Ang Huling Biyernes ng Isang Alamat: News Icon Mike Enriquez, Tahimik Nang Inilibing sa Gitna ng Walang Hanggang Pagmamahal at Pagsaludo ng Buong Bansa

(Simula ng Artikulo)

Ang isang boses na naging sandigan ng katotohanan at naging bahagi ng araw-araw na buhay ng milyun-milyong Pilipino ay tuluyan nang nanahimik. Noong Biyernes, naging saksi ang Loyola Memorial Park sa isang mapait ngunit marangal na pagtatapos ng isang makulay na kabanata—ang paglibing sa isa sa pinakamahuhusay at pinaka-respetadong mamamahayag ng bansa, si Ramon “Mike” Enriquez. Ang araw na iyon ay hindi lamang isang simpleng seremonya ng paglilibing; ito ay isang huling pagsaludo, isang pambansang paalam sa isang ikonikong pigura na ang legasiya ay mananatili, kasing-tindi ng kanyang sigaw na, “Hindi namin kayo tatantanan!”

Sa ilalim ng maaliwalas ngunit malungkot na himpapawid, ang atmospera ay bumigat sa pinaghalong kalungkutan at pagpapahalaga. Ang mga pamilya, kaibigan, kasamahan, at libu-libong tagahanga ay nagtipon, nagkakaisa sa paghatid sa kanyang huling hantungan. Ang eksena ay nagpapakita ng epekto ng isang tao na ang buhay ay inialay sa paglilingkod sa publiko at paghahanap ng katotohanan, anuman ang panganib.

Ang Marangal na Paglakbay sa Huling Puntod

Nagsimula ang huling bahagi ng kanyang paglalakbay sa mundo nang dahan-dahan at may lubos na pag-iingat na itinulak at kalaunan ay personal na binuhat ang kanyang kabaong [00:49], na naglalaman ng kanyang katawang-lupa, patungo sa kanyang puntod. Ang kabaong, na kulay kayumanggi at makikita ang pagiging simple at marangal, ay napuno ng mga puting petals [01:00]. Ang bawat puting talulot ay tila sumasalamin sa kalinisan ng kanyang intensyon bilang isang mamamahayag—walang bahid, tapat, at nakatuon sa katotohanan. Ang bawat hakbang ng mga naghahatid ay mabigat, tila bitbit nila ang kalungkutan ng buong bansa, hindi lamang ang bigat ng kahoy.

Ang pagdating ng kabaong sa area ng libingan ay sinalubong ng isang hindi pangkaraniwang tanawin ng bulaklak. Kung ang isang sementeryo ay karaniwang simbolo ng katapusan, ang bahaging ito ng Loyola Memorial Park ay naging isang napakagandang hardin. Ang napakaraming bulaklak na ibinigay sa kanya, mula sa kanyang mga kaibigan, kaalyado, at hindi mabilang na mga tagahanga [01:23], ay inilipat sa paligid ng kanyang huling hantungan. Ang lugar ay literal na naging dagat ng mga bulaklak, isang matibay na patunay ng walang hanggang pagmamahal at pagrespeto ng mga tao sa isang lalaking ang boses ay naging kanilang boses. Ang pagiging “tadtad” ng mga bulaklak [01:30] ay nagpapakita na ang pag-ibig na natanggap niya ay lampas pa sa ordinaryong pamamaalam.

Ang Pagsaludo ng Pamilya at Kapamilya

Nakahanda na ang mga tent at silya [02:13] para sa mga dadalo, na nagpapakita ng organisadong pamamaalam, isang bagay na akma sa pagiging detalyado at propesyonal ni Sir Mike. Bukod sa libu-libong Pilipinong sumusuporta na nakaabang at nag-iwan ng kanilang huling pagpupugay, ang pinaka-sentro ng atensyon ay ang kanyang asawa, pamilya, at mga kasamahan sa trabaho. Ang GMA Network, ang kanyang pangalawang tahanan, ay nagpadala ng mga kinatawan na personal na naghatid sa kanilang ‘Haligi ng Balita’ sa kanyang huling pahinga.

Ang pagbubuhat ng kabaong [02:29] mula sa catafalque patungo sa puntod ay isinagawa ng mga matalik na kaibigan at pinagkakatiwalaang kasamahan, isang personal na pagpupugay na mas matimbang kaysa anumang parangal. Ang panawagan para sa mga miyembro ng immediate family na maupo sa mga inihandang silya [03:45] ay nagbigay-diin sa huling sandali ng pagiging pribado at pamilya, bago tuluyang isagawa ang internment. Ito ay isang sandali na ang isang pambansang pigura ay bumalik sa pagiging isang asawa, isang kapatid, at isang ama sa gitna ng kanyang mga minamahal.

Ang Legasiyang Hindi Nanahimik

Higit pa sa mga ratings, awards, at headlines na kanyang iniwan, ang tunay na sukatan ng buhay ni Mike Enriquez ay ang kanyang kakayahang maging tao sa kabila ng kanyang pagiging icon. Sa gitna ng matinding kalungkutan, may isang mahalagang bahagi ng kanyang personalidad ang pilit na ipinaalala.

Ayon sa mga naghatid ng misa at mga nagbigay ng talumpati, si Sir Mike ay isang tao na nagmamahal sa kasiyahan. “Alam mo ang alam mo si Sir Mike nabubuhay gusto niya nakikita tayong masaya sa lahat ng pagkakataon kasi problema ‘di ba kung pwede namang maging masaya” [04:09], isang matibay na paalala na sa kabila ng kanyang pagsasalita tungkol sa mabibigat na isyu sa bansa, ang kanyang personal na buhay ay nakatuon sa pagpapalaganap ng ngiti at pag-asa.

Ang mensaheng ito ay nagsisilbing balanse sa tindi ng kalungkutan. Oo, siya ay nawala, at ang Pilipinas ay nawalan ng isang pillar ng pamamahayag. Ngunit ang kanyang legasiya ay hindi ang pagtanda sa araw ng kanyang kamatayan, kundi ang pag-alala sa kanyang buhay na puno ng tapang, katatawanan, at ang walang sawang paghahanap ng liwanag. Ang kanyang boses, na pamilyar sa mga salitang “Excuse me po!” at “Labanan ng Katotohanan,” ay mananatiling soundtrack sa laban ng mga Pilipino para sa hustisya.

Ang Huling Paalam, Isang Bagong Simula

Ang pag-interment ni Mike Enriquez ay hindi isang simpleng pagsara ng kabaong. Ito ay ang huling chapter ng isang book na puno ng inspirasyon. Sa tuwing maririnig ang kanyang signature voice sa mga archives, sa tuwing babanggitin ang kanyang pangalan bilang halimbawa ng matapat na serbisyo, siya ay patuloy na mabubuhay.

Ang katahimikan sa paligid ng kanyang puntod ay kasing lakas ng kanyang tinig. Ito ay isang sandali ng pag-iisip, isang sandali upang tanungin ang bawat isa kung paano natin maipagpapatuloy ang pamana ng isang lalaking hindi kailanman nagpahinga sa paghahatid ng balita.

Si Mike Enriquez ay pumanaw na, ngunit ang kanyang diwa ay nakatanim na sa lupa ng kasaysayan ng Pilipinas. Ang kanyang libing ay hindi katapusan, kundi ang simula ng isang walang hanggang alaala. Sa kanyang huling hantungan [04:00] sa Loyola Memorial Park, hindi lamang siya inilibing; siya ay inukit sa alaala ng bawat Pilipinong naghahanap ng katotohanan.

Paalam, Sir Mike. Ang iyong boses ay tahimik na, ngunit ang iyong tapang ay patuloy na umaalingawngaw. At sa huli, gaya ng iyong ipinahayag, ang buhay ay dapat maging masaya, kahit pa sa gitna ng paalam. Salamat sa lahat, at nawa’y maging masaya ang iyong walang hanggang kapahingahan.

Full video: