Sa loob ng dalawang taon, si Sienna Lewis ay isang anino [00:00]. Siya ang mabisa, maaasahan, at halos invisible na executive assistant sa ika-34 na palapag ng CrossTech Industries. Bawat araw, ang kanyang mundo ay umiikot sa isang tao lamang: si Damen Cross [01:12], ang kanyang bilyonaryo, napakatalino, at hindi maabot na boss.

Siya ay umibig sa isang lalaki na hindi minsan man lang tumingin sa kanyang direksyon [00:07].

Ang bawat umaga ni Sienna ay isang perpektong ritwal. Darating siya sa opisina bago mag-alas otso [00:47]. Ihahanda niya ang kape ni Damen: triple espresso, isang raw sugar, walang gatas, eksaktong 204 degrees [01:38]. Alam niya ang kanyang iskedyul, ang kanyang mga kapritso, at maging ang mga salitang kanyang gagamitin sa email. Pinatakbo niya ang buhay nito nang walang palya [03:33].

At si Damen? Pagdating niya sa opisina, kukunin niya ang kape nang hindi tumitingin [03:01]. Ang kanyang mga mata ay palaging dumadaan sa ibabaw ni Sienna, na para bang isa lamang siyang kasangkapan sa kanyang mamahaling opisina [02:54]. Para kay Damen Cross, si Sienna ay isang kinakailangan, isang bagay na episyente, ngunit hindi isang tao.

Si Sienna ay matagal nang tanggap ang katotohanang ito. Tahimik siyang humahanga sa kanyang amo [04:06]. Nakita niya ang mga bihirang sandali ng kabaitan na itinago nito sa ilalim ng kanyang malamig na panlabas [04:13]. Pangarap niya na isang araw, lilingon ito at makikita siya—hindi bilang assistant, kundi bilang si Sienna, isang babaeng may pusong tumitibok para sa kanya [04:35]. Ngunit ang pangarap na iyon ay nanatiling nakakulong sa kanyang puso. Siya ay umibig sa isang lalaki na hindi man lang alam ang kanyang paboritong kulay [04:49].

Ang lahat ng ito ay nagbago sa isang ordinaryong Lunes.

Isang mensahe ang dumating mula sa receptionist: may delivery para sa kanya [05:42]. Nagtaka si Sienna. Pagbaba niya, isang bouquet ng malambot na pink tulips ang naghihintay sa kanya [06:08]. May isang maliit na sobre na may sulat-kamay ng kanyang pangalan. Sa loob, isang simpleng mensahe: “Para sa babaeng namumukadkad kahit sa mga anino” [06:35].

Isang mainit na pakiramdam ang gumapang sa kanyang dibdib. Hindi niya kilala ang sulat-kamay. Walang pangalan. Tanging isang misteryosong letrang “A.”

Pag-akyat niya pabalik, bitbit ang mga bulaklak, nagkasalubong sila ni Damen. Sa isang iglap, ang mga mata nito ay bumaba mula sa kanyang mukha patungo sa bouquet na hawak niya. Tumingin ito nang “isang segundo na mas matagal kaysa sa nararapat” bago magpatuloy sa paglakad [07:08]. Walang salita, ngunit iyon ang unang pagkakataon na naramdaman ni Sienna na natinag siya.

Makalipas ang dalawang araw, may dumating na naman. Cream roses [07:30]. Ang card: “Ang isang ngiting tulad ng sa iyo ay hindi dapat pinapabayaan” [07:39].

Sa pagtatapos ng linggo, ang kanyang desk ay naging isang maliit na hardin [09:23]. Ang bawat bouquet ay may kasamang mensahe na mas personal kaysa sa nauna. “Nakikita ko kung paano mo binubuhat ang bigat ng iba. Karapat-dapat ka rin sa lambing” [09:30].

Ang buong opisina ay nagbubulungan na [08:04]. “Secret admirer,” ang kanilang hula. Ngunit ang pinakamalaking pagbabago ay hindi ang mga bulaklak o ang mga bulungan. Ito ay si Damen.

Sa unang pagkakataon sa loob ng dalawang taon, kinausap siya nito nang hindi tungkol sa trabaho. Nagpakita ito ng awkward na “pag-aalala” [08:57]. “Sienna,” aniya, “sinisiguro ko lang na hindi ka ginugulo.” [09:06].

Naramdaman ni Sienna ang pagbabago. Hindi ito ang kanyang amo. Ito ay isang lalaking tila hindi mapakali.

Si Damen Cross ay hindi isang emosyonal na tao [11:33]. Siya ay nabubuhay sa lohika, kontrol, at datos. Ang selos, para sa kanya, ay isang kahinaan [15:19]. Ngunit habang pinagmamasdan niya si Sienna na ngumiti dahil sa mga bulaklak ng iba, naramdaman niya ang isang bagay na hindi niya makontrol—isang apoy na “parang asido sa ilalim ng kanyang balat” [15:34].

Nagsimula siyang makita ang lahat. Narinig niya ang tawa ni Sienna [12:37], isang tunog na hindi niya napapansin noon. Nakita niya kung paano siya ngumiti sa mga kasamahan. At nakita niya ang mga bulaklak na ipinadala ng “ibang lalaki” [12:29].

Ang katotohanan ay, palagi naman niyang nakikita si Sienna [13:06]. Nakikita niya kung paano nito inaasikaso ang kanyang kape. Nakikita niya kung paano ito naiiwan sa opisina nang hindi inuutusan. Ngunit pinili niyang huwag pansinin ang “pull” o ang atraksyon na nararamdaman niya [13:50]. Ang kahinaan, para sa kanya, ay mapanganib. Si Sienna ay masyadong mahalaga, masyadong malapit, masyadong mapanukso [13:58].

Ngunit ngayon, may ibang nakakita sa kanya. At ang “ibang tao” na ito ay hindi natatakot na ipakita ito [13:58].

Palihim na binabasa ni Damen ang bawat note mula kay “A” kapag umaalis si Sienna sa kanyang desk [14:44]. Bawat papuri, bawat matamis na salita, ay parang isang dagok sa kanyang dibdib. Hindi niya matiis ang ideya na may ibang nakakita sa kung ano ang nakikita niya, at may lakas ng loob na sabihin ito [15:06].

Ang pader na binuo ni Damen sa paligid ng kanyang sarili ay nagsimulang gumuho.

Ang pagbabago ay banayad sa una. Isang umaga, nadatnan ni Sienna ang isang tasa ng kape sa kanyang desk. Ang kanyang paboritong order: almond milk, walang asukal, extra cinnamon [18:10]. May sulat-kamay ni Damen: “Iniisip ko na baka gusto mo ng mainit na simula. -D” [18:17].

Nang maglaon, nilinis ni Damen ang kanyang iskedyul sa tanghalian. “Go outside,” utos nito. “Do human things.” [19:24]. Nang matawa si Sienna, isang tunay na tawa, nakita niya ang isang maliit na ngiti sa gilid ng labi ng kanyang amo [19:49].

Ngunit ang mga bulaklak mula kay “A” ay hindi tumigil. Ang huling mensahe ay mas matapang: “Mayroong isang bagay sa iyo na hindi ko maiwasang tingnan. Sana, sa wakas, ay gawin din niya” [20:30].

Ang “niya” ay malinaw. Si “A” ay nakikipagkumpitensya.

Ang lahat ay sumabog sa taunang Winter Tech Gala [23:35]. Si “A,” na nagpakilalang si Adam Blake [24:03], isang makisig na venture capitalist, ay inimbitahan si Sienna bilang kanyang panauhin.

Pagpasok ni Sienna sa ballroom, suot ang isang navy gown na yumayakap sa kanyang katawan [24:56], lahat ng mata ay napatingin sa kanya. Ngunit isang tingin ang nagpatigil sa kanyang paghinga.

Si Damen. Nakatayo malapit sa bar, ang kanyang panga ay tensyonado, ang kanyang mga mata ay nagliliyab [24:41]. Pinanood niya si Sienna habang si Adam ay nakangiti at ang kamay ay nakahawak sa kanyang likod [25:11]. Pinanood niya silang tumawa. At ang bawat tawa ni Sienna ay “gumutay sa kanyang puso” [25:25].

Nang gabing iyon, hinarap ni Damen si Sienna, lasing sa alak at selos. “Hindi ko alam na date ka pala ni Blake,” [26:32] sabi niya nang may pait.

“Hindi ka kailanman nagtanong kung may plano ako,” sagot ni Sienna, ang kanyang boses ay matatag [26:39].

“Hindi ako nagpanggap,” bulong ni Damen. “Hindi ko lang alam kung paano ka haharapin… Palagi kitang nakikita, Sienna. Bawat araw. Bawat minuto” [26:46]. Ang kanyang pag-amin ay hilaw at desperado. “Bakit ngayon lang?” tanong niya. “Bakit hinintay mo pa na may iba?” [27:08].

“Dahil hindi ko akalain na karapat-dapat ako sa iyo,” [27:15] sagot niya, isang pag-amin na nagpatahimik sa kanilang dalawa.

Kinabukasan, si Damen Cross ay hindi na ang lalaking nagtatago. Naglakad siya patungo sa desk ni Sienna, hindi bilang amo, kundi bilang isang lalaki. “Hindi ako magsisinungaling,” sabi niya. “Ang makita kang kasama siya ay nagpagalit sa akin. Nagseselos ako” [28:45].

“Mabuti,” sagot ni Sienna. “Ngayon alam mo na ang naramdaman ko sa loob ng dalawang taon” [29:01].

“Lalaban ako para sa iyo,” [29:13] deklara ni Damen. At sa isang galaw na hindi inaasahan, naglabas siya ng isang sulat-kamay na note. Ang kanyang sariling note. “Hindi ka kailanman naging invisible sa akin,” [29:27] nakasulat dito. “Hindi ko lang alam kung paano tumingin nang hindi nahuhulog” [29:34].

Ang huling laban ay hindi na laban kay Adam; ito ay ang pagsuko ni Damen sa kanyang sariling damdamin.

Isang gabi, dinala ni Damen si Sienna sa rooftop ng CrossTech Tower [32:12]. Ang lugar ay puno ng daan-daang bulaklak—bawat uri na natanggap ni Sienna mula kay “A” [32:20].

“Naalala mo lahat,” bulong ni Sienna.

“Syempre,” sagot niya. “Pinangiti ka nila, at kinabisa ko ang bawat bersyon ng ngiting iyon” [33:00].

“Gusto kong bumawi sa panahong sinayang ko,” pag-amin ni Damen. “Hindi lang ako nahulog sa iyo. Matagal na akong nahuhulog. Ngayon, gusto kong gawin ito nang hayagan” [33:14].

Sa ilalim ng mga bituin, sa gitna ng hardin na ginawa niya para sa kanya, lumuhod si Damen Cross. Naglabas siya ng isang singsing. “Para sa babaeng hindi kailanman naging invisible,” [33:33] sabi niya. “Hindi sa akin. Kahit kailan.”

Si Sienna, ang anino na minsan ay hindi makita, ay sa wakas ay natagpuan ang kanyang liwanag. Hindi na siya tumanggap ng mga bulaklak mula sa mga estranghero. Tanging mula na lamang kay Damen, na bawat linggo ay may kasamang iisang mensahe: “Nahuhulog pa rin” [34:36].