.m. o 4:00 a.m. bago pa man pumasok sa eskuwelahan para lang matapos ang lahat ng mga hakbang na ito .

Sa kasamaang palad, ang matinding pag-aalaga sa sarili ay nagdulot ng adverse effect. Dahil sa kaniyang natural na sensitive na balat, madalas itong nagiging ‘peeling, itching, at irritated’. Ang kaniyang obsesyon ay umabot sa puntong nakaapekto na ito sa kaniyang work and studies.

Ang Anino ng ‘Ganda Culture’

Ang lahat ng obsesibong gawaing ito ay nag-ugat sa ‘pursuit of beauty’ at tinawag niya itong ‘Ganda Culture’.

Ang ‘Ganda Culture’ sa Pilipinas ay isang kultura kung saan ang kagandahan ay hindi lamang isang asset kundi isang obligasyon. Ito ay isang standard na itinutulak ng media, social platforms, at maging ng pamilya. Para kay Emman, sa tuwing napupunta siya sa mga manic episode na ito, naniniwala siyang ang lahat ng pagod at effort ay ‘worth it’ dahil sa bandang huli ay maaabot din niya ang beauty standard na itinakda niya para sa kaniyang sarili .

Ito ang false hope. Ang manic episode ay nagpapaniwala sa kaniya na siya ay ‘healing’ at ‘finally happy’ . Ngunit ang katotohanan ay ang manic phase ay isa lamang mabilis at mataas na biyahe sa isang emotional roller coaster na tiyak na babagsak sa matinding depresyon.

“And then I’d hit a depressive episode again, and I’d feel like I went all the way back to where I started,” pagbabahagi niya . Nawawala ang hyperfixation , at naiiwan siyang nakadarama ng mas matinding kalungkutan kaysa dati. Ang kaniyang karanasan ay isang ‘constant cycle of false hope followed by an even bigger depressive episode’.

Ang kaniyang kuwento ay nagdudulot ng isang mahalagang tanong: Gaano kalaki ang sakripisyo ng katinuan ng isang tao para lamang sa kapakanan ng kagandahan?

Ang Pagsuko sa Obsesyon at Pagyakap sa Tunay na Self-Care

Sa huli, ibinahagi ni Emman ang kaniyang powerful na mensahe: “My point is you don’t need to sacrifice your sanity just to feel beautiful” .

Ito ang kaniyang matibay na paninindigan laban sa toxic na epekto ng ‘Ganda Culture’ na nagpapaniwala sa tao na ang halaga nila ay nakasalalay sa hitsura. Dahil dito, gumawa siya ng mga hakbang patungo sa mas mahusay na self-care habits na hindi harsh at hindi obsessive.

Una, naghanap siya ng mga exercise methods na talagang masaya at ine-enjoy niya sa kaniyang free time, sa halip na maging labis na obsessed sa isang bagay na hindi naman talaga niya gustong gawin. Sa halip na maging obsessed sa gym at diet, nakahanap siya ng isang hobby na may kinalaman sa ehersisyo: ang rock climbing. Ito ay isang physical activity na nagbibigay ng challenge at fulfillment nang hindi nagiging obsessive compulsion.

Pangalawa, isinuko na rin niya ang paglalagay ng ‘harsh chemicals’ sa kaniyang balat sa pag-asang gumanda ito. Ito ay isang mahalagang pagbabago na sumasalamin sa kaniyang desisyon na unahin ang kalusugan at katinuan ng isip kaysa sa mapanganib na obsesyon sa superficial beauty.

Ang pagbubunyag ni Emman ay hindi lamang isang personal confession. Ito ay isang salamin ng mapanganib na cycle ng perfectionism at mental illness na pinatindi ng panlipunang pressure. Ang kaniyang karanasan ay nagpapatunay na ang tunay na kagandahan ay nagmumula sa kapayapaan ng isip at genuine self-acceptance, hindi sa dami ng skincare products na nasa banyo mo o sa oras na ginugugol mo sa gym bago sumikat ang araw. Ang kaniyang kuwento ay isang malaking aral na dapat pakinggan at bigyang-pansin ng bawat Pilipinong patuloy na naghahanap ng kaligayahan sa hitsura, habang ang kaniyang kaluluwa ay unti-unting lumulubog sa depresyon.