HINDI LANG SI UGAS: Ang Mas Masakit at Lihim na Dahilan sa Likod ng Biglang Pagbagsak ni Manny Pacquiao na Nagpahirap sa Kanyang Huling Laban

Ang gabi ng Agosto 21, 2021, ay nakaukit na sa kasaysayan ng boksing, hindi bilang isang gabi ng tagumpay, kundi bilang isang mapait na paalam. Para sa mga Pilipino, ito ay isang sandali ng kolektibong paghinga na pinigil, na nauwi sa isang malalim na pagkadismaya. Si Manny “Pacman” Pacquiao, ang Pambansang Kamao at isa sa pinakadakilang boksingero sa lahat ng panahon, ay natalo sa pamamagitan ng unanimous decision laban kay Yordenis Ugas ng Cuba. Sa mata ng mundo, isa lamang itong pagkatalo. Ngunit para sa mga tagasubaybay, at higit sa lahat, para kay Pacquiao mismo, mayroong isang mas malalim at mas masakit na dahilan sa likod ng biglang pagbagsak ng bilis at lakas na kinasanayan nating makita sa alamat. Ang “tunay na dahilan,” na matagal nang pinag-usapan, ay hindi lamang si Ugas, kundi isang mas matinding kalaban: ang sumisikip na limitasyon ng sarili niyang katawan.

Ang Bigat ng Pagsasanay at ang Biglang Pagbabago

Bago pa man ang laban, nagkaroon na ng dramatic twist ang istorya. Ang orihinal na kalaban ni Pacquiao ay si Errol Spence Jr., isang walang talo at mas batang kampeon na kilala sa kanyang pagiging southpaw at walang-tigil na atake. Ang pagsasanay ni Pacquiao ay nakatuon sa pagharap sa isang kaliwete at mas mabilis na boksingero. Subalit, labindalawang araw bago ang laban, nag-withdraw si Spence dahil sa eye injury. Biglang ipinasok si Yordenis Ugas, isang orthodox, beterano, at mas taktikal na boksingero na may malakas na jab at depensa.

Ang biglaang pagbabagong ito ay isang malaking dagok sa kampo ni Pacquiao. Ang boksing ay laro ng diskarte, at ang pagpapalit ng kalaban sa huling sandali ay nangangailangan ng mabilisang adjustment na halos imposible para sa isang 42-taong-gulang na atleta. Ang mga drill, ang mental preparation, at ang pag-aaral ng kalaban ay napunta sa wala.

Si Ugas ay hindi kasing sikat ni Spence, ngunit siya ay may matatag na pundasyon at isang nakakainis na istilo. Siya ay hindi bumibili ng suntok, naghihintay siya ng pagkakataon, at ginagamit niya ang kanyang jab at distansya para kontrolin ang tulin ng laban. Kinailangan ni Pacquiao na lumipat mula sa isang “attacker” mindset patungo sa isang “hunter” mindset, na nagdulot ng sobrang pagod sa simula pa lang.

Ang Lihim na Sakit: Ang Pagtatapat ni Pacman

Matapos ang laban, hindi nagkaila si Pacquiao. Sa isang emosyonal na panayam, inamin niya ang isang bagay na nagpaliwanag sa tila kakaiba niyang performance: ang problema niya sa kanyang mga binti. Binanggit niya na mula pa noong Huwebes bago ang laban, nagsimula siyang makaramdam ng paninigas at pamumulikat, o “cramping,” sa kanyang mga hita at binti.

Ito ang pinakamasakit na katotohanan na dapat nating harapin. Si Pacquiao ay hindi lang lumaban kay Ugas; lumaban din siya sa isang hindi nakikitang kalaban sa loob ng ring: ang sarili niyang katawan na tumatanggi nang sumunod. Ang bilis at ang walang-tigil na paggalaw ng paa (footwork) ang kanyang pinakamalaking sandata laban sa mas malalaking boksingero. Ito ang nagpapahintulot sa kanya na makapasok at makalabas sa distansya nang mabilis, maghagis ng sunod-sunod na suntok, at iwasan ang counter-punch.

Nang hindi niya magamit ang kanyang binti nang buo, nawala ang kalahati ng kanyang pagkatao bilang isang boksingero. Sa mga round, kitang-kita na siya ay nag-aalangan sa paggawa ng matalim na anggulo at sa pag-ikot. Tila siya ay nakatali sa gitna ng ring, nagiging isang madaling target para sa matatalim na jab ni Ugas. Ang paninigas ng kanyang binti ay pumigil sa kanyang “bursts of speed” na siyang dahilan kung bakit niya natalo ang napakaraming magagaling na kalaban noon.

[ANG KANYANG KATAYUAN AY HALATANG NAHIHIRAPAN]

Mula sa pananaw ng medisina at sports science, ang ganitong uri ng pamumulikat ay karaniwan sa mga atleta na umabot na sa kanilang prime. Ang 42 ay hindi biro sa propesyonal na boksing. Ang bawat mikro-trauma at matinding pagsasanay sa loob ng nakalipas na dalawang dekada ay nag-ipon, at sa huling gabi na ito, nag-alsa ang kanyang katawan. Ito ay isang paalala na kahit ang mga alamat ay sumasailalim sa batas ng kalikasan at ng matinding pagod.

Ang Epektibong Diskarte ni Ugas: Isang Tactical Masterclass

Kung titingnan natin si Ugas, hindi siya naging isang ‘flashy’ na kampeon, ngunit siya ay isang henyo sa diskarte. Pinagsamantalahan niya ang bawat butas sa depensa ni Pacquiao—lalo na ang kakulangan ng footwork.

Ang Jab Bilang Manggugulo:

Gumamit si Ugas ng

matatag

at

sunod-sunod

na jab. Ang jab na ito ay hindi lamang para sa puntos; ito ay ginamit upang panatilihin si Pacquiao sa distansya at

sirain

ang tiyempo ng pag-atake ni Pacman. Sa pag-amin ni Pacquiao sa kanyang problema sa binti, ang jab ni Ugas ay lalong naging

nakamamatay

, dahil hindi niya kayang umiwas o lumabas sa linya ng suntok nang mabilis.

Ang Body Shot Bilang Pamatay:

Isa sa mga hindi napansing sandata ni Ugas ay ang kanyang

epektibong

pag-atake sa katawan. Ang kanyang mga body shot ay nagpabagal lalo sa sirkulasyon ni Pacquiao, na lalong nagpalala sa pamumulikat ng kanyang binti. Ito ay isang

taktikal

na pagpili na nagpapakita ng kanyang pagiging isang matalino at

responsableng

boksingero.

Ring Generalship:

Kinontrol ni Ugas ang sentro ng ring. Pinuwersa niya si Pacquiao na sumayaw sa gilid ng ring, na nagpakita ng

halatang

pagkawala ng inisyatiba ni Pacman. Nang walang bilis ng paa, ang pagputol sa ring ay naging

mahirap

para kay Pacquiao, na nagresulta sa paghagis niya ng mga

solong

suntok imbes na ang kanyang nakasanayang mabilis at kombinasyon ng suntok.

Hindi ito isang laban kung saan ‘pinulbos’ si Pacquiao; ito ay isang taktikal na pagkatalo. Pinilit ni Ugas si Pacman na lumaban sa istilong hindi niya komportable sa kanyang edad at kondisyon, at dahil dito, nanaig ang diskarte laban sa purong kagustuhan.

Ang Emosyonal na Bigat ng Isang Huling Pagkakataon

Higit pa sa taktika at pisikal na sakit, mayroong isang hindi masukat na bahagi ng laban na nakakaapekto kay Pacquiao: ang emosyonal at pampulitikang bigat. Ang laban na ito ay hindi lamang para sa korona; ito ay isang huling pag-asa para sa kanyang political career at para sa milyun-milyong Pilipinong umaasa sa kanya para sa inspirasyon at pag-asa sa gitna ng pandemya.

Ang presyon na dinala ni Pacquiao sa kanyang mga balikat ay mas mabigat pa kaysa sa isang mabigat na jab. Ang bawat galaw niya sa ring ay sinusuri, at ang bawat desisyon niya ay may malaking implikasyon sa kanyang kinabukasan. Ang mental exhaustion mula sa pulitika, ang responsibilidad ng pagiging isang senador, at ang pagnanais na magbigay ng isa pang perpektong laban ay malamang na nag-ambag sa kanyang pangkalahatang pagkapagod.

[ANG KANYANG NAKATATAK NA ALAMAT AY MANANATILING BANTOG]

Ito ay ang kuwento ng isang tao na nilabanan ang oras, ang pulitika, ang isang biglaang kalaban, at ang kanyang sariling katawan—lahat sa loob ng 12 rounds. Ang tunay na dahilan kung bakit natalo si Manny Pacquiao ay isang kumbinasyon ng mga hindi maiiwasang salik: ang di-inaasahang switch sa kalaban na pumilit sa kanya na mag-adjust sa huling minuto, ang clinical at disiplinadong taktika ni Yordenis Ugas, at ang trahedya ng paghina ng kanyang mga binti na nag-alis sa kanyang pinakamalakas na sandata.

Sa huli, ang pagkatalo ay hindi nagbawas sa kanyang kadakilaan. Ito ay nagbigay-diin lamang sa kung gaano kakaiba ang mga tagumpay niya noon, at kung gaano katapang siyang humarap sa isang huling laban kahit na ang lahat ng posibilidad ay laban sa kanya. Ang laban kay Ugas ay isang mapait na huling aral na kahit ang pinakadakilang mandirigma ay may hangganan. At ang alamat ni Pacman ay mananatiling walang kapantay sa puso ng bawat Pilipino, higit pa sa anumang championship belt.

Full video: