Sa isang mundong pinapatakbo ng pera, kapangyarihan, at maingat na binuong mga imahe, si Elijah Cain ay ang hari. Sa edad na treinta’y kwatro, isa na siyang self-made millionaire, ang utak sa likod ng Cain International, isang lalaking ang pangalan ay bumubulong ng tagumpay sa bawat boardroom na kanyang pasukin. Ngunit sa likod ng kanyang mamahaling tuxedo, matalim na titig, at pader na gawa sa salamin ng kanyang opisina, si Elijah ay isang taong wasak. Ang kanyang puso ay nababalutan ng yelo, isang resulta ng isang masakit na kataksilan.

Ang pag-ibig para sa kanya ay isang transaksyon, isang laro na palagi niyang ipinapanalo gamit ang kanyang yaman, ngunit sa katotohanan, palagi siyang talo. Ang babaeng minsan niyang pinaniwalaan, si Anita Wells, ay iniwan siya—hindi dahil sa kakulangan ng pagmamahal, kundi dahil sa kakulangan ng sapat na numero sa kanyang bank account. Ipinagpalit siya ni Anita para kay Nathan Grayson, isang tech mogul na mas mayaman, mas makapangyarihan. At ang sugat na iniwan nito ay hindi kailanman naghilom.

Kaya naman, nang dumating ang isang imbitasyon para sa isang kasal—isang magarbong selebrasyon na nababalot ng sutla at mga pangarap—ang tanging nakita ni Elijah ay isang bangungot. Hindi ito ordinaryong kasal. Si Anita ay naroroon, nakalista bilang isang bridesmaid. Ito ay isang paanyaya sa kanyang sariling pagguho. Ang bawat bahagi ng kanyang pagkatao ay sumisigaw na huwag pumunta, ngunit ang kanyang pride ay mas malakas. Hindi siya magpapatalo. Hindi niya ipapakitang wasak pa rin siya.

Ang gabi ng kasal ay perpekto. Ang mga ilaw ay kumikinang, ang musika ay marahan, at ang hangin ay puno ng amoy ng champagne at mga pangako. Pumasok si Elijah na tila isang bagyo, nakasuot ng isang midnight blue na tuxedo, ang kanyang maskara ng tagumpay ay perpektong nakalagay. Nginitian niya ang mga tao, nakipagkamay, at gumanap bilang ang Elijah Cain na inaasahan ng lahat.

Hanggang sa makita niya si Anita.

Nakasuot ng isang emerald green na bestida, tumatawa siya sa tabi ni Nathan Grayson. Ang paraan ng pagtingin ni Anita sa bagong lalaki—puno ng pagsinta, ang parehong tingin na ibinibigay niya noon kay Elijah—ay isang punyal na bumaon nang diretso sa kanyang puso. Ang lahat ng kanyang itinayong pader ay gumuho sa isang iglap.

Hindi niya kinaya. Mabilis siyang tumalikod at lumabas sa garden terrace, ang malamig na hangin ay tila isang sampal sa kanyang mukha. Sumandal siya sa rehas, napuno ng pagkasuklam sa sarili. Isang hangal. Pumunta siya roon upang ipakita ang kanyang lakas, ngunit heto siya, nagtatago sa dilim, talunan pa rin. “Hindi niya ako makikitang mag-isa,” bulong niya sa sarili, puno ng determinasyon.

At sa kanyang paglingon pabalik sa ballroom, doon niya nakita ang solusyon.

Sa isang bench sa gilid ng hardin, malayo sa ingay at pagpapanggap, may isang babaeng tahimik na nakaupo. Si Sophie. May hawak siyang sketchpad, ang kanyang atensyon ay nakatuon sa kanyang ginuguhit. Wala siyang bahid ng pagkukunwari, ang kanyang mga mata ay may taglay na kabaitan na tila hindi nabibilang sa mundong iyon.

Hindi na nag-isip si Elijah. Nilapitan niya ito. Ang kanyang boses, na sanay mag-utos sa mga boardroom, ay naging basag at puno ng pakiusap. “Alam kong mababaliw ito,” aniya, ang kanyang mga mata ay puno ng desperasyon, “pero kailangan ko ng tulong mo. Kahit ngayong gabi lang.”

Nagtatakang tumingala si Sophie. “Tulong para saan?”

Huminga ng malalim si Elijah, ibinaba ang lahat ng kanyang pagmamataas. “Kailangan kong… kailangan kong magpanggap ka na mahal mo ako.”

Ito na marahil ang pinaka-kakaibang pakiusap na narinig ni Sophie sa buong buhay niya. Ngunit sa halip na tumawa o tumanggi, nakita niya ang isang bagay sa mga mata ng makapangyarihang CEO na ito—hindi arogansya, kundi purong kahinaan. Ito ay isang lalaking nasasaktan.

“Sige,” sagot ni Sophie, sabay sara ng kanyang sketchpad. “Pero, may kapalit. Gusto ko ng cake, at ‘yung champagne na nasa matataas na baso.”

Isang maikling tawa ang kumawala kay Elijah—ang unang totoong tunog na ginawa niya buong gabi. “Deal.”

“At isa pa,” dagdag ni Sophie, “kung magpapanggap akong mahal kita, kailangan kong malaman ang pangalan mo.”

“Elijah. Elijah Cain.”

Ang pagpasok nila pabalik sa ballroom ay tila isang eksena sa pelikula. Inialok ni Elijah ang kanyang braso, at isinukbit ito ni Sophie na may natural na kumpiyansa. Agad na napalingon ang mga ulo. Ang matalim na enerhiya ni Elijah ay biglang nabalanseng ng mahinahong presensya ni Sophie.

At sa kabilang dulo ng kwarto, natigilan si Anita. Ang kanyang mga mata ay nanliit, puno ng pagkalito.

“Nakatingin siya,” bulong ni Sophie. “Anong gagawin natin?” sagot ni Elijah. “Ngumiti ka. Magpanggap ka na may sinabi akong pinakamasayang bagay sa buong araw mo.”

Ginawa ito ni Sophie—isang matamis at maliwanag na ngiti. Hinawakan niya ang dibdib ni Elijah, at sa gulat ng CEO, naramdaman niyang natural ang lahat. Ngumiti siya pabalik, at sa pagkakataong iyon, hindi ito pilit.

Ang kanilang pagpapanggap ay walang kakulangan. Si Sophie ay isang natural. Tumawa siya sa kanyang mga sarkastikong biro, hinawakan ang kanyang braso habang nagsasalita, at tumingin sa kanya na tila siya ang pinakamahalagang tao sa silid. Naniwala ang lahat. At ang pinakamahalaga, naniwala si Anita.

Nang magkaroon ng pagkakataon, si Anita mismo ang lumapit. “Mabilis kang naka-move on,” sabi nito, ang boses ay may bahid ng lason. “Bakit naman hindi?” malamig na sagot ni Elijah. “Iba siya sa mga tipo mo.” “Eksakto.”

Bago pa makasagot si Anita, bumalik si Sophie. “Hi,” sabi ni Elijah, sabay akbay sa baywang ni Sophie. “Ito si Sophie.” “Totoo ba ‘to,” tanong ni Anita, “o damage control lang?” “Mahalaga pa ba ‘yon?” sagot ni Elijah, nakangiti habang nakatingin kay Sophie. “Pinapasaya niya ako. Isang bagay na hindi mo kailanman nagawa.”

Ang mga salitang iyon ay hindi script. Iyon ay totoo.

Nang sila ay nagsayaw, sa ilalim ng mga kumikinang na ilaw, naramdaman nilang pareho ang pagbabago. Ang pagpapanggap ay unti-unting nalulusaw. “Hindi na yata tayo nagpapanggap,” bulong ni Elijah. At sa sandaling iyon, sa gitna ng mga estranghero at lumang sugat, isang bagong bagay ang nagsimulang mabuo.

Ang isang gabi ng pagpapanggap ay naging isang linggo. Tinawagan ni Elijah si Sophie para sa isang hapunan—”hindi isang date,” sabi niya, ngunit ang pribadong patio na kanyang nirentahan ay nagsasabi ng iba. Nagkwentuhan sila, hindi bilang ang CEO at ang estranghero, kundi bilang dalawang taong may kanya-kanyang bitbit na sakit mula sa nakaraan. Nalaman niya ang tungkol sa pagpanaw ng mga magulang ni Sophie; nalaman niya ang tungkol sa mga takot ni Elijah sa tiwala.

Mabilis na kumalat ang balita. Ang “Ice King” ng mundo ng negosyo ay may bago nang inspirasyon. Ang mga larawan nila sa kasal ay nasa social media na. At para kay Anita, ito ay isang deklarasyon ng digmaan.

Hindi niya matanggap ang pagkatalo. Sinimulan ni Anita ang kanyang opensiba. Una, isang sorpresang pagbisita sa opisina ni Elijah, dala-dala ang kape at mga alaala. “Nagkamali ako,” pag-amin niya. “Hindi si Nathan ang para sa akin. Ikaw pa rin.” [26:46] Ngunit si Elijah, sa unang pagkakataon, ay naging matatag. Pinalabas niya ito.

Ngunit hindi sumuko si Anita. Ang kanyang sunod na target: si Sophie. Sa isang charity gala, nilapitan ni Anita si Sophie, ang kanyang mga salita ay matamis ngunit puno ng kamandag. “Ang mundo ni Elijah,” sabi ni Anita, “hindi ito para sa lahat. Mapapagod ka rin.” [29:16]

Ang mga salita ni Anita ay tumatak. Naramdaman ni Sophie ang pagbabago kay Elijah. Naging tahimik ito, mas malayo. Ang lalaking nagsimula nang magbukas ay muling isinasara ang kanyang sarili. Ang takot na iwanan ay bumabalik.

Dito na napuno si Sophie. Isang gabi, hinarap niya si Elijah. “Kailangan kong malaman,” sabi niya, ang kanyang boses ay kalmado ngunit matatag. “Ako ba ay isang pahinga lang sa buhay mo, o simula na ng isang bagong kabanata? Dahil hindi ako mananatili dito bilang collateral damage habang inaayos mo ang iyong nakaraan.” [32:11]

Ang katapatang iyon ang gumising kay Elijah. Nakita niya ang babaeng nasa harap niya—matatag, totoo, at hindi humihingi ng yaman, kundi ng “kalinawan.”

Kinabukasan, gumawa ng pinal na desisyon si Elijah. Nakipagkita siya kay Anita sa huling pagkakataon. “Tapos na,” sabi niya, hindi galit, kundi may kapayapaan. “Pinipili ko siya.” [33:28] Pinutol niya ang huling tali sa kanyang nakaraan.

Gabi-gabing iyon, pumunta siya sa apartment ni Sophie. Walang bulaklak, walang mamahaling regalo. “Sinabi ko sa kanya na tapos na,” aniya. “Dahil pagod na akong habulin ang mga taong minahal lang ako nang pira-piraso. Ikaw, sinusubukan mong mahalin ako nang buo.” [34:48]

Mula sa araw na iyon, nagbago si Elijah. Hindi na siya nagtatago sa likod ng kanyang yaman. Ipinakilala niya si Sophie sa kanyang mundo, hindi bilang isang pansamantala, kundi bilang kanyang partner.

Ang pag-ibig na nagsimula sa isang desperadong kasinungalingan ay nagkahugis sa pinaka-totoong paraan. Isang gabi, habang si Sophie ay abala sa pagguhit sa sahig ng kanyang apartment at si Elijah ay nakaupo sa tabi, suot ang isang lumang t-shirt, nagtanong ang bilyonaryo.

“Sophie… Pakasalan mo ako.” [38:17]

Walang singsing, walang nakaluhod, walang magarbong talumpati. Tumingala si Sophie, nagulat sa simpleng tanong.

“Walang performance ngayon,” sabi ni Elijah, ang kanyang mga mata ay seryoso. “Isang tanong lang. Ikaw ang tanging bagay sa buhay ko na hindi parang isang transaksyon. Ikaw ang aking tahanan. At gusto kong umuwi sa’yo habangbuhay.” [38:43]

Sa gitna ng kanyang mga luha, isang salita lang ang kanyang sagot: “Oo.”

Ang kanilang kasal ay maliit, idinaos sa isang art gallery na puno ng mga gawa ni Sophie. Ang mga bisita ay iilan lamang. Walang press, walang ingay. Ang kanilang mga pangako ay ibinulong, hindi isinigaw.

Pinatunayan nilang ang pag-ibig ay hindi matatagpuan sa pagpapanggap, kundi sa mga sandaling pinipili nating maging totoo. Ang dating bilyonaryong hari na balot ng yelo ay natutong magmahal. At ang estrangherong babae sa hardin, na may hawak na sketchpad, ang siyang nagturo sa kanya kung paano. Ang kanilang kasinungalingan sa kasal ang naging pinakamatamis at pinakatotoong kabanata ng kanilang buhay.