“Nanay ni Emman Atienza Hinimatay sa Lamay ng Anak! Kuya Kim Atienza Pamilya Lubos ang Pagdadalamhati”

Sa tagpong puno ng pag‑durusa at pagmamahal, tumindig ang pamilya ng kilalang personalidad na si Kuya Kim Atienza (Kim Atienza) sa harap ng isang trahedya na bumagsak sa kanilang tahanan at puso — ang bigla at hindi inaasahang pagkawala ng kanilang anak na si Emman Atienza, 19 taong gulang. Kumbinsido ang maraming Pilipino na ang pahayag ng Ama: “Emman did not die in vain” ay hindi lamang tugon sa sakit, kundi isang panata ng pag‑asa sa gitna ng dilim.

Ang Anak, ang Buhay at ang Pangarap

Si Emman Atienza ay kilala bilang isang content creator at tagapagtaguyod ng kamalayan sa mental health, na sumasanib‑buhay sa edad na 19.

Ilan lamang sa mga nareport na kanyang nakamit ay ang pagiging bukas sa kanyang paglalakbay: noong nagbahagi siya ng kanyang sitwasyon sa social media at nagsilbing inspirasyon sa mga kabataang dumadaan sa depresyon at trauma.

Matatandaan na dalawang araw bago siya pumanaw, nag‑text si Emman sa kanyang ina na si Felicia Hung Atienza ng mensahe: “Mom, I’m in an emergency right now, but worry not. There’s no self‑harm. I just need to go to a therapy center.”

Ngunit pagkaraan, hindi na matagpuan ang komunikasyon—at sa umaga ng Oktubre 22, 2025 sa Los Angeles, California, natagpuan siyang wala na.

Ang Lamay at ang Simula ng Pagdadalamhati

Ang buong pamilya Atienza at mga kaibigan ay nagtipon sa lamay ni Emman, ngayon na ipinag‑lalamay sa Chapel 5 ng The Heritage Memorial Park sa Taguig.

Dito, hindi maikubli ang sakit at paghihirap — isang ina na si Felicia ang nahimatay dahil sa bigat ng emosyon at damdamin. Bagaman hindi tumpak ang dalang‑konkretong detalye kung kailan eksakto ito nangyari, lumutang ang kwento sa mga ulat at sa social media na isang sandali ng pisikal na pagbagsak ang nagpa‑alala kung gaano kalalim ang sugat ng pagkawala.

Ang Sakit ng Ama: “Masakit ‘yung Mamatayan Ka ng Anak”

Sa isang panayam, inamin ni Kim Atienza ang isang katotohanang hindi madali para sa kahit sinong magulang:

“Hindi mo alam saan galing ‘yung sakit, masakit lang. Masakit sa lahat.” 
Ayon sa kanya, mas pinili niyang huwag manatili mag‑isa dahil ang katahimikan ay nagiging mabigat:
“I would rather have cancer … but to lose a child, the pain… you don’t know where the pain is coming from.”

Ang Pagsusumikap ng Ina at ang Pagtitiwala ng Pamilya

Sa kabila ng napakabigat na pagsubok, nanindigan ang pamilya na higit sa pagdadalamhati ay ang pagpapahalaga sa buhay at sa alaala ni Emman. Sa pag‑uwi ng kanyang urn o abo sa Pilipinas noong Nobyembre 1, 2025 ay inilatag ito sa tahanan ng pamilya na nililigiran ng mga puting bulaklak at basket ng prutas — simbolo ng pagmamahal, alaala at pag‑asa.

Ang Pamilya Bilang Sandigan

Anuman ang mga paghihirap, naging matatag ang suporta ng pamilya. Si Kim ay nagsabing si Eliana at Jose (mga anak din nina Kim at Felicia) ay tila matatag na humaharap sa pangyayari.

Samantalang si Felicia naman, maliban sa inang nahimatay, ay unang nagpapalakad ng praktikal na bahagi ng lamay at iba pang seremonya — isang paraan rin upang mabigay ng pokus ang kanyang sarili at hindi tuluyang mabuklod ng lungkot.

