HULING HABILIN AT NAKAKAGIMBAL NA PANAWAGAN NI DOC WILLIE ONG: “NAKIKITA KO NA ANG AKING INA… PERO LUMALABAN AKO PARA SA 10% NA PAG-ASA AT PARA SA BAYAN”

Sa bawat oras na lumilipas, ang buhay ni Dr. Willie Ong—ang manggagamot na minahal at sinuportahan ng milyun-milyong Pilipino dahil sa kanyang walang-sawang serbisyo publiko—ay tila nagiging isang matinding countdown. Sa isang emosyonal at tapat na pagbabahagi sa kanyang mga tagasubaybay, inihayag ng isa sa pinakapinagkakatiwalaang doktor sa bansa ang kalunos-lunos na katotohanan ng kanyang laban sa cancer, na nagdulot ng malalim na kalungkutan at pag-aalala sa buong sambayanan.

Hindi ito isang ordinaryong health update; isa itong tala-arawan ng laban na naglalaman ng matitinding paghihirap, isang spiritual encounter na nagpapahiwatig ng pagtatapos, at isang makapangyarihang panawagan para sa reporma sa kalusugan ng bansa. Sa gitna ng laban na mayroon na lamang umanong 10% na tiyansang mabuhay, ang tanging nagbibigay-lakas sa kanya ay hindi ang kanyang personal na kaligtasan, kundi ang misyon ng buhay na inialay niya sa Pilipinas.

Ang Tindi ng Kalaban: Sarcoma at ang Walang-Awa na Chemotherapy

Si Doc Willie Ong ay kasalukuyang nakikipagbuno sa isang agresibo at mapanganib na uri ng cancer na tinatawag na sarcoma, isang malaking bukol na may sukat na 16 sentimetro (16 CM) at matatagpuan sa kanyang tiyan [02:24]. Ang laban na ito ay dinadala niya sa Singapore, kung saan siya sumasailalim sa matinding chemotherapy gamit ang Avastin, isang gamot na ang pangunahing trabaho ay “gutumin” ang cancer sa pamamagitan ng pagputol sa suplay ng dugo nito [02:11].

Ngunit ang gamutan ay may kaakibat na matinding sakripisyo. Ibinahagi ni Doc Willie ang nakapanghihinang mga side effect na kanyang dinaranas. Mula sa pagtatae, masakit na ulo, at lagnat na umabot sa 38.5°C, ang pinakamasahol para sa kanya ay ang “grabe po yung chills” [02:38]–[02:54].

“Yung chills kasi parang parang Katapusan mo na ‘yung chill, apat na blanket na, chills pa rin…”

Sa puntong ito, ang doktor na kilala sa pagbibigay ng payo sa milyun-milyon ay tila naglalarawan ng isang near-death experience dahil sa matinding ginaw. Ang karaniwang ginhawa na dulot ng kumot ay hindi na sapat upang pigilan ang pag-uga ng kanyang katawan, na nagpapakita ng tindi ng kemikal na reaksyon sa loob ng kanyang sistema.

Bukod pa rito, ipinaliwanag niya ang mabilis na pagbabago sa kanyang pisikal na kaanyuan. Mula sa 75 kilo, bumaba siya sa 66 kilo dahil sa patuloy na pagtanggal ng manas (edema)—ang sobrang tubig na naipon sa labas ng kanyang mga daluyan ng dugo, na nagdulot ng pamamaga sa kanyang paa at hita [03:04]–[03:37].

Ang bawat pagbawas ng manas ay sumisimbolo ng pagbawi ng katawan sa tamang balanse, ngunit ito rin ang nagbigay-daan sa isa pang kalagayan:

“Ang problema pala pag tinanggal mo lahat ng manas, tira na lang sa’yo buto’t balat. So, pag buto’t balat ka, so sobrang lamig, sobrang lamig.” [03:45]–[03:57]

Ang mga salitang ito ay hindi lamang naglalarawan ng pisikal na paghihirap, kundi ng isang emosyonal na vulnerability. Ang “buto’t balat” ay isang matinding imahe ng pisikal na pagkasira, isang paalala na sa kabila ng lahat ng kanyang kaalaman sa medisina, siya ay tao pa rin na humaharap sa limitasyon ng buhay.

Ang Espiritwal na Silay: Isang Hudyat ng Pamamaalam

Ngunit ang pinaka-emosyonal na bahagi ng kanyang pahayag ay ang pag-amin na tila naghahanda na siya para sa huling biyahe.

“Gusto ko pang mabuhay, pero malabo na ako. Ang kalaban ko matitinding Sarcoma. Chance siguro mabuhay baka 10%. Isang araw… nakikita ko na ‘yung nanay ko, kinukuha na ako…” [00:00]–[00:13]

Ang pagbanggit na nakikita na niya ang kanyang pumanaw na ina ay isang makapangyarihang spiritual hook. Sa kultura ng Pilipino, ang pagpapakita ng yumao na mahal sa buhay ay madalas na itinuturing na hudyat ng nalalapit na pagtatapos ng buhay ng tao—isang pahiwatig na mayroon nang naghihintay na kukunin siya. Ito ay isang pag-amin ng kaluluwa na nakatingin na sa kabilang buhay, sa kabila ng pagpipilit ng katawan na mabuhay.

Sa gitna ng katarungan, ang tanging sigaw ng kanyang puso ay pag-ibig at dedikasyon: “Tandaan niyo po, mahal ko kayo, nagawa ko ‘to para sa [Pilipinas]…” [00:13]–[00:20] Ito ang kanyang panata, ang kanyang huling affirmation na ang kanyang buhay at serbisyo ay hindi nasayang.

Nanawagan din siya sa lahat na tulungan siyang ipagdasal na madugtungan pa ang kanyang buhay, at nagbigay ng lakas ng loob sa lahat ng may katulad niyang matinding pinagdaraanan: “Samahan mo lang ng pananampalataya ang lahat ng inaasam mo, dahil kapag may hiningi ka sa Panginoon, umasa kang mapapasaiyo iyon.” [01:10]–[01:31] Ang kanyang personal na laban ay ginawa niyang inspirasyon, pinapatunayan na ang pananampalataya ay kasinghalaga ng anumang gamutan.

Ang Pangarap na Singapore at ang 50-Taong Panawagan

Ang hindi matatawaran na pagnanais ni Doc Willie na mabuhay ay hindi lamang para sa sarili, kundi para sa isang mas malaking layunin: ang pagbabago ng kalusugan sa Pilipinas.

Dahil nasa Singapore, nasaksihan niya ang bilis, koordinasyon, at kahusayan ng sistema ng medisina doon. Ito ang nagdulot sa kanya ng guilt [04:10]–[04:20]: “Ayoko ako lang meron… Hindi ako papayag ako lang meron.”

Ipinangako niya na kung mabubuhay pa siya, gagawin niyang misyon na dalhin ang teknolohiyang medikal at ang paraan ng pagpapagaling ng Singapore sa ating bansa [01:03]. Ngunit dito nagbigay si Doc Willie Ong ng isang matapang na panawagan na nagpapakita ng lalim ng problema sa ating sistema, lampas pa sa mga ospital at gamot.

Ayon sa mga eksperto na kanyang nakausap, ang pagkopya sa “bilis” ng Singapore ay hindi madali—hindi ito makukuha sa isa, lima, o sampung taon. Ito ay aabot daw sa limampung taon (50 years), o posibleng isang sentenaryo, dahil kailangang magsimula sa pinakaugat ng lipunan [04:41]–[04:51].

Ang detalyadong plano ni Doc Willie—ang kanyang “huling plano” para sa bayan—ay nakatuon sa human capital at edukasyon bilang batayan ng world-class healthcare:

Zero-Start sa Bata:

Dapat mag-umpisa ang reporma sa mga

baby

pa lang [04:51].

Kompletong Nutrisyon at Bakuna:

Kailangang

malusog

at

walang bual

ang mga bata, na may libreng pagkain at bakuna [04:51]–[05:02].

Libreng Edukasyon Mula sa Simula:

Ang

grade school

,

high school

, at

college

ay dapat libreng lahat [05:02]–[05:14].

Paghubog ng ‘Genius’:

Kapag libre ang edukasyon, makukuha ang

pinakamagagaling

na mag-aaral mula sa 50 milyong Pilipinong nag-aaral. Sila ang magiging

genius

ng bansa [05:14]–[05:27].

‘Libre’ng Specialization Abroad:

Ang mga

genius

na ito ay ipadadala ng gobyerno nang

libre

sa mga

top universities

sa abroad, gaya ng Stanford o New York, upang makakuha ng kaalaman na kailangang-kailangan ng bansa [05:27]–[05:38].

Ang simpleng plano na ito ay nagpapakita ng napakalaking gap sa ating bansa. Ang tunay na bilis ng Singapore ay nakaugat sa 50 taon nilang pagpopondo sa nutrisyon at edukasyon para makapag-produce ng top-caliber medical professionals. Para kay Doc Willie, ang mabilisang Singapore-style healthcare ay “kalokohan” kung walang zero-start na reporma sa kabataan [05:49]–[06:12]. Ito ang kanyang pangako—ang kanyang laban—kung siya ay mabubuhay pa.

Ang Huling Panata: Serbisyo Hanggang Kamatayan

Sa kabila ng lahat, ang panata ni Doc Willie Ong ay malinaw at matibay: I choose to serve the Philippines hanggang mamatay. [07:19]

Ang kanyang pahayag ay puno ng pagkakaisa, walang galit, at walang kaaway [08:08]. Sa puntong ito ng kanyang buhay, hindi na importante ang pulitika, bashers, o personal na away. Sa halip, nanawagan siya: “Please let us unite. Let us unite please.” [08:08]

Ang kanyang huling mensahe ay hindi lang para sa mga sumusuporta, kundi pati na rin sa kanyang mga bashers: “Thank you sa bashers, no problem. Bash mo ako, tulungan kita.” [08:13] Ito ay isang powerful statement ng forgiveness at unconditional service, na nagpapakita na ang kanyang puso ay nanatiling nakatuon sa kapwa Pilipino, anuman ang pinaniniwalaan ng mga ito.

Ang laban ni Doc Willie Ong ay isang tragic yet inspiring narrative ng isang lalaking ginamit ang kanyang huling hininga, hindi para umiyak sa kanyang kamatayan, kundi para mag-iwan ng isang legasiya at blueprint ng pag-asa. Ang kanyang 10% na pag-asa para mabuhay ay tila sumisimbolo sa 100% na panata para maglingkod.

Ang mga matitinding chills at ang pangitain ng kanyang ina ay hindi nagsilbing parusa, kundi isang paalala na ang panahon ay maikli. Sa huli, ang buhay ni Doc Willie Ong ay nagpapaalala sa atin na ang tunay na lunas sa problema ng Pilipinas ay hindi lamang matatagpuan sa Singapore, kundi sa pagkakaisa, pananampalataya, at isang malalim na pangako sa edukasyon at nutrisyon ng bawat batang Pilipino. Ang kanyang laban ay magsisilbing salamin ng ating kolektibong pangarap para sa isang bansang malusog at handa sa kinabukasan. Ang tanging hiling niya ay dasal, at ang tanging banta niya ay ang patuloy na paglilingkod hanggang sa huli. Si Doc Willie Ong ay patuloy na naniniwala: “Miracle can happen.” [00:56] Patuloy siyang lumalaban.

Full video: