Ang Halik na Huminto sa Paglipad: Paano Winasak ng Isang Impulsive Kiss ang 6 na Taon na Lihim na Pag-ibig at Nagdala sa Walang Hanggan
Sa karaniwang umaga ng Martes sa Brew Haven, ang kape ni Natalie Brooks ay may kakaibang lasa. Kalmado niyang hinahalo ang kanyang caramel latte habang ang matalik niyang kaibigan, si Owen Mitchell, ay nag-i-scroll sa kanyang telepono, na may hindi pangkaraniwang tensiyon sa kanyang balikat [00:15]. Sa loob ng limang taon, ang corner table na iyon ay saksi sa kanilang ritwal, sa kanilang constant sa isang mundong patuloy na umiikot. Ngunit sa araw na iyon, ang constant ay malapit nang magbago.

“Natanggap ko ang offer mula sa tech company sa Seattle,” ang mga salitang lumabas kay Owen, na parang usok na nagpapalabo sa hangin [00:44]. “Gusto nila akong magsimula sa loob ng tatlong linggo.”

Alam ni Natalie ang tungkol sa interview, sinuportahan pa nga niya si Owen sa bawat hakbang. Ngunit ang marinig na ito ay totoo, na aalis na siya, ay nagdulot ng hindi maiiwasang kirot sa kanyang dibdib [01:05]. Ito ang dream job ni Owen, ang pinaghirapan niya sa loob ng maraming taon—doble ang sweldo, cutting-edge na mga proyekto. Ito ay dapat maging sanhi ng labis na kaligayahan. Ngunit para kay Natalie, ang kaligayahan ay nabahiran ng bigat ng malapit nang pagkawala.

Mula sa sandaling iyon, si Natalie ay nagbilang ng oras: 24 araw na lang ang natitira sa kanya kasama ang kanyang best friend bago siya lumipat nang 2,000 milya [01:41]. Ang pag-iisip na iyon ay nagpadama sa kanya na parang nakatayo siya sa bingit ng bangin. Itinapon niya ang sarili sa paggawa ng bawat sandali na mahalaga, habang maingat na iniiwasan ang lumalaking kirot sa kanyang puso na bumubulong ng katotohanang hindi pa niya handang harapin [02:26].

Ang Desperasyon ng Goodbye Dates
Ang sumunod na tatlong linggo ay lumipas nang napakabilis, isang pag-ikot ng goodbye dinners, movie marathons, at desperadong pagtatangkang ipasok ang isang buong buhay ng mga alaala sa ilang araw. Habang sinisikap niyang gawing perfect ang bawat date, nagsimulang mapansin ni Natalie ang maliliit na bagay na hindi niya napansin noon [02:55].

Ang paraan kung paano nagkukumpol ang mga mata ni Owen kapag tumatawa siya, kung paano niya palaging ino-order ang paborito niyang dessert kahit iba ang gusto niya, at ang protektibong paraan ng pag-akay niya sa kanya sa gitna ng maraming tao sa pamamagitan ng banayad na paghawak sa kanyang likod [03:09]. Ang mga pagmamasid na ito ay tumimo sa kanyang kamalayan na parang mga bato na nahulog sa tahimik na tubig, na nagdudulot ng mga ripples na hindi niya kayang balewalain.

Sa sunset sa tabi ng lawa, habang pinapanood ang kalangitan na nagiging kulay amber at rose, biglang naging malinaw ang lahat. Sa isang kalinawan na halos masakit, naunawaan ni Natalie: Hindi lang ang kanyang matalik na kaibigan ang nawawala sa kanya; nawawala sa kanya ang taong mahal niya [05:29]. Marahil, matagal na siyang umiibig kay Owen, ngunit hindi niya lang pinayagan ang kanyang sarili na kilalanin ito.

Ang Impulsive Kiss sa Paliparan ng O’Hare
Dumating ang huling Biyernes, at si Natalie ang nagmaneho kay Owen sa O’Hare Airport. Ang highway ay tila nagdadala sa kanila patungo sa isang tiyak na paalam. Sa departure area, huminto si Natalie at ipinarada ang kotse. Ang kanyang puso ay kumakabog nang napakalakas [04:21].

“Babalik ako,” ang sabi ni Owen, nakatayo sa curb at tinitingnan siya. “Hindi ito magpakailanman, alam mo iyan, di ba? Babalik ako.” [04:34]

Niyakap niya si Owen, at sa sandaling iyon, naramdaman ni Natalie ang isang bagay sa loob niya na nabasag. Ito si Owen—ang kanyang best friend mula pa noong freshman orientation, ang taong nakakakilala sa kanya nang higit kaninuman, na kasama niya sa bawat pagsubok at pagdiriwang [05:13]. Ang katotohanan ng kanyang pag-ibig ay bumaha sa kanya na parang kuryente.

Bago pa siya makapag-isip, bago pa siya pigilan ng takot, hinalikan niya si Owen [05:56].

Hindi ito maganda o pinlano. Ang kanyang mga labi ay dumampi sa labi ni Owen dala ang lahat ng desperasyon at pananabik ng tatlong linggong pagkawala [06:04]. Para sa isang perpekto at nakabinbing sandali, natigilan si Owen. Pagkatapos, ang kanyang mga kamay ay umangat upang hawakan ang mukha ni Natalie, ginantihan ang halik nang may matinding pagnanasa na nagpasara sa mundo sa paligid nila [06:12]. Ang lahat ay naglaho: ang mga busina ng kotse, ang mga announcement ng flight, ang gumugulong na maleta. Tanging ang init ng labi ni Owen, ang kanyang mga daliri na nakakabit sa buhok ni Natalie, at ang dumadagundong na tibok ng puso ni Natalie laban sa kanyang dibdib ang natira.

Nang sa wakas ay bumitiw sila, pareho silang humihingal. Ang mga mata ni Owen ay nanlalaki dahil sa pagkabigla, pag-asa, at kalituhan [06:39].

Ang Pag-atras at ang Tawag na Nagpabago sa Lahat

Agad namang umatras si Natalie, inilipad ang kanyang kamay sa kanyang bibig. “Diyos ko, ano ang ginawa ko?” [06:48] Ang mga salita ay nag-unahan sa kanyang bibig, puno ng panic at pagsisisi. “Hindi ko dapat ginawa iyon. Aalis ka na, at ginawa ko lang itong kumplikado…” [06:56]

Hindi na niya hinintay ang sagot ni Owen. Sa takot at pagkalito, tumalikod siya at tumakbo pabalik sa kanyang kotse. Narinig niya si Owen na tumatawag sa kanyang pangalan, ngunit mas pinili niya ang pagtakas, umalis sa curb nang may umiikot na gulong [07:18]. Sa rearview mirror, nakita niya si Owen na nakatayo, ang isang kamay ay nakaangat, ang kanyang ekspresyon ay isang halo ng pagtataka at posibleng pighati [07:33].

Ang pag-uwi ay isang malabong paglalakbay ng luha at pagsisisi sa sarili. Sinira niya ang pagkakaibigan nila! Sinira niya ang lahat!

Nang makabalik siya sa kanyang apartment, mayroon siyang 17 missed calls at halos doble ng dami ng texts mula kay Owen [07:51]. Hindi niya magawang tingnan ang mga iyon. Ngunit makalipas ang ilang oras, tumunog muli ang kanyang telepono—isang numerong hindi niya kilala.

“Hello Miss Brooks, ito po si Janet, mula sa Alaska Airlines,” ang boses sa kabilang linya [08:12]. “Tumatawag po ako tungkol kay Owen Mitchell. Inilista ka niya bilang kanyang emergency contact.”

Biglang umupo si Natalie, nanlalaki ang kanyang mga mata. “Ayos lang ba siya? Anong nangyari?” [08:22]

“Ayos lang siya,” ang tugon. “Ngunit pinakiusapan niya akong iparating ang isang mensahe: Hindi siya sumakay sa kanyang flight papuntang Seattle” [08:32].

