Ang Huling Yugto: Sa Pagitan ng Biyaya at Pighati ng Isang Boses

Ang gabi ay balot ng katahimikan, isang uri ng katahimikan na mas masakit pa sa anumang ingay. Sa isang sulok ng Batangas, nagtipon ang mga puso—mga puso na minsang pinasigla ng isang matimyas na boses, ngayon ay nagkawatak-watak dahil sa biglaang pagkawala nito. Ito ang huling gabi ng lamay ni Jovit Baldivino, ang binata mula sa Batangas na hindi lamang nanalo sa kauna-unahang Pilipinas Got Talent kundi naging simbolo ng pangarap at pag-asa para sa maraming Pilipino. Ang sandali ay hindi lamang isang pagluluksa; ito ay isang huling yugto, isang emosyonal na pagtatapos sa kuwento ng isang champion na maagang binawi ng tadhana.

Sa pagitan ng mga puting bulaklak at umiilaw na kandila, ang kapaligiran ay mabigat. Hindi matukoy kung ang hangin ba ay puno ng pagmamahal o ng pighati. Marahil, pareho. Ito ang nag-aalab na pag-ibig ng pamilya, kaibigan, at tagahanga na nagtipon upang saksihan ang huling sandali ng idolong minahal nila. Ngunit kasabay nito ang pighati sa mga pangakong hindi na matutupad, sa mga awiting hindi na maririnig nang live, at sa isang buhay na naputol nang ubod ng bilis sa edad na 29.

Ang kuwento ni Jovit Baldivino ay kuwento ng ‘rags-to-riches’ na bumihag sa bansa. Mula sa pagiging taga-kolekta ng basura sa palengke ng Batangas, ang kanyang kalidad ng boses ay pumailanlang at nagbigay sa kanya ng titulo bilang kauna-unahang PGT Grand Champion. Siya ang “Boses ng Masa,” ang patunay na ang talento ay walang pinipiling estado sa buhay. Ang kanyang signature na awitin, ang Faithfully, ay hindi lang isang kanta—ito ang soundtrack ng kanyang pag-angat, na nagpapaalala sa lahat na ang bawat Pilipino ay may taglay na ginto.

Ngunit ang buhay ay may sariling iskrip, at minsan, ito ay brutal at hindi makatarungan. Noong Disyembre 2022, ang bansa ay nagising sa nakakabiglang balita: Pumanaw si Jovit Baldivino dahil sa stroke. Ang champion na minsang nagbigay ng kulay at pag-asa ay biglang naging isang alaalang nakabalot sa lungkot. At ngayon, sa huling gabi ng kanyang lamay, ang buong dula ay tumungo sa pinakamabigat na eksena.

Ang Emosyonal na Labyrinthe ng Pamamaalam

Sa kulturang Pilipino, ang lamay ay hindi lamang isang simpleng pagluluksa; ito ay isang ritwal ng pamamaalam, isang lugar kung saan nagtitipon ang lahat upang magbigay-pugay at magbahagi ng mga kuwento. Ngunit ang gabi na ito ay iba. May air of finality at matinding dalamhati na tila sumisira sa puso ng mga naroroon.

Kitang-kita ang pighati sa mukha ng kanyang asawa at mga anak. Ang makita ang mga maliliit na bata na nagluluksa para sa kanilang ama na hindi na nila makikita ay isang pananaw na halos imposibleng tiisin. Sa mga sandaling iyon, hindi na si Jovit ang tanyag na mang-aawit; siya ay isang asawa at isang ama na maagang kinuha. Ang kanilang mga hikbi ay mas malakas pa sa tugtog ng musika, isang paalala sa tunay na bigat ng pagkawala. Ang kanilang panalangin ay tila pag-asa na sana’y isang panaginip lang ang lahat. Ngunit ang kabaong na nasa harapan nila ay isang malamig na katotohanang hindi maitatanggi.

