Sa isang mundong pinaiikot ng salapi at kapangyarihan, ang mga kwento ng pag-ibig ay madalas na nagsisimula hindi sa kilig, kundi sa desperasyon. Ito ang masalimuot na sinapit ni Victoria Hart, isang babaeng nawalan ng lahat, para lamang mahanap ang kanyang sarili sa isang kasunduan na babago sa takbo ng kanyang buhay magpakailanman.

Ang hapon na iyon ay tila isang bangungot para kay Victoria. Ang tatlong taon ng kanyang katapatan at sipag sa Sterling Enterprises ay naglahong parang bula. Sa isang iglap, siya ay naging sentro ng isang iskandalo: isang pagkakamali na nagkakahalaga ng dalawang milyong dolyar. Sa harap niya, ang lalaking tinitingala ng lahat, ang CEO na si Damian Blackwood—isang taong tila gawa sa yelo at asero—ay nagbitiw ng kanyang hatol.

“In my company, there is no room for incompetence,” wika ni Damian, ang kanyang boses ay kasinglamig ng kanyang mga matang kulay abo. Walang puwang para sa paliwanag. Walang puwang para sa kanyang mga pagsusumamo na inosente siya. Ang katotohanan ay may nag-iba ng file matapos niyang isumite ito, ngunit sino ang maniniwala sa isang simpleng empleyado laban sa bigat ng ebidensya?

Ang kanyang paglakad palabas ng opisina ay isang “parada ng kahihiyan.” Ang mga katrabahong dati niyang kasabay sa tanghalian ay biglang naging abala sa kanilang mga kompyuter. Ang mga bulungan ay humahabol sa kanya, bawat isa ay tila maliliit na punyal sa kanyang dignidad. Si Damian Blackwood, ang lalaking minsan niyang hinangaan mula sa malayo, ay ang siya mismong dumurog sa kanyang mundo.

Lumipas ang anim na buwan. Ang buhay para kay Victoria ay naging isang araw-araw na pakikibaka. Mula sa pagiging isang propesyonal, siya ay naging isang freelance worker, online English tutor, at tagapaglakad ng aso. Ang kanyang maliit na apartment ay tila lalong lumiliit habang ang mga bayarin ay dumarami. Ang pride na pumipigil sa kanya na humingi ng tulong ay siya ring pride na nagpapatuloy sa kanyang mag-apply ng trabaho, kahit na puro pagtanggi ang dumarating.

Hanggang sa isang umaga, isang tawag ang muling nagpabalik sa kanya sa bangungot. Si Julian Cross, ang executive assistant ni Mr. Blackwood, ay nasa kabilang linya. “Mr. Blackwood requests a meeting with you.”

Ang unang instinct ni Victoria ay tumanggi. Ngunit ang pag-usisa, at ang mas matinding realidad ng isang “rent notice” na may pulang tinta, ang nagtulak sa kanyang bumalik sa gusaling nagwasak sa kanya.

Ang Sterling Enterprises ay hindi nagbago. Ngunit si Victoria ay iba na. Ang babaeng pumasok sa conference room ay hindi na ang dating empleyadong yumuyuko. Siya ay balot na sa baluti ng paghihirap.

Si Damian ay naroon, kasing-imposible ng dati sa kanyang perpektong suot. Ngunit may kakaiba sa kanyang mga balikat—isang bigat na wala doon dati.

“My father passed away 3 months ago,” simula niya. Ang testamento ng kanyang ama ay may isang kondisyon: kailangan niyang ikasal sa loob ng isang taon upang manahin ang Sterling Enterprises.

Ang hangin sa silid ay tila naubos. “I need a wife,” sabi ni Damian, ang boses ay walang emosyon. “A contractual arrangement. One year of your time in exchange for financial compensation.”

Halakhak ang isinagot ni Victoria—isang halakhak na walang saya. “You destroyed my career. You humiliated me. And now you want me to save your empire?”

“Yes,” diretsong sagot ni Damian. “Because you’re intelligent, discreet, and you have every reason to keep this strictly professional. You won’t develop… misplaced emotional attachments.”

Ang mga salitang iyon ay tumatak kay Victoria. Ang alok ay nakakabaliw. Ang halaga ng pera ay sapat na para itayo siyang muli, higit pa sa kikitain niya sa sampung taon. Idinagdag pa ni Damian, “Consider this restitution… I owe you more than an apology.”