Ang huling linya ay nagpatigil sa mundo ni Natalie: “Papunta na siya sa apartment mo. Sabi niya, hindi mo raw siya madaling matatanggal.” [08:37]

Hindi sumakay si Owen. Hindi siya umalis.

Ang Lihim na Pag-ibig ng Anim na Taon: “Sa Iyo Ako Umiibig”
Pagkalipas ng 15 minuto, kumatok si Owen. Nagtago si Natalie, ngunit alam niyang hindi niya ito matatakasan. Binuksan niya ang pinto at nakita si Owen na nakatayo sa hallway, dala pa rin ang kanyang carry-on bag [09:43].

“Hindi ka sumakay sa eroplano,” ang walang katuturang nasabi ni Natalie.

“Hindi, hindi ako sumakay,” sagot ni Owen, at pumasok sa loob. “Puwede ba nating pag-usapan ang halik na iyon?” [10:21]

Inulit ni Natalie ang kanyang panic-induced na paghingi ng tawad, tinawag ang sarili na selfish at cowardly [10:35]. Ngunit pinigilan siya ni Owen. “Tapos ka na bang mag-assume ng alam mo kung ano ang nararamdaman ko tungkol sa nangyari?” [10:49]

At pagkatapos, dumating ang walang-takot na pag-amin na nagpabago sa kanyang buhay magpakailanman:

“Natalie, mahal kita mula pa noong sophomore year natin sa kolehiyo” [11:16].

Ang mga salitang iyon ay tumama sa kanya na parang pisikal na puwersa. Sa loob ng anim na taon, inilihim niya ang pag-ibig na iyon. Naalala niya ang gabi na nakatulog siya sa balikat niya habang gumagawa ng project, at inamin ni Owen na naisip niya na “kaya niyang gugulin ang kanyang buhay sa panonood sa iyo na matulog at mabuhay sa mundo, at hinding-hindi siya magsasawa” [11:50].

Nilihim niya ang lahat ng iyon dahil sa kanyang mga kasintahan at dahil sa mga pagsubok niya sa buhay, tulad ng pagkakaroon ng kanser ng kanyang ina. “Naging mahusay ako sa pagtatago,” sabi ni Owen [12:45]. Sinubukan niyang umusad, ngumiti sa bawat kasintahan ni Natalie, at umasa na ang susunod ay magpapahintulot sa kanya na makalimutan si Natalie.

Nang matanggap niya ang offer sa Seattle, naisip niya na ito na ang pinakamahusay na paraan: ang maglagay ng 2,000 milya sa pagitan nila upang makalimutan siya [13:24]. “Ngunit hinalikan mo ako,” ang sabi ni Owen. “Ang halik na iyon ay parang anim na taon ng pagpipigil na sumabog. Nang maramdaman kong hinahalikan mo rin ako, kahit sa ilang segundo, alam kong hindi ako makakasakay sa eroplano.” [13:55]

Ang 30-Araw na Pagsubok at ang Pagsuko sa Pangarap
Hindi na nag-panic si Natalie; umiyak siya, ngunit hindi dahil sa pagsisisi. “Hindi ka dapat sumakay sa eroplano,” ang mahina niyang sabi [14:14]. “Hindi ako maaaring maging dahilan kung bakit mo isinusuko ang iyong mga pangarap.”

Ngunit kalmado si Owen. “Hindi ikaw ang dahilan,” ang sabi niya. “Tinawagan ko ang kumpanya at humingi ng isang buwan na delay [14:28]. Isang buwan, Natalie, para malaman natin. Para malaman kung ang halik na iyon ay gulat lamang at takot na mawala ang iyong best friend, o kung mayroon kang kahit isang bahagi man lang ng nararamdaman ko para sa iyo.” [14:41]

Sa wakas, umamin si Natalie. “Natakot ako,” ang bulong niya [15:47]. “Nang umalis ka, may nasira sa loob ko… Alam ko na mahal kita, at siguro, matagal ko na itong minamahal kaysa sa gusto kong aminin.” [16:15]

Nagsimula ang kanilang 30-araw na pagsubok—isang real dating trial. Ang mga alalahanin ni Natalie tungkol sa pagkawala ng kanyang best friend ay totoo, ngunit sinabi ni Owen: “Ang pagkakaibigan natin ay mas matibay kaysa sa karamihan ng mga kasal. Alam kong ang halik na iyon sa airport ay hindi nothing.” [17:36]

Ang trial na iyon ay hindi nagtagal ng 30 araw. Sa loob lamang ng dalawang linggo, gumawa ng isang matinding desisyon si Owen: Tinanggihan niya ang posisyon sa Seattle [29:40]. “Anim na taon akong umiibig sa iyo mula sa ligtas na distansya ng pagkakaibigan,” ang sabi niya. “Hindi ako gagastos ng isa pang taon sa pag-ibig sa iyo mula sa 2,000 milya ang layo. Magkakaroon ng iba pang mga pagkakataon. Ito, tayo, ito ang gusto ko.” [30:02]

Tumanggap siya ng trabaho sa isang startup sa Chicago, at hindi na nagtagal, lumipat na sila ni Owen sa apartment ni Natalie. Ang matalik na magkaibigan ay nagkaroon na ng madaling domestic rhythm—paggawa ng kape sa umaga, pagtatalo tungkol sa pinggan, at pagtulog nang magkahawak-kamay [30:51].

Ang Sunflower Engagement at ang Walang Hanggan
Makalipas ang anim na buwan (Marso), naganap ang pinakamalaking sandali sa Lincoln Park, ang paborito nilang spot. Si Owen ay naging mas tahimik kaysa karaniwan, at sa wakas ay inilabas niya ang isang maliit na velvet box [32:14].

“Natalie Brooks,” ang sabi ni Owen, nakaluhod sa gitna ng parke, “Mahal kita mula pa noong ako ay 20 taong gulang. Mahal kita sa lahat ng mga kasintahan na hindi ako… Hindi ko na gustong magsayang pa ng isang araw na hindi ka ganap, opisyal, at permanenteng akin. Pakakasalan mo ba ako?” [32:42]

Si Natalie, na lumuha, ay sumagot nang walang pag-aalinlangan: “Oo, lubos na oo!” [33:13]

Inamin ni Owen na binili niya ang ring isang linggo matapos ang halik sa airport [33:33]. Naghintay lamang siya ng tamang sandali. Itinakda nila ang kasal para sa Setyembre—eksaktong isang taon matapos ang fateful kiss sa O’Hare [33:45]. Ang seremonya ay maliit at intimate, at ang bouquet ni Natalie ay puno ng mga sunflowers [33:53].

Sa kanilang first dance, ibinulong ni Owen kay Natalie: “Nagsisisi ka ba sa pagtakas sa airport?”

“Kahit kaunti,” ang bulong ni Natalie, nakasandal sa dibdib niya. “Dahil hinabol mo ako. Palagi mo akong hinahabol.” [35:10]

“Palagi,” pangako ni Owen [35:14].

Bilang huling regalo, binigyan ni Owen si Natalie ng isang leather journal na naglalaman ng lahat ng 53 liham ng pag-ibig na lihim niyang isinulat para sa kanya sa loob ng anim na taon [37:11]. Ang pag-ibig na nagsimula sa mga reklamo sa economics class at shared coffee dates ay unti-unting lumaki sa loob ng mga taon ng pagkakaibigan hanggang sa naging isang bagay na hindi maitatanggi. Ang kanilang kwento ay isang patunay na ang pinakamahusay na partner ay kadalasang nakatago lamang sa best friend mo—at na minsan, ang isang padalos-dalos na halik ay ang tanging paraan upang matigil ang pagtakbo at tuluyang makarating sa bahay, na sa kanilang kaso, ay si Owen [38:07].