West Philippine Sea at Sukatan ng Bigas: Ang SONA 2024 ni PBBM, Isang Matapang na Hamon at Agresibong Pangako sa Bagong Pilipinas

Sa loob ng Batasan Pambansa, sa harap ng naglalakihang mga opisyal, mambabatas, at mga mata ng buong sambayanan, muling tumindig si Pangulong Ferdinand “Bongbong” Marcos Jr. upang ihatid ang ulat ng kanyang panunungkulan sa ikalawang State of the Nation Address (SONA). Higit pa sa isang simpleng paglalahad ng nakalipas na taon, ang SONA 2024 ay naging isang agresibong pagtatakda ng mga ambisyon—isang blueprint na naglalayong hindi lang panatilihin kundi palakasin ang momentum ng pagbabagong kanyang sinimulan. Sa gitna ng mga hamon sa ekonomiya at tumitinding tensyon sa teritoryo, ang kanyang talumpati ay nagbigay ng mensahe ng matatag na determinasyon: ang Bagong Pilipinas ay hindi na pangarap lamang, ito ay isinasakatuparan.

Ang tono ng Pangulo ay nag-ugat sa isang malalim na pagkilala sa pulso ng karaniwang Pilipino. Alam niyang ang tindi ng buhay ay nasusukat sa presyo ng bigas at sa halaga ng pang-araw-araw na bilihin. Kaya naman, isa sa mga pinakamabigat na bahagi ng kanyang ulat ay ang laban kontra inflation at ang pagtatatag ng food security. Hindi niya ito pinalampas na tila isang simpleng problema; inilatag niya ang mga konkretong hakbang—mula sa pagpapalawak ng Kadiwa centers na direktang nag-uugnay sa mga magsasaka at mamimili, hanggang sa pagpapatibay ng mga programa para sa irigasyon at modernisasyon ng agrikultura.

Ang kaba ng bawat pamilyang Pilipino ay nakatutok sa tanong: Kailan ba talaga bababa ang presyo ng bigas? Sa bawat binitawang salita ng Pangulo tungkol sa target na pagiging rice self-sufficient ng bansa, nabuo ang isang kolektibong pag-asa. Ito ay hindi lamang tungkol sa ani, kundi sa dignidad ng magsasaka at sa katiyakan na walang matutulog na gutom. Ang pagpapalawak ng tulong pinansyal at teknikal sa sektor ng agrikultura, kasabay ng pangakong labanan ang kartel at hoarding, ay nagpapakita ng pagnanais na buwagin ang mga istrukturang nagpapahirap sa masa. Ang pagpapababa sa presyo ng sibuyas, karne, at iba pang bilihin ay isang mission na binigyan ng mukha at kaluluwa, na nagpaparamdam na ang Malacañang ay tunay na nakikinig sa mga hinaing sa palengke.

Kung ang seguridad sa pagkain ay ang unang haligi ng pagbabago, ang imprastraktura naman ang matibay na pundasyon nito. Ang pinalakas na programang “Build Better More” ay hindi lang isang slogan—ito ay isang pagpapabilis ng pulso ng ekonomiya. Ipinagmalaki ni Marcos Jr. ang mga riles, tulay, at daanan na isinasakatuparan, na naglalayong paikliin ang oras ng biyahe, magluwal ng libu-libong trabaho, at bigyan ng mas mabilis na koneksyon ang mga rural at urban areas. Ang mga proyektong ito ay hindi lamang gawa sa bakal at semento; ito ay mga ugat na nagdadala ng buhay-ekonomiya sa bawat sulok ng bansa. Ang pangako ng mas mabilis na biyahe, mas madaling logistics, at mas maraming investment ay ang direktang sagot sa matagal nang problema ng congestion at mobility.

Ngunit ang talumpati ay hindi lamang nakatuon sa loob ng bansa; ang SONA 2024 ay naging entablado rin para sa isang matapang at walang-takot na pagdeklara ng pambansang soberanya. Ito ang bahagi na nagpakaba at nagpa-alab sa damdamin ng lahat: ang West Philippine Sea (WPS). Sa isang malinaw at hindi matatawarang tono, binigyang-diin ng Pangulo na hindi uurong ang Pilipinas sa pagdepensa sa bawat pulgada ng teritoryong atin. Ang kanyang paninindigan ay nagpakita ng isang diplomatic resolve na kinakitaan ng lakas at paninindigan—isang mensahe na hindi lang para sa lokal na publiko, kundi isang malinaw na babala sa buong mundo.

Ang pagdidiin sa WPS ay isang emosyonal na hook na nagpapaalala sa mga Pilipino na ang pag-unlad ng ekonomiya ay hindi hiwalay sa integridad ng bansa. Ang pagtatanggol sa karagatan at likas-yaman nito ay isang seryosong usapin na direktang nakakaapekto sa kabuhayan ng mangingisda at sa pride ng buong lahi. Ang paggamit ng Pangulo ng matitinding salita upang bigyang-diin ang “walang-kompromiso” na posisyon ng Pilipinas ay nagbigay ng panibagong tiwala sa pamumuno ng bansa sa gitna ng geopolitical tensions.

Sa larangan naman ng serbisyong panlipunan, ipinagpatuloy ni Marcos Jr. ang kanyang focus sa pagpapalakas ng social safety nets. Binanggit ang patuloy na Conditional Cash Transfer (CCT) programs, ang pagpapabuti sa serbisyo ng kalusugan, at ang pagpapalawak ng Universal Health Care (UHC). Ang healthcare ay binigyan ng importansya, hindi lamang bilang pagtugon sa sakit, kundi bilang isang pamumuhunan sa produktibidad ng mamamayan. Ang pangarap na walang Pilipinong namamatay dahil sa kakulangan ng pambili ng gamot o access sa doktor ay isa sa mga nakakabighaning pangako ng kanyang administrasyon.

Hindi rin nakaligtaan ang usapin ng edukasyon at digital transformation. Ang pagtutok sa digital literacy at ang pagpapabuti sa kalidad ng edukasyon ay kinakailangan upang maihanda ang mga Pilipino sa hinaharap na ekonomiya. Ang pag-angat sa skills at competencies ng lakas-paggawa ay itinuturing niyang susi para makipagsabayan sa global market.

Sa huling bahagi ng kanyang talumpati, naging malinaw na ang SONA 2024 ay isang legislative wishlist din. Nanawagan siya sa Kongreso na ipasa ang mahahalagang panukalang batas, kabilang na ang tax reform, fiscal discipline measures, at mga batas na magpapatibay sa digital governance ng bansa. Ang panawagan na ito ay nagpapakita na ang pagbabago ay nangangailangan ng kooperasyon ng lahat ng sangay ng gobyerno.

Sa pangkalahatan, ang SONA 2024 ni Pangulong Marcos Jr. ay isang paglalahad na punung-puno ng agresibong optimismo. Ito ay isang snapshot ng isang administrasyon na determinado, sa loob ng dalawang taon, na baguhin ang landscape ng Pilipinas—mula sa hapag-kainan, hanggang sa karagatan. Mayroon pa ring malaking hamon, lalo na sa pagtiyak na ang mga pangako ay magiging tunay na karanasan ng bawat Juan at Maria. Ang rhetoric ay malakas, ang blueprint ay detalyado, at ang momentum ay tila naroroon. Ngunit sa huli, ang sukatan ng tagumpay ay hindi sa lakas ng palakpakan sa Batasan, kundi sa kaluwagan ng paghinga ng karaniwang Pilipino. Ang Bagong Pilipinas ay unti-unting itinatayo, ngunit ang tanong ay nananatili: Gaano ito katibay at gaano kabilis natin itong mararamdaman? Ang susunod na taon ang magsasabi.

Full video: