Sa makintab na mga pasilyo ng Cain Global Enterprises, may isang tunog na palaging maririnig: ang ritmikong pag-click ng mga stiletto ni Nadia Foster. Sa loob ng dalawang taon, si Nadia ay ang perpektong personal assistant—mahusay, organisado, at halos invisible. Bawat araw, tinitiis niya ang malamig na pakikitungo at matatalim na salita ng kanyang boss, ang kinatatakutan at bilyonaryong si Alexander Cain.

Si Alexander, na binansagang “Iceman of Wall Street” ng mga tabloid, ay isang henyo sa negosyo, kilala sa kanyang pagiging malupit at kawalan ng emosyon. Para sa kanya, ang mga papuri ay hindi kailangan, at ang awa ay isang kahinaan. Si Nadia ay bahagi lamang ng muwebles sa kanyang opisina—isang bagay na gumagana nang walang palya, ngunit hindi kailanman binibigyan ng pansin.

“Limang minuto kang huli, Miss Foster,” ang kanyang malalim na boses ay madalas na salubong, kahit na alam ni Nadia na sakto siya sa oras. Bawat ulat na kanyang isinusumite ay tinatawag na “kasiya-siya lang,” kahit na inabot siya ng madaling araw para perpektuhin ito.

Tinitiis ni Nadia ang lahat ng ito nang may dignidad. Natutunan niyang itago ang kanyang sakit sa likod ng isang propesyonal na ngiti. Ngunit sa ilalim ng kanyang pinasadyang palda at blusa, may isang pusong matagal nang basag. At sa ilalim ng nagyeyelong panlabas ni Alexander, may isang bagay na hindi maintindihan ni Nadia—mga kakaibang sulyap, isang klase ng intensidad na mabilis ding nawawala, na nagpapahiwatig na may higit pa sa kanyang pagwawalang-bahala.

Ang kanilang nakasanayang ritwal ng pagmamaliit at pagtitiis ay brutal na nabago ng isang maliit at kumikinang na bagay: isang engagement ring.

Isang Lunes ng umaga, nagising si Nadia na may kakaibang bigat sa kanyang dibdib. Ito ang unang anibersaryo ng pagkamatay ni Lucas Hart—ang kanyang kasintahan, ang kanyang unang pag-ibig. Si Lucas ang lalaking may baluktot na kurbata at ngiting laging handang magpasaya sa kanya. Ngunit isang maulang gabi, isang tawag sa telepono ang dumurog sa kanyang mundo.

Sa loob ng isang taon, ang sugat ay nanatiling sariwa. Ngunit sa umagang iyon, nagpasya si Nadia. Kinuha niya ang isang maliit na kahon mula sa kanyang aparador. Sa loob nito ay ang singsing na ibinigay sa kanya ni Lucas sa ilalim ng isang puno ng maple—isang simpleng gintong singsing na may isang dyamante.

Isinuot niya ito. Hindi bilang isang pangako sa hinaharap, kundi bilang isang parangal sa nakaraan. Isang linggo lang, sabi niya sa sarili. Isang linggo upang alalahanin ang nawala bago niya ito tuluyang pakawalan.

Pumasok siya sa Cain Global, hindi alam na ang maliit na kilos ng pag-alalang ito ang magiging mitsa ng isang pagsabog ng emosyon na matagal nang nakakubli.

Nang ilapag ni Nadia ang kape sa mesa ni Alexander, ang kanyang mga mata ay agad na napako sa kaliwang kamay ni Nadia. Isang segundo lang iyon, isang mabilis na sulyap, ngunit sapat na. Ang kanyang pluma ay tumigil sa kalagitnaan ng pagsulat. Ang kanyang mga balikat ay tumigas. May kung anong nagyelo sa loob niya.

Hindi ito napansin ni Nadia, abala sa pag-uulat ng kanyang schedule. Ngunit nang tanungin niya si Alexander tungkol sa isang hapunan, ang sagot nito ay hindi kaagad dumating. Ang kanyang mga mata ay nasa singsing pa rin.

“Huwebes,” sabi niya sa wakas, ang boses ay patag at mas malamig kaysa dati. “At kanselahin mo ang pulong kay Marsh. Tapos na akong mag-aksaya ng oras sa mga taong hindi alam ang gusto nila.”

Nang mga sumunod na araw, ang pagbabago kay Alexander ay imposible nang hindi mapansin. Hindi na siya nanunumbat; mas malala pa. Siya ay naging tahimik, balisa, at malayo. Ang kanyang dating walang-emosyong pakikitungo ay napalitan ng isang bagay na mas pabagu-bago. At sa tuwing papasok si Nadia sa kanyang opisina, ang kanyang mga mata ay dumidikit sa gintong kumikinang sa daliri nito.

Ang selos ay nagsimulang magpakita sa mga pinakapangit na paraan. Isang hapon, nakita ni Alexander si Nadia na masayang tumatawa habang kausap si Ryan Barlow, isang bagong financial analyst. Ang ngiti ni Nadia ay totoo, isang tunog na tila bumaon sa dibdib ni Alexander.

Bigla, ang boses ni Alexander ay dumaing sa buong opisina. “Kung mayroon kang ganyang kalakas na enerhiya para makipagtawanan, Miss Foster, marahil ay kulang pa ang trabahong ibinibigay ko sa iyo.”

Natigilan si Nadia. “Ipaghanda mo ako ng Q3 breakdown bago matapos ang araw,” malamig niyang utos, bago tumalikod at pumasok sa kanyang opisina.

Ang pagiging malupit ay nagbabalik, ngunit ngayon, ito ay may pinanggagalingang halata: matinding selos.

Kinagabihan, hinarap siya ni Alexander. “Bago lang ba ‘yan?” tanong niya, ang boses ay mapanganib na tahimik.

“Po?” tanong ni Nadia.

“Ang engagement?” paglilinaw niya, hindi pa rin tumitingin.

Natigilan si Nadia. Sa isang iglap, dahil sa pagkalito at sa kagustuhang protektahan ang sarili mula sa kakaibang atensyon na ito, siya ay nagsinungaling. “Oo,” mahina niyang sagot. “Parang ganoon na nga.”

Isang mahabang katahimikan. “Congratulations,” sabi ni Alexander, ang boses ay tila napipiga. At idinagdag niya, halos pabulong, “Siguradong napakaswerte niya.”

Ito ay hindi sarkasmo. Ito ay tunog ng pagsisisi.

Ang kasinungalingan ay nagpalala lamang ng lahat. Si Alexander ay naging isang bagyo sa opisina. Ang tensyon ay halos pumuputok sa tuwing makikita niyang magkausap si Nadia at Ryan.

Isang gabi ng Biyernes, naabutan ni Nadia si Alexander sa kanyang madilim na opisina, nakaupo mag-isa, may hawak na baso ng alak na hindi nagalaw. Ang kanyang kurbata ay maluwag, at ang kanyang mga manggas ay nakatupi.

“Iniisip ko na imahinasyon ko lang,” sabi niya nang hindi tumitingin, ang boses ay basag. “Pero hindi, ‘di ba? Talagang engaged ka na.”

Tumayo siya at dahan-dahang lumapit kay Nadia. Ang kanyang mga mata ay puno ng isang bagay na hindi pa nakikita ni Nadia dati—isang hilaw na sakit.

“Nang makita ko ang singsing,” pag-amin niya, “kinamuhian ko ang ngiti mo. Dahil ang ngiting iyon ay hindi para sa akin.”

Huminto siya sa harap ni Nadia. “Dalawang taon akong nagpanggap na hindi kita nakikita. Na wala akong nararamdaman. Ang totoo, duwag ako. Hinayaan kitang mawala nang hindi man lang sumusubok.”

Nanginginig ang mga labi ni Nadia. “Alexander…”

“Hindi ko inaasahan ang kahit ano,” patuloy niya, ang boses ay halos pabulong. “Kailangan ko lang sabihin.” At sa isang iglap, ang “Iceman” ay tuluyang gumuho. “Mahal kita, Nadia.”

Ang mga salitang iyon ay nabitin sa hangin. Si Alexander, ang lalaking nagpahirap sa kanya, ang lalaking binalot ng yelo ang puso, ay umamin sa pag-ibig dahil sa pag-aakalang huli na ang lahat.

Kinabukasan, pumasok si Nadia na may isang desisyon. Handa na siyang sabihin ang totoo. Ngunit bago pa man siya makapagsalita, inunahan siya ni Alexander.

“Nadia, kailangan kong humingi ng tawad,” sabi niya, ang boses ay seryoso. “Naging malupit ako sa iyo. Ang totoo… natakot ako sa naramdaman ko para sa iyo. Mula sa unang araw… hindi kita maintindihan. Hindi ka natinag sa akin, at kinilabutan ako. Kaya itinulak kita palayo. Ininsulto ko ang trabaho mo. Dahil sa tuwing papasok ka sa kwarto, nawawalan ako ng kontrol.”

Pagkatapos ng kanyang emosyonal na pag-amin, oras na para sa katotohanan.

“Alexander,” mahinang sabi ni Nadia, “Hindi ako engaged.”

Natigilan ang bilyonaryo. “Ano?”

Itinaas ni Nadia ang kanyang kamay. “Ang singsing na ito… galing kay Lucas. Siya ang kasintahan ko.” Huminga siya ng malalim. “Pumanaw siya noong isang taon. Isang linggo ko lang sanang isusuot, para alalahanin siya.”

Ang realisasyon ay dahan-dahang lumubog kay Alexander. Ang selos. Ang galit. Ang pagsisisi. Lahat ay nakabase sa isang maling akala. Hindi pa pala huli ang lahat.

Sa sumunod na mga araw, isang bagong kabanata ang nagsimula. Hinubad ni Nadia ang singsing. Dinala niya ito sa isang charity, isang kilos ng pagpapaalam hindi lamang kay Lucas, kundi sa kalungkutang matagal niyang binitbit. Sa paggawa nito, nagkaroon ng puwang sa kanyang puso para sa isang bagong simula.

At si Alexander? Ang “Iceman” ay nagsimulang matunaw.

Tinigilan na niya ang pagiging “boss.” Nagsimula siyang maging si “Alexander.” Isang gabi, sinundo niya si Nadia, hindi sa isang magarbong kotse, kundi sa isang SUV, may dalang dalawang tasa ng hot chocolate—ang klase na alam niyang gusto ni Nadia.

Dinala niya si Nadia sa parke. Ang parehong parke kung saan nag-propose si Lucas. Hindi para palitan ang alaala, kundi para ipakita ang kanyang paggalang dito. “Gusto kong gawin ito nang tama,” sabi niya, habang nakaupo sila sa bench, ang kanilang mga kamay ay dahan-dahang nagkadikit. “Walang laro. Walang pagpapanggap. Ikaw at ako lang. Kung hahayaan mo ako.”

Nagsimula sila muli. Dahan-dahan. Ang kanilang relasyon ay naitayo hindi sa mga grandeng kilos, kundi sa mga tahimik na sandali ng katapatan. Mga tanghalian sa isang maliit na French cafe na malayo sa opisina. Mga pag-uusap kung saan walang sinumang tumatawag sa kanyang “Sir.”

Ang dating malupit na bilyonaryo ay natututong maging malambot, maging bukas. At ang dating “invisible” na assistant ay natututong makita, pahalagahan, at magmahal muli. Ang singsing na sumisimbolo sa isang masakit na pagwawakas ay naging daan para sa isang magandang simula—isang paalala na ang tunay na pag-ibig ay hindi tungkol sa pagkontrol, kundi tungkol sa katapangan na maging mahina para sa tamang tao.