Hindi kailanman inakala ni Tessa Morgan na ang isang simpleng “naughty list” na isinulat niya habang nagpapahinga sa tanghalian ay mapupunta sa mga kamay ng pinakakinatatakutang business partner ng kanilang kumpanya. At lalong hindi niya inasahan na ang makakabasa nito ay si Leon Hunter, ang malamig, perpeksyonista, at milyonaryong lalaki na naging bago niyang boss. Inihanda na niya ang kanyang sarili para sa pinakamasaklap—ang masermonan, mapahiya, o marahil, matanggal sa trabaho. Ngunit ang nangyari ay isang bagay na ganap na babago sa takbo ng kanyang buhay at magpapatunay na ang pag-ibig ay maaaring magsimula sa pinaka-hindi inaasahang paraan.

Nagsimula ang lahat sa isang ordinaryong Martes ng umaga. Ipinakilala ng CEO si Leon Hunter bilang bagong business partner. Sa isang iglap, nagbago ang hangin sa buong opisina. Si Leon, na nasa mga huling taon ng kanyang thirties, ay may matikas na tindig, matalim na panga, at isang aura na tila kayang magpakinis ng kahoy. Bawat galaw niya ay nagpapahiwatig ng isang taong walang panahon para sa mga walang kabuluhang bagay. Hindi siya ngumingiti, hindi kumakaway—isang simpleng tango lamang ang kanyang isinukli habang binabanggit ng CEO ang kanyang mga tagumpay. “Self-made by 30,” “spearheaded five corporate turnarounds,” “awarded business innovator of the year.” Para kay Tessa, para siyang kontrabida sa bawat office drama na napanood niya.

Ang mga bulung-bulungan tungkol sa kanya ay matagal nang kumakalat. Isang taong darating upang “i-optimize” ang performance, isang taong sobrang hinihingi, detalyado, at halos parang robot. Ngayon, nasa harapan na nila siya, totoo at nakakatakot. Ang pinakamasaklap na dasal ni Tessa ay huwag sanang mapunta sa ilalim ng kanyang pamamahala. Ngunit tila may ibang plano ang tadhana. Dalawang araw lamang ang lumipas, isang email ang dumating: “Internal Transfer Notification.” Si Tessa ay inilipat sa Strategy and Performance Department, sa ilalim ng direktang superbisyon ni Mr. Leon Hunter. Ang kanyang bagong workstation: sa 14th floor, isang lugar na kilala sa katahimikan, tensyon, at kawalan ng kulay.

Ang unang linggo ni Tessa sa 14th floor ay isang malabong panaginip ng pagkabalisa. Hindi sumisigaw si Leon; hindi niya kailangan. Ang kanyang mga puna ay kasing talim ng diyamante. “Margins aren’t aligned. Redo this.” “This font isn’t standard.” “This slide lacks focus. Try again.” Paulit-ulit. Sa sobrang pagkabaliw, sinimulan ni Tessa ang isang listahan sa kanyang kuwaderno, isang paraan upang mailabas ang kanyang sama ng loob. Ito ang kanyang “naughty list.”

Tessa’s Naughty List, Volume 1:

Leon “No-Smile” Hunter: Crimes Against Happiness

The 14th Floor Coffee Machine: Brewed in Hell

Susan from HR: Forgetting My Name Twice in One Week

This office chair: Torture device disguised as furniture

Ang listahan ay isang pribadong biro, isang paraan upang manatiling matino sa gitna ng pressure. Ngunit ang tadhana ay mapaglaro. Isang araw, habang nagmamadali siyang makipagkita sa kanyang kaibigang si Nadia para sa tanghalian, aksidente niyang nabangga ang isang tao sa pasilyo. Ang kanyang kuwaderno ay lumipad, at ang mga papel ay kumalat. At sa kanyang pinakamatinding takot, ang taong nabangga niya ay walang iba kundi si Leon Hunter.

Sa isang nakakakilabot na sandali, pareho silang hindi gumalaw. Pagkatapos, mahinahon—masyadong mahinahon—yumuko si Leon upang pulutin ang mga papel. At siyempre, ang unang papel na napulot niya ay ang “naughty list,” kumpleto sa doodle ng demonyo at mga sarkastikong pangalan. Napanood ni Tessa habang dahan-dahang binabasa ni Leon ang bawat salita. Inaasahan na niya ang kanyang pagkatanggal. Ngunit pagkatapos ng tila walang katapusang katahimikan, isang bagay na hindi kapani-paniwala ang nangyari. Ngumiti si Leon. Isang maliit, pribado, at hindi inaasahang ngiti.

Ibinigay niya pabalik ang papel nang walang salita. At habang papalayo, huminto siya at sinabi, “I’m glad I made it to your list. And as number one, no less.” Pagkatapos ay naglakad na siya palayo. Walang sermon, walang HR report, walang masamang tingin. Isang ngiti lamang. Naiwan si Tessa sa pasilyo, tulala, hawak ang listahan na parang anumang oras ay magliliyab.

Ang insidenteng iyon ang nagpabago sa lahat. Sa mga sumunod na araw, may mga banayad na pagbabago. Nagsimulang humingi ng opinyon si Leon kay Tessa sa mga meeting. Minsan, pinupuri niya ang kanyang trabaho. “Good work,” sabi niya minsan, na ikinagulat ng lahat. Isang hapon, habang dumadaan sa kanyang desk, kaswal na sinabi ni Leon, “There’s a jazz showcase downtown this Friday. You might enjoy it.” Hindi niya alam kung paano nalaman ni Leon na mahilig siya sa jazz.

Ang lalaking kinatatakutan niya ay unti-unting nagpapakita ng ibang panig—isang panig na hindi niya inaasahan. Matigas pa rin siya, perpeksyonista, at malayo, ngunit mayroong kislap sa kanyang mga mata, isang anino ng isang bagay na mas mainit. At lahat ito ay nagsimula dahil sa isang clumsy na pagkakabangga at isang hangal na piraso ng papel.

Ang tunay na pagbabago ay naganap sa isang exclusive leadership retreat sa isang liblib na lakeside resort. Si Tessa ay inimbitahan dahil sa kanyang mga kontribusyon, isang malinaw na senyales na napansin siya ni Leon. Sa welcome dinner, nakita niya si Leon na hindi naka-uniporme—walang kurbata, at ang unang butones ng kanyang damit ay bukas. Tila mas madaling lapitan, mas nakakaakit. Nilapitan siya nito.

“You look different,” sabi ni Leon, ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng paghanga. “Good different.”

Ang kanilang pag-uusap ay umagos nang natural. Nagtawanan sila, nagbahagi ng mga kuwento tungkol sa libro at musika. Sa gabing iyon, sa tabi ng lawa, sa ilalim ng sinag ng buwan, nag-usap sila nang mas malalim. Inamin ni Leon na binabasa niya si Hemingway upang “maramdaman ang isang bagay,” isang paalala na siya ay tao pa rin.

“I know I’m difficult,” sabi niya. “At work, I expect a lot. Too much, sometimes.”

“You expect excellence,” sagot ni Tessa. “There’s nothing wrong with that… You don’t scare me anymore.”

Ang mga salitang iyon ay nagpangiti kay Leon. At sa sandaling iyon, sa ilalim ng mga bituin, hinalikan siya ni Leon. Isang halik na malambot, sinadya, at tahimik—isang halik na nagpapahiwatig ng isang bagay na matagal nang itinatago.

Pagbalik sa opisina, ang lahat ay pareho, ngunit wala nang maibabalik sa dati. Ang kanilang relasyon ay isang sikreto, ngunit may mga senyales na hindi maitatago—ang paraan ng pagtingin ni Leon, ang mga order ng kape na misteryosong lumilitaw sa mesa ni Tessa, at ang mga pribadong email tungkol sa musika at sining. Natutunan nilang balansehin ang kanilang propesyonal at personal na buhay, bumuo ng isang bagay na totoo sa gitna ng isang kapaligiran na puno ng presyon.

Isang hapon, nakatanggap si Tessa ng isang regalo sa kanyang mesa—isang magandang leather-bound notebook. Sa unang pahina, may nakasulat sa kamay ni Leon: “Number one on your naughty list, but number one in my heart. – LH”

Sa sandaling iyon, wala na siyang pakialam kung may makakita. Tumayo siya, naglakad nang diretso sa opisina ni Leon, at hinalikan siya sa harap ng kanyang mesa.

“About time,” bulong niya.

“Definitely overdue,” sagot ni Leon, na may ngiti sa kanyang mga labi.

Ang kanilang kuwento ay isang patunay na ang mga unang impresyon ay hindi palaging tama. Ang isang nakakatakot na boss ay maaaring maging isang taong may malalim na damdamin, at ang isang simpleng listahan ng kalokohan ay maaaring maging simula ng isang magandang kuwento ng pag-ibig. Si Tessa ay nagsusulat pa rin ng mga “naughty list,” ngunit ngayon, ang kanyang “number one” ay may sarili nang drawer sa kanyang desk, at ang paminsan-minsang ngiti sa isang meeting ay may kahulugan na higit pa sa anumang salita.