Bakit siya? Sa dinami-rami ng babae? Dahil alam ni Damian na may utang siya kay Victoria. Isang utang na ngayon ay handa niyang bayaran gamit ang isang kontrata.

Ang kasal ay naganap sa isang courthouse. Walang bulaklak, walang musika, walang bisita. Tanging sila, si Julian, at isang abogado. Ang mga singsing na platinum ay malamig sa kanyang daliri. At nang sinabi ng hukom na “You may kiss the bride,” ang halik ni Damian ay saglit at halos hindi maramdaman.

Habang paalis sila, bilang mag-asawa sa mata ng batas ngunit estranghero sa lahat ng paraan, bumulong si Damian, “It’s just a contract. Don’t get attached.”

Ang Blackwood Mansion ay hindi isang tahanan; ito ay isang monumento ng tagumpay. Si Victoria ay binigyan ng sariling suite sa East Wing, habang si Damian ay nasa West Wing. Sila ay dalawang planeta sa magkahiwalay na orbit, legal na magkabuhol ngunit mas malayo pa sa dati.

Ngunit si Victoria ay isang mapagmasid na tao. Napansin niya ang tensyon sa mga balikat ni Damian kapag inaakala niyang walang nakatingin. Napansin niya ang pagod sa kanyang mga mata. At higit sa lahat, napansin niyang pinagmamasdan siya ni Damian—mga mabilis na sulyap kapag sa tingin niya ay hindi ito nakatingin.

Ang unang bitak sa yelo ay nangyari sa library. Natagpuan siya ni Damian na nagbabasa ng tula. “Neruda,” sabi ni Victoria. “He understood longing.”

Doon, ibinahagi ni Damian ang isang piraso ng kanyang sarili na matagal nang nakatago. “My mother loved poetry… she died when I was 12.” Sa unang pagkakataon, nakita ni Victoria hindi ang CEO, kundi ang isang lalaking nagluluksa, isang lalaking nagtayo ng matataas na pader sa paligid ng kanyang puso.

Ang pagbabago ay naganap sa isang Charity Gala. Si Victoria, sa isang mamahaling gown, ay narinig ang bulungan ng mga dating katrabaho. “That’s the former secretary? Apparently, she landed on her back.”

Bago pa man siya makasagot, ang kamay ni Damian ay humigpit sa kanyang baywang. Humarap ito sa grupo, ang boses ay kaaya-aya ngunit nakamamatay. “Gentlemen, I believe you were discussing my wife. Please continue. I’m fascinated to hear your opinions.”

Natahimik ang lahat. Nang sila ay naiwang dalawa, hinarap siya ni Victoria. “You didn’t have to do that.”

“Yes, I did,” mariing sabi ni Damian. “I won’t have anyone disrespect you.”

“But you did,” sagot ni Victoria, ang sakit ng nakaraan ay bumabalik. “Six months ago, you destroyed my reputation.”

Ang mga mata ni Damian ay napuno ng sakit. “I know. And I’ve regretted it every day since.” At doon, inamin niya ang katotohanan. “Three days after I fired you, I discovered that Thomas from marketing had altered those documents… You were innocent, and I was too proud to admit I had been wrong.”

Ang ballroom ay tila naglaho. Alam niya. Alam niya sa lahat ng panahong iyon. “I told myself I was protecting you from this world,” sabi niya, ikinukumpas ang kumikinang na silid.

“That’s not protection, Damian. That’s cowardice.”

“I know,” bulong niya, ang kanyang boses ay basag. “My father taught me that emotions were weaknesses. So I built walls… And now, those walls are crumbling, and I don’t know how to stop it… You terrify me, Victoria.”

Ang gabing iyon, sa katahimikan ng malaking foyer, ang kanilang mga pader ay tuluyang gumuho. “Tell me to stop,” bulong ni Damian, habang ang kanyang mga daliri ay humahaplos sa buhok ni Victoria.

“I can’t,” sagot niya.

Ang halik ay hindi na tulad ng sa courthouse. Ito ay puno ng init, ng gutom, ng mga buwan ng tensyon. “This complicates everything,” sabi niya. “I’m already attached, Victoria.”

Sa loob ng tatlong linggo, nabuhay sila sa isang panaginip. Umuuwi si Damian nang maaga. Naghahapunan sila nang magkasama. Tumatawa siya. Natututo siyang magtiwala. Ang kontrata ay naging isang malayong alaala.

