Sa isang marangyang penthouse sa Chicago, habang ang ulan ay malakas na humahampas sa mga bintana, isang balita ang yumanig sa mundo ni Olivia Monroe. Ang kanyang ama, si Richard Monroe, isang tinitingalang titan sa industriya, ay umamin sa isang bagay na wawasak sa kanilang pamilya: mayroon siyang dalawang bilyong dolyar na utang. Ang kabayaran ay ang lahat ng kanilang ari-arian, ang kumpanya, ang kanilang reputasyon.

Ngunit may isang “solusyon.” Isang alok mula sa misteryosong bilyonaryo na si Damian Cross, ang lalaking nagmamay-ari ng halos kalahati ng real estate sa tatlong estado. Papatawarin ni Cross ang buong pagkakautang sa isang kondisyon: dapat siyang pakasalan ni Olivia.

Para kay Olivia, ang balita ay hindi lang isang transaksyon; ito ay isang sampal sa kanyang pagkatao. Paanong sa loob lang ng isang gabi, ang kanyang buhay ay naging isang bagay na maaaring ipambayad-utang? Mas masakit pa rito, siya ay isang babaeng nagluluksa. Apat na taon na ang nakalipas mula nang “mamatay” ang kanyang asawang si Nathan Pierce, isang mahusay na arkitekto, sa isang trahedya ng pagbagsak ng eroplano sa Atlantic. Sa edad na 27, paano niya haharapin ang isang buhay na ipinataw sa kanya, kasama ang isang lalaking hindi niya kilala?

Ang kanyang ama, sa desperasyong mailigtas ang 3,000 empleyado ng Monroe Industries, ay namilit. “Isa siyang edukado, sopistikado, at matagumpay na tao,” sabi ni Richard, sinusubukang ibenta ang ideya. Ngunit para kay Olivia, ito ay barbariko. “Binibili niya ako na parang isang painting,” sagot niya.

Ang gabi ng kanilang pagkikita ay naganap sa mansyon ni Damian Cross—isang modernong kuta na gawa sa salamin at bakal, na binabantayan ng maraming guwardiya at security camera. Pumasok si Olivia, suot ang isang simpleng itim na damit, handa para sa isang transaksyon, hindi isang pagpapakilala.

Ngunit nang lumabas si Damian Cross mula sa mga anino ng kanyang study, ang puso ni Olivia ay tumigil.

Matangkad, malapad ang balikat, at may mga matang tila tumatagos sa kanyang kaluluwa. May kung anong pamilyar sa kanya na nagdulot ng sakit sa kanyang dibdib. “Ako si Damian Cross,” sabi niya, ngunit sa kanyang mga mata, may isang bagay na nakatago—isang desperasyon.

Ang pag-uusap ay malamig at direkta. Ngunit ang lamig ay nabasag nang ipakita ni Damian ang kanyang kaalaman sa buhay ni Olivia. Alam niya kung paano niya gusto ang kanyang kape, ang paborito niyang kulay, ang kanyang pagkahilig sa Italian cuisine, at ang katotohanang apat na taon na siyang nagluluksa. “Paano mo nalaman ang lahat ng ito?” tanong ni Olivia, nanginginig.

“Ginagawa kong negosyo na alamin ang lahat tungkol sa mga mahahalagang ‘acquisitions’,” tugon ni Damian.

Ngunit ang gabi ring iyon, isang mas malaking sikreto ang nagsimulang mabuksan. Sa desperasyong makahanap ng kalinawan, binuklat ni Olivia ang lumang journal ni Nathan. Sa isang pahina, isang sulat ang nakatago. Isang liham mula sa kanyang “namatay” na asawa. Nakasulat dito na ang biyahe sa London ay hindi para sa negosyo. Siya ay nasa panganib. May mga makapangyarihang tao na nagbabanta sa buhay ni Olivia. “Mas gugustuhin kong mamatay kaysa makitang masaktan ka,” sulat ni Nathan.

Habang binabasa ito ni Olivia, isang misteryosong tawag ang kanyang natanggap. Isang boses na binago ng teknolohiya ang nagsabing kung gusto niyang malaman ang “katotohanan tungkol kay Nathan Pierce,” magtungo siya sa Riverwalk Pier sa madaling araw. Mag-isa.

Sa maputlang liwanag ng umaga, sa gitna ng hamog, isang pamilyar na pigura ang naghihintay kay Olivia sa pier. Si Damian Cross. Ngunit sa pagkakataong ito, ang kanyang anyo ay iba. At ang kanyang mga mata ay puno ng takot.

“Ikaw ang tumawag?” tanong ni Olivia.

“Hindi ito laro,” sagot ng lalaki, nanginginig. “Si Nathan Pierce ay hindi namatay sa plane crash,” pag-amin niya. “Isinadula niya ang kanyang kamatayan para protektahan ka. At ngayon… nakatayo siya sa harap mo.”

Sa isang iglap, tinanggal ng bilyonaryo ang contact lens na nagpapadilim sa kanyang mga mata, at tumambad ang kulay hazel na may gintong batik—ang mga mata ni Nathan. Hinawakan niya ang kanyang buhok, na tinina lang pala. “Nagbago ako,” sabi niya. “Nagpalaki ng katawan, nagpa-minor cosmetic surgery… kailangan kong mamatay bilang si Nathan Pierce para mabuhay ka, Olivia.”

Ang katotohanan ay mas masakit pa sa isang kasinungalingan. “Hinayaan mo akong isipin na patay ka na!” sigaw ni Olivia, ang kanyang boses ay basag. “Hinayaan mo akong magluksa ng apat na taon!”

“Wala akong pagpipilian,” sabi ni Nathan.

Ngunit hindi ito matanggap ni Olivia. Siya ay tumakbo, palayo sa multo ng kanyang nakaraan na ngayon ay isang bilyonaryong nagtangkang bilhin siya. Ang kanyang mundo ay gumuho sa pangalawang pagkakataon.

Ang buong katotohanan ay lumabas sa isang greenhouse, ang kanilang tagpuan na pinili ni Nathan. Doon, ipinaliwanag niya ang lahat. Ang pangalan ng kontrabida ay si Victor Strand, isang international money launderer na nagbanta sa buhay ni Olivia nang tumanggi si Nathan na magdisenyo ng mga gusali para sa kanyang mga iligal na aktibidad. Ang pagpapanggap bilang “Damian Cross” ay isang desperadong hakbang para magtayo ng isang imperyo na may sapat na kapangyarihan upang pabagsakin si Strand.

“Mas pipiliin ko ang galit mo kaysa sa kamatayan mo,” sabi ni Nathan, ang bawat salita ay puno ng sakit.

At ang pinakamatinding rebelasyon: hindi kailanman hinangad ni Nathan na “bilhin” si Olivia. Ang kanyang ama, si Richard, ang gumawa ng interpretasyong iyon. Binili ni Nathan ang mga utang ng kanyang biyenan upang protektahan ang pamilya ni Olivia, upang matiyak na ligtas sila bago siya muling magpakita. Ngunit sa desperasyon ni Richard, ginawa niyang isang transaksyon ang lahat.

Ang pagpapatawad ay hindi dumating sa isang iglap. Para kay Olivia, ang lalaking nasa harap niya ay parehong si Nathan at isang estranghero. Ang tiwala ay nawasak, at ang apat na taon ng kalungkutan ay hindi mabubura.

Nagsimula sila sa simula. Isang tawag sa telepono kada linggo. Pagkatapos, isang kape. Mga pag-uusap na maingat at puno ng sakit. Sa mga buwang iyon, si Olivia, sa kanyang sariling paraan, ay nag-imbestiga. Kumuha siya ng private detective para kumpirmahin ang kwento ni Nathan. At lahat ng ito ay napatunayan niyang totoo. Ang panganib ay tunay. Ang sakripisyo ay totoo.

Ngunit ang pag-alam sa katotohanan ay hindi awtomatikong naghihilom ng emosyonal na sugat. “Pinapayagan kang mahalin siya at hindi pagkatiwalaan siya nang sabay,” payo ng kanyang therapist.

Ang tunay na pagbabago ay nangyari pagkatapos ng ilang buwan. Inimbitahan ni Olivia si Nathan sa kanyang apartment. Ang kanyang alagang pusa, si Luna, ay agad na tumalon sa kandungan ni Nathan at umungol—isang hayop na hindi nakalimot. Doon, inamin ni Olivia na binerepika niya ang kanyang kwento. Ang ikinagulat niya, hindi nagalit si Nathan. Sa halip, nakaramdam siya ng ginhawa. “Dapat lang,” sabi niya. “Pinatunayan mo lang na matalino ka.”

Sa sandaling iyon, naintindihan ni Olivia na ang lalaking nasa harap niya ay iginagalang na siya bilang isang kapantay. “Handa na akong subukan,” sabi ni Olivia. “Handa na akong bumuo ng bago, sa halip na subukang buhayin ang isang bagay na patay na.”

Isang taon pagkatapos ng kanilang muling pagkikita sa pier, sila ay bumalik. Sa pagkakataong ito, hindi na sila puno ng galit, kundi ng pag-unawa. Nagpalitan sila ng singsing—ang luma, na sumisimbolo sa kanilang nakaraan, at ang bago, na kumakatawan sa kanilang hinaharap.

Makalipas ang dalawang taon, sa isang gallery opening, si Olivia ay isa nang matagumpay na curator. Si Nathan, na muling ginamit ang kanyang tunay na pangalan, ay bumalik sa arkitektura. Ang kanilang buhay ay payapa. Ang kanyang ama ay nasa landas na ng paggaling.

Pag-uwi nila nang gabing iyon, isang huling sorpresa ang ibinigay ni Olivia kay Nathan. Isang ultrasound image. Sila ay magkakaroon na ng anak.

Para kay Nathan, ang balita ay isang milagro. Para kay Olivia, ito ang kumpirmasyon ng kanilang bagong simula. Ang kanilang paglalakbay ay hindi isang fairy tale. Ito ay isang kwento ng pagkasira, ng mga kasinungalingan, at ng napakasakit na katotohanan. Ngunit ito rin ay isang kwento ng pagpili—ang pagpili na magpatawad, ang pagpili na muling magtiwala, at ang pagpili na ang hinaharap ay mas mahalaga kaysa sa nakaraan. At sa wakas, pagkatapos ng napakatagal na paghihintay, sila ay tunay nang nakauwi.