Doc Willie Ong: ‘Gusto Ko Pang Mabuhay’—Ang Matinding Kalbaryo sa Singapore at ang Kanyang ’50-Year Masterplan’ para sa Pilipinas

Sa loob ng isang pribadong silid sa isang ospital sa Singapore, sa pagitan ng matinding panginginig at matinding laban para mabuhay, isang Pilipinong doktor ang nagbigay ng isang emosyonal na mensahe na umantig sa puso ng milyun-milyong Pilipino. Si Dr. Willie Ong, ang taong nagbigay ng libreng medikal na payo sa loob ng maraming taon, ay ngayo’y nakikipagbuno sa kanyang sariling kalbaryo, ngunit ang kanyang pag-iisip ay hindi umiikot sa sarili niyang sakit, kundi sa kanyang bansa. Ang kanyang paglalakbay ay hindi lamang isang kuwento ng personal na pakikipaglaban sa sakit na sarcoma, kundi isang proklamasyon ng isang mas malaking ambisyon—ang magdala ng pagbabago sa sistema ng kalusugan at edukasyon ng Pilipinas, kahit pa sa gitna ng kanyang 10% na tsansa lang na mabuhay.

Ang Marahas na Realidad ng Chemotherapy

Mula sa kanyang kuwarto sa Singapore, detalyado at walang-pagkukunwari na isinalaysay ni Doc Willie ang kanyang karanasan sa agresibong gamutan para sa 16-centimeter na bukol na sarcoma na matatagpuan sa kanyang tiyan. Ang sakit na ito, ayon sa kanyang pag-amin, ay nagbunsod ng isang matindi at mapanghamong pakikipaglaban. Noong Setyembre 11, nagbigay sa kanya ang mga doktor ng isa pang sesyon ng chemotherapy, partikular ang gamot na tinatawag na Avastin [00:58]. Ang trabaho ng Avastin ay paliitin ang suplay ng dugo ng cancer, na sa esensya ay ‘ginugutom’ ang sarcoma. Ang layunin ay maliwanag: lumiit ang bukol at magkaroon ng panibagong pag-asa.

Ngunit ang gamutan ay may kaakibat na malagim na side effect. Inilarawan ni Doc Willie ang matitinding pagsubok na kanyang pinagdaanan: pagtatae, matinding sakit ng ulo, at lagnat na umabot sa 38.5 degrees Celsius [01:22]. Ngunit ang pinakamatindi sa lahat ay ang “chills” o matinding panginginig ng katawan. “Grabe po yung chills, yung chills kasi parang parang katapusan mo na, yung chill apat na blanket na chills pa rin,” emosyonal niyang ibinahagi [01:37]. Ang lamig ay hindi kayang pigilan, kahit pa sa dami ng kumot na nakabalot sa kanya. Ito ay isang paalala ng kanyang katawan na nasa bingit siya ng malubhang karamdaman.

Ang pisikal na pagbabago ay nakakagulantang. Mula sa kanyang dating timbang na 75 kilos, bumaba siya sa 66 kilos [02:03]. Ngunit ipinaliwanag niya na ang karamihan sa pagbaba ng timbang ay hindi taba, kundi ang pagkawala ng tubig na naipon sa iba’t ibang bahagi ng kanyang katawan (extravascular space of water), na kilala sa tawag na manas. Sa loob ng ilang araw, apat na litro at sumunod ay tatlong litro ng tubig ang inilabas sa kanyang katawan [02:15]. Dahil sa pagkawala ng manas sa kanyang tiyan at hita, liliit na ang bukol. Ngunit sa pagkawala ng tubig at taba, sumapit siya sa kondisyong “buto’t balat” [02:44]. Ang resulta? Isang matinding, umaalpas na lamig. “sobrang lamig, sobrang lamig” ulit niya, nagpapahiwatig ng kanyang pisikal na paghihirap [02:44].

Ang Lason ng Pribilehiyo at ang Panata ng Paglilingkod

Sa gitna ng kanyang kalbaryo, isang masakit na damdamin ang lumitaw: ang guilt o pagkakasalang nararamdaman niya sa pagiging “swerte” [02:58]. Siya ay nasa Singapore, nakakatanggap ng de-kalidad at mabilis na gamutan na hindi kayang matamasa ng karaniwang Pilipino. Ang bilis ng serbisyo at ang koordinasyon ng mga doktor at sistema ay nakamamangha para sa kanya [03:17]. Ngunit ang pribilehiyo na ito ay nagbigay ng isang mabigat na pasanin sa kanyang puso. “Pero lagi po ako nagi-guilty kasi ayoko ako lang Meron Hindi ako papayag ako lang Meron,” mariin niyang pahayag [03:09].

Dahil dito, isang matinding panata ang kanyang binitawan: “Pag nabuhay pa ako ng araw, pipilit ko Idala yung bilis na to sa ating bansa” [03:17]. Ang kanyang laban sa cancer ay hindi na lamang tungkol sa kanyang sarili; ito ay naging isang misyon para sa buong bansa. Ipinapangako niya na kung siya ay gagaling, gagamitin niya ang kanyang natitirang panahon at lakas upang ipatupad ang mga reporma na kanyang nakita at naranasan sa Singapore. Siya ay naniniwala na ang sistema ng bansa ay mapapabilis at mapapabuti, sa kondisyon na mayroon siyang matinding determinasyon at suporta.

Ang Pangitain: Isang ’50-Year Masterplan’ Para sa Isang ‘Singapore’ na Pilipinas

Ang panata ni Doc Willie ay nagbigay-daan sa pagtalakay sa kanyang masterplan na hango sa matagumpay na modelo ng Singapore. Tinanong niya ang mga opisyal doon kung gaano katagal bago maabot ng Pilipinas ang ganitong lebel. Ang sagot? “Aabutin daw tayo ng 50 taon” [03:39]. Bakit 50 taon? Dahil, ayon sa paliwanag, ang kalusugan at pagiging henyo ay hindi nagsisimula sa matatanda, kundi sa simula—sa sanggol pa lamang.

Ang masterplan ay nagsisimula sa nutrisyon at edukasyon ng mga bata. Dapat raw mag-umpisa sa baby pa lang, malusog na, libre na ang pagkain, libre na ang edukasyon, mula grade school hanggang college [03:44]. Ang ideya ay simple ngunit malalim: kung libre ang lahat, 50 milyong nag-aaral ang makakakuha ng pantay na oportunidad [04:02]. Mula sa 50 milyong ito, hahanapin ang mga ‘genius’—ang pinakamagagaling—at sila ay padadala ng gobyerno sa mga world-class na unibersidad, tulad ng Stanford at sa New York, nang libre [04:14].

Ang puntong ito ay kritikal: sila ay magiging genius sa pagbabalik sa Pilipinas, dahil sa dalawang kadahilanan. Una, bata pa lang, kumpleto na ang nutrisyon nila, walang bulate, malusog ang pag-iisip at katawan. Pangalawa, dahil libre ang lahat ng education, walang hadlang sa pag-aaral [04:35]. Ang mga henyong ito, sa kanilang pagbabalik, ang magiging sandigan ng bansa upang maging kasinghusay ng Singapore. Ito ang 50-taong ginawa ng Singapore.

Ang kanyang detalyadong plano ay umaabot sa aspeto ng public health at economic development. Hindi sapat na magbigay ng libreng serbisyo; kailangan, aniya, ng isang masusing pagbabago sa mentalidad at pondo ng bansa. Ang kanyang panawagan ay isang call to action sa pamahalaan na simulan ang matagalang pamumuhunan sa kabataan, na siyang magiging susi sa pag-angat ng bansa sa global stage. Ito ay hindi madaling daan. Sa totoo lang, ang 50-taong plano ay tila napakalayo at napakalaking hamon, ngunit sa pananaw ni Doc Willie, ito ang tanging paraan upang tuluyan nating malabanan ang sakit ng kahirapan at kawalan ng serbisyo.

Ang Panawagan sa Pag-asa at ang Pag-aalay ng Buhay

Alam ni Doc Willie na ang kanyang pangako ay matindi at ang pag-asa ng kanyang kaligtasan ay manipis. Inamin niya na ang kanyang kalaban ay matitinding sarcoma, at ang tsansa na mabuhay ay “baka 10%” lamang [05:24]. Ngunit ang 10% na ito ay nagbibigay sa kanya ng matinding puwersa. “Promise ko pag itong 16 cm buko ko lumiit, tulungan niyo ako,” pakiusap niya [05:24].

Ang kanyang pananampalataya ay nakatuon sa isang himala. “Miracle to pag gumaling ako. Miracle to. Magdasal niyo po ako para mabuhay,” taimtim niyang sambit [05:40]. Ngunit sa kabilang banda, ipinahiwatig niya ang pagtanggap sa anumang mangyayari. May mga sandaling nakita na raw niya ang kanyang yumaong ina, isang senyales na baka kinukuha na siya [05:50].

Ang kanyang mensahe ay naging isang huling paalala ng kanyang legacy ng serbisyo. “Tandaan niyo po, mahal ko kayo. Nagawa ko ‘to para dito… I choose to serve the Philippines hanggang mamatay ako,” buo ang loob niyang sinabi [05:58]. Ang kanyang masterplan ay isang huling hiling at habilin—isang huling pag-aalay para sa kanyang mga kababayan.

Ang kanyang emosyonal na pagtatapos ay puno ng pagmamahal, pagpapatawad, at pagpapakumbaba. Nagbigay siya ng pagbati at pasasalamat sa mga taong pumanig sa kanya at maging sa mga political figures na kanyang nakilala: “Hi po President Okay ako sa mga Duterte How are you, bongo, Hi to Mar, Hi to [inaudible],” [06:34] na nagpapakita ng kanyang pagiging bukas sa lahat, anuman ang kanilang pulitikal na paniniwala.

Sa isang hindi inaasahang pagliko, nagbigay rin siya ng message sa kanyang mga bashers—ang mga taong pumupuna at nagtatangka sa kanyang kredibilidad. “I love you thank you sa bashers no problem bash mo ako tulungan kita bash mo ako tulungan kita,” pahayag niya, na isang matinding pahayag ng pagpapatawad at pag-aalay ng tulong [07:12]. Ito ay nagpapakita na sa harap ng kamatayan, ang kanyang panawagan para sa unity at serbisyo ay nananatiling matatag. Ang kanyang pagnanais na tulungan kahit ang mga kritiko niya ay nagpapakita ng kanyang tunay na karakter—isang doktor na ang bokasyon ay serbisyo, higit pa sa anumang personal na hidwaan.

Pagbubuod: Isang Doktor, Isang Masterplan, Isang Bansa

Ang kuwento ni Doc Willie Ong ay higit pa sa balita tungkol sa isang maysakit na doktor; ito ay isang salamin ng pag-asa at pag-ibig sa bayan. Ang kanyang pisikal na paghihirap ay tinitimbang ng kanyang matinding pangarap na magkaroon ng de-kalidad na serbisyo ang bawat Pilipino. Ang kanyang masterplan para sa Pilipinas—baguhin ang sistema, umpisahan sa pagpapalusog at pag-aaral ng bawat bata, at paunlarin ang genius ng bansa—ay isang legacy na dapat nating pakinggan at pag-isipan. Sa bawat chills na kanyang nararamdaman, lalong lumalakas ang kanyang boses at panawagan: “Gusto ko pong mabuhay” [00:00]–hindi lang para sa sarili niya, kundi para sa 100% ng sambayanang Pilipino na umaasa sa isang mas magandang kinabukasan. Ang kanyang laban ay hindi matatapos hangga’t hindi niya naisasakatuparan ang kanyang panata

Full video: