Sa isang silid na puno ng tawanan at musika, sa ika-33 na kaarawan ng kanyang kapatid na si Liam, nagsimula ang lahat para kay Allesia Carter. Habang abala siya sa pag-aayos ng mga dekorasyon, hindi niya alam na ang gabing iyon ang magiging simula ng kanyang pinakamatamis na pangarap at pinakamasakit na bangungot.

Ang katahimikan ay biglang naputol nang bumukas ang pinto. Pumasok si Richard Knox.

Si Richard ay hindi lang basta bisita; siya ang matalik na kaibigan ni Liam. Matangkad, malapad ang balikat, at may tindig na tila pag-aari niya ang bawat lugar na kanyang tinutungtungan. Siya ang tipo ng lalaki na nababalutan ng misteryo at peligro—isang kilalang “millionaire player.”

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Para kay Allesia, tila huminto ang mundo. Nang batiin siya ni Richard, hindi ito ang kaswal na bati ng isang kaibigan ng kapatid. May kakaibang bigat sa paraan ng kanyang pagtitig, isang mabagal at sinadyang ngiti na nagsasabing, “Nakikita kita.”

“Malaki ka na,” bulong nito, sapat lang para marinig niya. Ang mga salitang iyon, bagama’t simple, ay nagpaalab ng kung anong kuryente sa kanyang sistema.

Ngunit ang kuryenteng ito ay agad napansin ni Liam.

Sa isang tahimik na sulok ng party, nilapitan siya ng kanyang kuya, seryoso ang mukha. “Huwag mo siyang isipin,” mariing babala ni Liam. Ang boses nito ay walang bahid ng pagbibiro. “Mahal ko siya bilang kaibigan, pero hindi siya matino. Hindi siya ang tipo na nagseseryoso. Ang mga babae ay parang laruan lang sa kanya. Ayokong maging isa ka sa mga laruang iyon, Allesia.”

Napilitan si Allesia na mangako. “Oo, kuya. Pangako.”

Ngunit habang binibitiwan niya ang mga salitang iyon, alam niya sa kanyang sarili na ito ay isang kasinungalingan. Ang babala ni Liam ay hindi nagsilbing pader; ito ay nagsilbing gasolina. Ang pagiging “bawal” ni Richard ang mas lalong nagtulak sa kanya palapit dito.

Lumipas ang isang linggo ng mga gabing hindi siya mapakali. Ang imahe ni Richard ay hindi maalis sa kanyang isipan. Sa tulong ng kanyang kaibigang si Clara, nakuha ni Allesia ang numero ni Richard. Sa isang iglap ng katapangan, nag-text siya.

Hindi niya inaasahan ang bilis ng mga pangyayari. Ang simpleng text ay naging mahabang pag-uusap. Ang mga pag-uusap ay naging mga voice notes. Ang mga voice notes ay naging mga tawag sa hatinggabi.

Si Richard ay nakakabighani. Matalino, may-sense of humor, at higit sa lahat, binigyan siya nito ng atensyon na hindi niya naramdaman mula sa iba. Sa bawat pag-uusap, nararamdaman niyang hindi lang siya ang “nakababatang kapatid ni Liam.” Pakiramdam niya ay isa siyang babae—isang babae na gusto ni Richard.

Ang tukso ay naging masyadong malakas para labanan.

Isang gabi, gumawa si Allesia ng desisyon na babago sa lahat. Nagsinungaling siya kay Liam, sinabing matutulog siya kina Clara. Nagsuot siya ng isang mapangahas na pulang damit—isang bagay na hindi niya karaniwang isusuot. Pumara siya ng taxi at nagpahatid sa address na ibinigay ni Richard: isang marangyang penthouse sa gitna ng siyudad.

Pagbukas ng pinto ng elevator, nakatayo na si Richard doon, tila kanina pa siya hinihintay. Ang titig nito ay mas matindi, ang ngiti ay mas mapanganib.

Ang penthouse ay moderno at malamig, ngunit ang tensyon sa pagitan nilang dalawa ay nag-aapoy. Naghanda si Richard ng hapunan. Habang sila ay kumakain, ang bawat segundo ng katahimikan ay mas malakas pa kaysa sa anumang usapan.

Hindi nagtagal, ang distansya sa pagitan nila ay nawala. Nagsimula ito sa isang mabagal at sinadyang halik—isang halik na tila nagtatanong, bago naging isang bagyo ng pagnanasa.

Para kay Allesia, hindi lang iyon basta sex. Iyon ay pagpaparaya. Iyon ay emosyon. Sa gabing iyon, sa loob ng mga bisig ng lalaking ipinagbawal sa kanya, naniwala siyang ito na ang simula ng isang bagay na totoo. Ibinigay niya ang lahat—ang kanyang puso, ang kanyang tiwala.

Kinabukasan, nagising si Allesia sa mga kumot na hindi kanya. Ang sikat ng araw ay tumatagos sa malalaking bintana. Nakita niya si Richard sa kusina, nagkakape, tila may ibang iniisip. Ang init ng nakaraang gabi ay napalitan ng isang banayad na lamig.

“Mag-text ka pag-uwi mo,” sabi ni Richard bago siya umalis, kasabay ng isang mabilis at tila walang ganang halik.

Umuwi si Allesia na may ngiti sa labi. Agad siyang nag-text: “Naka-uwi na ako. Salamat sa gabing hinding-hindi ko malilimutan.”

Nag-antay siya ng reply.

Lumipas ang isang oras. Walang sagot.

Lumipas ang gabi. Walang sagot.

Nagpadala ulit siya ng mensahe: “May nagawa ba akong mali?”

Ang mensahe ay “seen.” Pero wala pa ring sagot.

Lumipas ang isang araw, dalawang araw, tatlong araw. Ang pag-asa ni Allesia ay dahan-dahang naging pagkalito, tapos naging kahihiyan, at sa huli, naging matinding galit at sakit. Naging malinaw ang lahat.

Siya ay “ginamit.”

Siya ay isa lang sa mga “laruan” na binalaan ng kanyang kuya. Ang lalaking pinagkatiwalaan niya ng kanyang puso ay iniwan siyang parang bula, binalewala na parang hindi sila nagkakilala. Ang katahimikan mula kay Richard ay masakit pa sa sampal. Ito ay isang pagbura sa kanyang pagkatao.

Makalipas ang tatlong linggo, biglang may natanggap siyang text: “Hey it’s Richard. Sorry, ‘di nakareply. Naging sobrang abala lang.”

Ngunit huli na. Ang Allesia na naghihintay ng text niya ay wala na. Ang sakit ay nagpatigas sa kanya. Tinitigan niya ang mensahe, at sa halip na mag-reply, pinili niya ang sarili niya.

Lumipas ang isang taon.

Ang sakit na dulot ni Richard ay hindi sinayang ni Allesia. Ginamit niya ito. Ibuhos niya ang lahat ng kanyang pighati, galit, at pagluluksa sa kanyang sining. Ang bawat patak ng luha ay naging kulay sa canvas.

Ang resulta: ang kanyang unang solo art exhibition. Ang pamagat: “Sa Kabila ng Katahimikan.”

Ang gabi ng exhibition ay gabi ng kanyang tagumpay. Ang kanyang mga gawa ay pinupuri, binibili. Nakatayo siya roon, matatag, buo, at malakas.

Hanggang sa naramdaman niya ang isang pamilyar na presensya.

Bago pa man niya siya makita, alam na niyang nandiyan siya. Ang hangin ay nagbago. Dahan-dahan siyang lumingon, at doon, sa gitna ng gallery, nakatayo si Richard Knox.

Nakatingin ito sa isang partikular na obra—ang pinakapaborito niya, ang pinakamasakit niyang ginawa. Ang pamagat: “Hindi Natapos na Apoy.”

Naglakad si Richard palapit sa kanya. Ang dating kumpiyansa nito ay napalitan ng pag-aalinlangan. Ang kanyang mga mata, na dati ay mapang-akit, ay puno ngayon ng pagsisisi.

“Anong ginagawa mo rito?” tanong ni Allesia, ang boses ay matatag ngunit malamig.

“Narinig ko ang tungkol sa show mo,” sagot ni Richard, tila hirap sa pagsasalita. “Kailangan kitang makita.”

“Nawala mo na ang karapatang iyan matagal na,” madiin niyang sabi.

“Alam ko,” pag-amin ni Richard. “At kinamuhian ko ang sarili ko araw-araw dahil doon.”

Umamin si Richard. Ipinaliwanag niya kung bakit siya nawala. “Natakot ako,” aniya. “Masyado kang totoo. Kapatid ka ni Liam. Hindi ko alam kung paano haharapin ang isang bagay na totoo. Kaya tumakbo ako.”

Humingi siya ng tawad. Ngunit higit pa roon, humingi siya ng isang bagay na mas malaki.

“Nandito ako, Allesia, hindi para humingi ng tawad… kundi para humingi ng pangalawang pagkakataon.”

Ang Allesia ng nakaraang taon ay siguradong tatakbo. Ngunit ang babaeng nasa harap niya ngayon ay iba na. Tinitigan niya si Richard, nakikita ang lalaking dumurog sa kanya, ngunit nakikita rin ang lalaking tila dinurog ng sarili niyang pagkakamali.

“Hindi ngayong gabi,” sabi ni Allesia.

Nang tumalikod si Richard para umalis, muli siyang nagsalita. “Richard… tawagan mo ako sa susunod na linggo. Isang pag-uusap. Iyon lang.”

Tumawag si Richard, eksakto isang linggo ang lumipas.

Ang kanilang muling pagkikita ay hindi madali. Ito ay mabagal, maingat, at puno ng pag-iingat. Hindi na ito ang dating ‘player’ na nakilala niya. Ang Richard na kaharap niya ngayon ay nakikinig. Nagtatanong siya tungkol sa kanyang sining. Ikinukwento niya ang kanyang aso, ang kanyang mga takot.

Niyaya siya nitong mag-lunch sa isang pampublikong lugar—walang presyon. Naglakad sila sa parke. Dahan-dahan, sa bawat araw na nagpakita si Richard, sa bawat mensahe na sinagot niya kaagad, sa bawat pangako na tinupad niya, ipinakita niyang nagbago na siya.

Hindi niya sinubukang bilhin ang kapatawaran ni Allesia; sinubukan niyang makuha ito.

Isang maulang umaga, dalawang buwan matapos ang gallery, nagpakita si Richard sa apartment ni Allesia, hindi nag-anunsyo. May dala siyang isang leather-bound na journal.

“Ano ‘to?” tanong ni Allesia.

“Journal ko,” sagot ni Richard. “Mula noong isang taon. Sinimulan ko ‘to noong nawala ako. Gusto kong malaman mo na inisip kita… araw-araw.”

At doon, sa gitna ng kanyang apartment, sinabi ni Richard ang mga salitang hindi niya kailanman inaasahan na maririnig mula rito.

“Mahal kita, Allesia. Hindi dahil sa gabing iyon. Mahal kita dahil sa kung sino ka—ang magulo, ang masining, ang babaeng nakakakita ng kulay kahit sa gitna ng kadiliman. Mahal kita, at kung may puwang pa ako sa hinaharap mo, ipapangako ko, hinding-hindi na ulit kita bibitawan.”

Tumulo ang luha sa mata ni Allesia. Tumingin siya sa isang blangkong canvas na nasa kanyang tabi. Kumuha siya ng pintura—isang matingkad na pula—at gumawa ng unang guhit.

Lumingon siya kay Richard, ang luha ay patuloy na dumadaloy, at sinabi ang tanging salitang mahalaga.

“Manatili ka.”

Tumawid si Richard sa silid at hinalikan siya. Ito ay isang halik na hindi na nagtatanong, hindi na ninakaw. Ito ay isang halik na puno ng sakit ng nakaraan at pangako ng hinaharap—isang pag-ibig na hindi na madali, kundi isang pag-ibig na pinaghirapan at sa wakas ay naging totoo.