Bakit Ito May Malalim na Aral para sa Ating Lahat

Mental Health ay Hindi Ligtas sa Sinuman.
Kahit sa isang tahanang kilala, may mga tinatagong laban sa depresyon o trauma. Emman ay isang halimbawa—ang mukhang masigla, matagumpay, may social media presence ay may pinagdadaanan.

“Emman … put up a very strong front, a very happy front, yet she was suffering and she was in pain.”

Kailanman Ay Huwag Ipaliit ang Iyong Ginagawang Kabutihan.
Si Emman ay kilala sa kanyang pagiging “so generous to a fault” ayon kay Kim:
“She had no value for money. She would ask money … to give away.” 
Kung ang hilo nito ay nagsilbing inspirasyon sa iba, hindi nasayang ang kanyang buhay.
 Ang Pagdadalamhati ay Walang Tamang Panahon.
Ang lamay, ang himatayan ng ina, ang mga luha ng ama – lahat ito paalaala na ang pagdadalamhati ay proseso, at dapat bigyan ng lugar.
Ang Komunidad at Ang Suporta ay Mahalaga.
Mula sa mga kaibigan, sa social media, hanggang sa mga tagahanga – maraming messages ang dumating sa pamilya bilang hugot ng simpatiya at pagmamahal.

Sandali ng Katahimikan at Repleksyon

Sa huling gabi ng lamay, pinaigting ni Kim ang kanyang eulohiya na puno ng pasasalamat at pagmamahal:

“Tonight is not a night of mourning. Tonight is a night of thanksgiving … for the nineteen beautiful years that He gave Emman to us.” 
Sa mga larawan ng urn at mga bulaklak sa tahanan ng pamilya, nakita ang katahimikan na nagbibigay daan para sa pagmumuni‑muni — paano nga ba magpapatuloy ang buhay pagkatapos ng ganito kalaking sugat?

Ang Patuloy na Paglalakbay

Habang ipinapadala na sa bansa ang pagpapakilala at pag‑uwi ng labi ni Emman, nagsisimula na rin ang bagong yugto para sa pamilya Atienza: ang yugto ng paghilom, pag‑alala at pagdadala ng aral ni Emman. Para kay Kim, ang mensahe ay malinaw:

“Nothing happens as an accident … this is not in vain.” 
At para sa publiko, ito ay paalaala: kahit ano pa ang estado—mayaman o kilala—ang dali ng sisidlan ng sakit at ang kahalagahan ng tulong at pagkalinga sa kapwa.

Panghuling Himig ng Pagmumuni

May mga sandali sa buhay na walang tamang salita. May mga luha na hindi kayang pigilin. May mga himatayan, mga yakap, mga bulaklak—ngunit higit sa lahat, ang alaala. Si Emman Atienza ang batang may ngiti, may talino, may malasakit, na sa edad na 19 ay nagsilbing ilaw sa iba. Ngayon, siya’y nawala sa ating paningin, ngunit ang kanyang epekto at aral ay mananatili.

Sa lamay at sa himatian ng ina, sa kantahan ng ama ng mga alaala, sa mga kwento ng pagiging mapagbigay at mabait — naroon ang mensahe: magpakatotoo, magmalasakit, at huwag hintayin na mawala ang isang anghel para magsabi ng “I love you” o “Kumusta ka.”

Ang pamilya Atienza ngayon ay humaharap sa isang libong tanong: Bakit? Ano ang susunod? Pero sa puso ni Kim, may bukas‑ULO na sagot:

“Emman, I love you. Say hello to Jesus for me.” 
At sa atin: mamuhay tayo ng may isang bagay na nagsasabing—hindi lamang para sa sarili, kundi para sa ibang tao din. Makita natin ang alon ng kabutihan kahit sa pinakamadilim na hulog ng ating karanasan.