Ang mga kaibigan at kasamahan ni Jovit sa industriya ay dumalo rin, ang bawat isa ay may kuwento ng kanyang kabutihan, ng kanyang pagiging masayahin, at ng kanyang hindi matatawarang talento. Ang mga kuwentong ito ay nagsilbing munting sulo sa gitna ng kadiliman. Sa pamamagitan ng pagbabahagi ng mga alaala, para bang inilayo nila si Jovit mula sa malamig na yakap ng kamatayan, kahit panandalian lang.

Ang isa sa pinaka-emosyonal na bahagi ng gabi ay nang patugtugin ang mga awitin ni Jovit. Ang kanyang boses, na dating nagdulot ng tuwa at pag-asa, ngayon ay nagdulot ng matinding lungkot. Tila ba siya mismo ang umaawit ng kanyang huling paalam. Ang kanyang mga kanta ay hindi na mga simpleng chart-toppers; ito ay naging epitaph ng isang buhay na nagwakas nang maaga. Ang pag-awit ng kanyang sariling mga piyesa ay nagpatingkad sa katanungan: Bakit ang isang taong may ganito kagandang boses ay biglang tatahimik?

Ang Sining ng Pag-alala at ang Pag-asa sa Huli

Sa huling sandali bago ang pagsasara ng kabaong, naganap ang mga huling ritwal ng pamamaalam. Ang bawat miyembro ng pamilya ay binigyan ng pagkakataong magbigay ng kanilang huling mensahe. Ang mga salita ay simpleng salita lamang—”Mahal na mahal kita,” “Salamat sa lahat,” “Magkikita rin tayo”—ngunit ang bigat ng bawat pantig ay mas mabigat pa sa granite. Ito ang huling pagkakataon na sila ay makikipag-usap sa kanya, ang huling pagkakataon na sila ay makikita ang kanyang mukha.

Ang pagkilos ng takip ng kabaong ay tila isang malaking pader na bumagsak. Ito ang sandali ng panghuli at pormal na pagtanggap sa katotohanan. Pagkatapos nito, si Jovit ay magiging alaala na lang. Ang tunog ng pag-lock ng kabaong ay ang pinakamalakas at pinakamasakit na tunog sa gabi. Ito ang pagtapos ng isang kuwento.

Ngunit ang kamatayan ay hindi ang huli. Ang lamay at ang paglilibing ay nagpapatunay na ang buhay ni Jovit ay hindi nasayang. Ang bawat Pilipinong nagluksa kasama ng kanyang pamilya ay nagdala ng isang piraso ng kanyang legacy. Nag-iwan siya ng isang aral na ang buhay, gaano man ito kabilis o kahaba, ay dapat ipamuhay nang may pag-asa at talento.

Ang artikulong ito ay hindi lamang pagbabalik-tanaw sa huling gabi ng lamay. Ito ay isang paalala na ang buhay ng isang artista ay hindi natatapos sa kanyang pagpanaw, kundi nagpapatuloy sa puso ng mga taong kanyang binigyan ng inspirasyon. Si Jovit Baldivino ay hindi lamang isang singer o isang champion; siya ay ang boses ng bawat Pilipinong nangangarap. Ang kanyang huling paalam ay hindi isang malungkot na pagtatapos, kundi isang masakit na pagpapatuloy ng kanyang musika sa ating mga alaala.

Sa pagdaan ng mga sasakyan na may dalang kabaong ni Jovit patungo sa kanyang huling hantungan, ang mga tao ay nagbigay ng huling hiyaw ng pag-ibig at paggalang. Sa ilalim ng payapang gabi, isang boses ang nanatiling tahimik, ngunit ang kanyang himig ay mananatiling faithfully at habambuhay na naka-ukit sa kaluluwa ng bansa. Ang kuwento ni Jovit Baldivino ay magiging isang paalala na ang talento ay regalo, ang buhay ay maikli, at ang pag-ibig ay walang hanggan. Ang kanyang legacy ay patuloy na aawit

Full video: