Ang kalikasan ay muling nagparamdam ng kaniyang nag-aapoy na kapangyarihan. Noong Setyembre 30, isang malakas na 6.9 magnitude na lindol ang yumanig sa Cebu, lalo na sa bayan ng Medellin, na nag-iwan hindi lamang ng mga guho at sira-sirang istruktura, kundi ng isang malalim na sugat ng trauma at takot sa puso ng bawat residente. Sa gitna ng trahedya, lumitaw ang isang larawan ng desperasyon at pakikibaka para sa simpleng kaligtasan na pumupunit sa damdamin—ang mga survivor na gumagamit ng malalaking plastic bag bilang tanging panangga sa buhos ng ulan at lamig ng gabi.

Ang kuwento ng kalbaryo ng mga taga-Medellin ay hindi lamang isang ulat ng pinsala; ito ay isang panawagan para sa agarang tulong at pagkalinga. Sa halip na matulog nang mahimbing sa ilalim ng ligtas na bubong, ang marami sa kanila ay napilitang manatili sa kalsada o sa mga open spaces, nakikipagbuno sa matinding takot sa posibleng aftershocks na anumang oras ay maaaring dumating.

Ayon mismo sa mga awtoridad, mas pinapayuhan ang mga residente na manatili muna sa labas ng mga gusali. Bagamat ito ay isang hakbang upang maiwasan ang posibleng sakuna kung magkaroon pa ng panibagong pagyanig, naging doble-pasan naman ito sa mga pamilyang walang maayos na pansamantalang masisilungan. Ito ang nagtulak sa kanila sa isang napakapeligroso at nakakaawang pamamaraan ng pag-survive na tila naganap lamang sa mga pelikula: ang magbalot sa sarili ng plastik.

Ang Gabi ng Pagtitiis: Plastic Bag Bilang Tanging Silungan

Ang pinakamalaking pagsubok ay dumating noong gabi ng Oktubre 1. Sa Barangay Pandan Mahawak, humagupit ang malakas na buhos ng ulan. Ang tanawin ay labis na nakakaantig ng puso. Makikita ang mga pamilyang Pilipino—kasama ang mga paslit na bata at matatandang may dinadalang sakit—na nakaupo at nakatambay sa gitna ng kadiliman. Dahil sa kawalan ng sapat na tolda o trapal, ang naging tanging solusyon nila laban sa pagbabad sa ulan ay ang mga plastic bag.

Pilit na ginamit ng mga magulang ang manipis at malalaking plastic bilang improbisadong kumot at bubong para sa kanilang mga anak. Sa bawat patak ng ulan na tumatama sa plastik, nararamdaman ang pagkabigo at kalungkutan. Sinasabi ng mga residente na kahit anong pilit nilang itago at tabunan ang kanilang mga mahal sa buhay, hindi sapat ang proteksyong dala ng plastik. Ang lamig ay tumagos, ang takot ay nanatili, at ang pagod ay dumoble. Ang pagtulog sa ganitong kalagayan ay hindi na pahinga, kundi isa nang purong pakikibaka.

Ang trahedyang ito ay hindi lamang tungkol sa pinsala sa ari-arian. Ito ay tungkol sa dignidad at kagyat na pangangailangan. Ang pagtulog sa plastic bag sa kalsada ay isang tahimik na sigaw ng komunidad na humihingi ng tulong. Ito ay nagpapaalala sa atin na ang simpleng pangangailangan para sa isang maayos na bubong, na karaniwan nating nakakalimutan, ay isang bagay na pinakamimithi ngayon ng mga taga-Medellin.

Ang Panganib ng Sakit at Limitadong Tulong

Hindi lang ang ulan, lamig, gutom, at takot ang kalaban ng mga survivor. Malaking alalahanin din ang pagkalat ng sakit. Ayon sa mga residente, nag-aalala sila na baka magsimula nang kumalat ang mga karaniwang sakit dulot ng lamig at pagkababad—gaya ng sipon, lagnat, at ubo—lalo na sa mga vulnerable na sektor tulad ng mga bata at senior citizens. Ang kawalan ng maayos na kalinisan at sapat na tulong medikal sa mga evacuation site (na madalas ay simpleng open spaces lamang) ay nagdaragdag sa peligro.

Bagamat may ilang tulong na naipamahagi, sinabi ng mga residente na malayo pa ito sa sapat. Limitado ang bilang ng mga tent na dumating, at ang mga food packs at inuming tubig ay madaling naubos. Ang kakulangan sa mga pangunahing pangangailangan ay nagpapahaba sa kanilang pagtitiis. Sa bawat gabi na lumilipas, mas lumalalim ang kanilang pangangailangan. Hindi sila humihingi ng luho; ang hinihiling lang nila ay ang mga bagay na makakapagbigay sa kanila ng kaunting ginhawa at kaligtasan habang naghihintay sila na makabalik sa normal nilang buhay.

Ang Pag-asa at ang Panawagan ng Komunidad

Sa kabila ng matinding pagsubok, hindi nawawala ang resilience at pag-asa sa puso ng mga taga-Medellin. Araw-araw, ang tanging hangarin nila ay makatulog nang may kaunting ginhawa at kaligtasan. Sa ngayon, ang survival ang kanilang tanging prayoridad, kahit pa nangangahulugan ito ng pagtitiis na matulog sa ilalim ng plastic bag.

Ang pinaka-kagyat na kailangan ng mga pamilya, ayon sa kanila, ay ang maayos na bubong—mga heavy-duty tarpaulin o tolda na makakapagbigay ng sapat na proteksiyon laban sa init at ulan. Kasabay nito, kailangan din ng tuluy-tuloy na supply ng pagkain, inuming tubig, kumot, at mga gamot, lalo na para sa mga may sakit at sa mga bata.

Ang kuwento ng mga taga-Medellin ay hindi dapat manatiling isang balita lamang. Dapat itong magsilbing hamon sa ating lahat—sa pamahalaan, sa mga pribadong sektor, at sa bawat Pilipino—na kumilos. Ang ating mga kababayan ay nagpapakita ng pambihirang tatag, ngunit hindi sila dapat iwanang nakikipagbuno mag-isa sa ganitong kalbaryo. Ang bawat tulong, gaano man kaliit, ay magdudulot ng malaking pagbabago sa buhay ng isang pamilyang natutulog at nangangarap ng bukas na hindi na kailangan pang magbalot sa plastik.

Kinakailangan ang mas malaki at mas organisadong tulong mula sa pambansang pamahalaan at iba pang malalaking ahensya. Ang mabilis na pagdating ng mga emergency shelter at relief goods ay mahalaga upang maiwasan ang mas malaking krisis, lalo na sa kalusugan. Sa huli, ang pagpapakita ng bayanihan ay ang tanging magdadala ng tunay na ginhawa at kaligtasan sa mga biktima ng lindol. Ang pakikibaka ng mga taga-Medellin ay pakikibaka nating lahat. Hindi tayo dapat pumayag na ang kanilang tanging bubong ay manatiling isang plastic bag.