Hanggang sa isang umaga, nagbago ang lahat.

Naghahanap si Victoria ng libro sa opisina ni Damian nang may nahulog siyang isang folder: “Estate Documents.” At doon, nakita niya ang isang addendum sa testamento.

Kung si Damian ay mabibigong manatiling kasal sa loob ng isang buong taon, ang kontrol ng Sterling Enterprises ay mapupunta sa board. At ang mas masakit: “Any financial compensation promised to the contractual spouse will be rendered null and void.”

Gumuho ang mundo ni Victoria. Ang lahat pala ay kasinungalingan. Bawat halik, bawat yakap, bawat tawa—isa lamang istratehiya para siguruhing mananatili siya. Kailangan siya ni Damian hindi dahil mahal siya nito, kundi dahil ang buong imperyo nito ay nakasalalay sa kanya.

“Victoria? What are you doing in here?”

Humarap siya, hawak ang dokumento. “Learning the truth.”

Sinubukan ni Damian na magpaliwanag. “It is real! What I feel for you has nothing to do with that contract!”

“How convenient!” sigaw ni Victoria, ang mga luha ay tumutulo. “You fired me, destroyed me, then offered me a contract without disclosing all the terms! Prove it! Walk away from the company. Choose me over your empire!”

Ang katahimikan na sumunod ay nakakabingi. “I can’t,” basag na sabi ni Damian. “That company is my father’s legacy.”

“Then you’ve made your choice,” malamig na sabi ni Victoria. “I’ll stay for the full year because unlike you, I keep my promises. But this… is over.”

Naging multo sila sa sarili nilang bahay. Ang mga linggo ay lumipas sa isang nagyeyelong katahimikan.

Hanggang isang umaga, anim na linggo pagkatapos, nagising si Victoria sa isang kaguluhan. Umiiyak si Patricia, ang kasambahay. Si Julian ay nasa telepono, ang mukha ay seryoso. Wala si Damian.

“What happened?” tanong ni Victoria.

“He did it,” sabi ni Julian, hindi makapaniwala. “He signed over his controlling shares to the board. Effective immediately. Damian Blackwood is no longer CEO of Sterling Enterprises… He gave it all up. He said he’d rather lose his empire than spend one more day hurting you.”

Natagpuan ni Victoria si Damian sa parke malapit sa dati niyang apartment. Nakaupo sa isang bench, nakasuot ng simpleng maong at sweater. Wala na ang baluti. Wala na ang mga pader.

“You’re an idiot,” sabi ni Victoria, umuupo sa tabi niya.

Ngumiti si Damian. “I know.”

“You gave up everything.”

“Not everything,” sabi niya, inaabot ang kamay ni Victoria. “I realized that building an empire means nothing if I’m alone at the top. You asked me to prove it… No company, no contract, no conditions. Just me, choosing you.”

“What if I’m not worth it?” umiiyak na tanong niya.

“Then we crash and burn together,” bulong niya, hinahaplos ang kanyang mukha. “I love you, Victoria.”

Doon, sa simpleng parke na iyon, inilabas ni Damian ang isang maliit na kahon. Isang simpleng singsing na ginto. “Marry me again, Victoria. Not because a contract says you have to. Because you want to.”

“Yes,” sabi niya. “A thousand times, yes.”

Hindi sila bumalik sa mansyon. Nagsimula silang muli sa maliit na apartment ni Victoria. Si Damian ay naging isang consultant. Si Victoria ay nagtayo ng sarili niyang kumpanya. Bumili sila ng maliit na bahay, nag-ampon ng aso, at natutunang buuin ang isang buhay na nakabatay sa pag-ibig, hindi sa obligasyon.

Sa kanilang “tunay” na anibersaryo, bumalik sila sa parehong courthouse. Sa pagkakataong ito, ang kanilang mga halik ay puno ng katotohanan.

“Do you ever regret it? Giving up everything?” tanong ni Victoria.

Niyakap siya ni Damian. “I didn’t give up everything. I gave up what I thought mattered to gain what actually does.”

Ang kanilang kwento ay isang paalala na ang pag-ibig ay hindi isang kontrata na pinipirmahan. Ito ay isang pagpili na ginagawa araw-araw—ang pagpiling manatili, lumaban, at bumuo ng isang bagay na totoo. At ang pagpiling iyon, na ginawa nang malaya at walang kondisyon, ang tanging kontratang karapat-dapat na tuparin.