Sa Gitna ng Luha at Pag-aalala: Ang Tunay na Laban ni Robin Padilla Laban sa Paglaho ng Kaisipan ni Mommy Eva Cariño

Sa entablado ng buhay, kung saan ang isang tao ay nakasanayan na nating makitang matapang at walang inuurungan, may mga pagkakataon na ang pinakamalalakas ay yumuyukod sa harap ng isang kalaban na hindi kayang talunin ng lakas o baril—ang paghina ng puso at isip ng isang ina. Ito ang emosyonal na katotohanang ibinahagi ng tinaguriang ‘Bad Boy ng Philippine Movies’ at ngayo’y Senador na si Robin Padilla, na may bigat sa damdamin niyang isiniwalat ang kalagayan ng kaniyang inang si Mommy Eva Cariño Padilla.

Isang matinding dagok ang kasalukuyang pinagdaraanan ng pamilya Padilla. Hindi man nakamamatay na sakit sa tradisyonal na kahulugan, ang kondisyon ni Mommy Eva na demensya—o ang unti-unting paglaho ng kamulatan at kaisipan—ay sinasabing mas masakit pa kaysa kamatayan para sa mga anak. Ayon mismo kay Robin, ang paglaho ng kaisipan ng ina ang siyang ‘susi para magkaroon ng normal na pamumuhay,’ at nanghihina na ang kanilang sandigan dahil sa patuloy na paglala nito.

Ang Mabilis na Pag-atake ng Demensya: Isang Pambihirang Kalungkutan

Sa paglilinaw ni Robin, hindi ang katawan ng kaniyang ina ang tuluyang sumusuko kundi ang kaniyang alaala, ang kaniyang diwa, ang mismong esensya ng pagiging Mommy Eva. Ang demensya, isang progresibong sakit na umaatake sa kakayahan ng isang tao na umalala, mag-isip, at makipag-ugnayan, ay nagdulot ng malalim na panghihina. Nabigla ang buong pamilya Padilla sa bilis ng pag-usad ng karamdaman.

“Katunayan, kaming lahat na kanyang pamilya ay nabigla rin dahil sa loob lamang ng tatlong taon ay malayong-malayo ang kalagayan niya noong siya ay nag-86 years old birthday party,” emosyonal na pagbabahagi ni Robin [00:27]. Ang pagitan ng tatlong taon ay sapat na para makita ang malaking pagbabago—mula sa pagiging aktibo at masiglang ina, ngayon ay nakahiga na lamang at patuloy na humihina ang pang-unawa.

Noon pa man, si Mommy Eva na ang naging ‘poste’ at ‘ilaw ng tahanan’ ng magkakapatid na Padilla. Siya ang naging ‘sandigan’ sa lahat ng kanilang laban at tagumpay [00:24]. Kaya naman, ang makita siyang unti-unting nawawala sa katinuan habang ang kaniyang katawan ay naroon pa, ay isang uri ng matinding kalungkutan na hindi kayang ipaliwanag ng salita. Ito ang tinatawag na ‘living grief’—ang pagluluksa habang buhay pa ang mahal sa buhay.

Ang Pighati ng Pagiging ‘Di Na Natatandaan’

Ang pinakamalaking bigat sa dibdib ni Robin at ng kaniyang mga kapatid ay ang katotohanang maaring dumating ang araw na hindi na sila maalala ng kanilang ina. Ito ang ‘super lungkot’ na bahagi ng demensya [02:34]. Sa usapin ng ina, walang matapang na anak, mayaman man o tanyag. Sa sandaling ang nanay na ang nagkakasakit, tila nagiging ‘sanggol na nakapantalon’ ang isang lalaking anak, at ang babaeng anak ay ‘nakadamit na sanggol pa rin,’ puno ng pagiging sensitibo [07:34]. Nag-iisa ang luha at pighati sa harap ng pag-ibig ng isang magulang.

Naalala pa ni Robin, sa pamamagitan ng kaniyang mga kasamahan, ang kuwento ni Dan Clavesillas sa kaniyang ina, na kahit paulit-ulit niyang tanungin, “Mama, Kilala niyo po ba ako? Mama, anak niyo po ako si Dan?” ang isasagot ay ibang pangalan o simpleng pagtataka [02:42]. Ang sakit na ito, ang ‘bikig sa lalamunan’ tuwing usapin ng ina, ay isang unibersal na kirot na tumatagos sa bawat anak. Ito ang rason kung bakit ang mga nakaka-relate sa sitwasyon, tulad ng isang kaibigan ni Robin sa Russia, ay napilitang umiyak nang nag-iisa sa sulok ng kanilang tahanan—malayo man sila, ang sakit ay nananatiling dikit sa puso [09:08].

Ang Paninindigan: Hindi Kami Makakalimot

Sa kabila ng matinding kirot, isang matibay na paninindigan ang nagbigay-lakas sa pamilya Padilla: ang pag-ibig na nagpapatuloy. Isang napakahusay at nakakaantig na punto ang ibinahagi sa video, na kinuha mula sa sentimyento ng mga anak ng may demensyang ina sa isang pelikula:

“Okay lang na hindi niya kami maalala, ang mahalaga hindi namin nakakalimutan kung paano kami minahal ng aming Nanay at sinusuklian namin ito sa kanya” [03:42].

Ito ang esensya ng tunay na pagmamahal ng anak. Bagama’t nilulunok nila ang sakit na dulot ng kawalan ng pag-alaala ng ina, pinili nilang ituon ang kanilang enerhiya sa pagpapakita ng pagmamahal na itinanim ni Mommy Eva sa kanilang puso’t isip [04:03]. Hindi man maaalala ni Mommy Eva ang kanilang mukha, ang kanilang boses, o ang kanilang pangalan, ang pagmamahal na kanilang ibinibigay at ang pag-aalaga na kanilang inihahandog ay ang sukli sa pagmamahal na isinugal ng kanilang ina. Isusugal ng nanay ang lahat, lulunukin ang lahat, at gagawin ang imposible maging posible lang ang kaligayahan ng anak [08:11], at ngayon, panahon na para suklian ang lahat ng ito.

Ang Pangako na may Kakambal na Pagpapala

Sa dulo ng emosyonal na pagbabahagi ni Robin at ng mga nakikiisa, lumabas ang isang mahalagang aral na hango sa banal na kasulatan. Ito ang tanging utos ng Diyos na may ‘kakambal na pangako’: ang pagmamahal at paggalang sa magulang.

“Mahaba ang buhay at puno ng pagpapala ang mga taong mapagmahal sa magulang,” ang paalala [06:37].

Ang pangakong ito ay hindi lamang tungkol sa mahabang buhay, kundi tungkol sa maganda at puno ng pagpapala na buhay [07:00]. Sa panahong ang buong pamilya ay nag-aalaga sa isang ina na may demensya—isang laban na nangangailangan ng sukdulang pasensya, lakas, at walang-katapusang pag-ibig—ang pag-alala sa pangakong ito ay nagiging kanilang ‘sandigan’ sa emosyonal na digmaan. Sabi nga ni Robin, basta magulang, walang matapang na anak, ngunit mayroong matibay na pananampalataya.

Ang kuwento ng pamilya Padilla ay hindi lamang tungkol sa isang tanyag na personalidad. Ito ay salamin ng bawat pamilyang dumaraan sa parehong pagsubok. Ito ay paalala na pahalagahan ang bawat umaga na gigising ka at makikita mo ang iyong ina [04:30]. Sapagkat kapag nawala na ang nanay, kahit gumigising ka pa rin, “kulang na, meron ng kulang,” ayon sa isang emosyonal na pagbabahagi [04:56].

Ang bawat oras ay ginto. Ang bawat yakap ay mahalaga. Sa paghina ng katawan at kaisipan ni Mommy Eva Cariño Padilla, ang pinatutunayan ni Robin Padilla at ng buong pamilya ay hindi ang kanilang tanyag na pangalan, kundi ang kanilang pusong tapat, mapagmahal, at handang magsukli ng kabutihan. Ang panawagan ng Senador ay hindi lamang para sa kaniyang ina, kundi panawagan sa lahat na huwag kalimutang igalang, mahalin, at alagaan ang ating mga magulang—ang tanging utos na may kasamang pangako ng maganda at mahabang buhay. Sa huli, ang pag-ibig sa ina ang siyang pinakamataas na uri ng pag-ibig na walang sinasanto, walang pinipiling estado sa buhay, at walang katapusan.

Full video: