Akala Nila Isang Normal na Laro — Ngunit Nagpakita ng Salamangka si Efren “Bata” Reyes sa Harap ng Hapon

Sa mata ng marami, ang isang propesyonal na larong billiards ay puro teknika, disiplina, at pag-uulit ng mga tamang tira. Subalit nang harapin ni Efren “Bata” Reyes ang isang koponan ng mga Hapon sa isang torneo sa Japan, hindi basta laro ang naging hitik ng eksena—isang tunay na salamangka ang ipinakita niya sa mesa.

Si Efren Reyes, kilala bilang “The Magician,” ay lubos nang kinikilala sa buong mundo bilang isa sa pinakamagagaling na manlalaro ng billiards. Ayon sa Wikipedia-profile niya, siya ay may mahigit sa 100 titulong internasyonal at siya ang kauna-unahang manlalarong nanalo ng mundyal sa dalawang magkaibang disiplina ng billiards.

 Sa Japan, madalas siyang tinuturing na pambihira dahil sa kakaibang istilo at kakayahan niyang bumuo ng tira sa ilalim ng presyon.

Sa ginanap na laban laban sa mga Hapon, ilang sandali ang nag-lagay ng tensyon – ang scoreboard, ang pulso ng mga manonood, ang bawat hagdan ng tira na tila may nakatagong pangako. Ang mga Hapon, bihasa at disiplinado sa laro, ay naghanda sa isang karaniwang mahigpit na serye. Ngunit hindi nila inaasahan ang “magic moment” na gagawin ni Reyes.

Isang partikular na set ang tumatak: sa isang tila ordinaryong posisyon, ang cue ball ni Efren ay hindi nakapuwesto sa pinaka paborable na lugar. Marahil marami ang mag-isip: “Ayos lang, madali na iyon para sa akin.” Ngunit si Reyes, sa halip na mag-padalos-dalo, nag–palihan ng estrategia. Gumamit siya ng subtle spin, matinding kontrol sa bilis, at isang bank shot na bumalyena sa isa’t isa ng mga rail bago tumama sa object ball – at bumagsak ang bola sa pocket. Ang mga manonood, lalo na ang koponan ng Hapon, ay tila huminto saglit sa paghinga.

Hindi ito basta nanalo lang si Efren; pinayagan niya ang larong tumakbo ayon sa kanyang ritmo. Pinawi niya ang paniniwala ng mga kalaban na “alam na nila” ang magiging direksyon ng laro. Ang mga mata ng Hapon, na dati’y puno ng kumpiyansa, ay napuno ng paghanga at pagkagulat.

Sa post-match interview, isa sa kapwa manlalaro nilang Hapon ang nagsabi: “Nakalaos na siya sa ganitong uri ng laban.” Ngunit si Reyes, sa kanyang tahimik at payak na sagot, ay nagsabing: “Hindi ako tumitigil sa paghahanap ng magandang tirada, kahit sa pinakamahina kong posisyon.”

Ang buong pangyayari ay hindi lamang tungkol sa isang kamangha-manghang tira. Ito ay paalala – sa mundo ng billiards, at sa buhay mismo – na kahit ang isang taong tila “laos” o “daan na” ay may kakayahang mag-ningning pa ng husto. Ang galing ni Efren ay hindi nabibili sa oras; ito ay napapanday sa dekada ng ensayo, sa harap ng mga mesa sa mahihirap na bilihan, sa pataasan ng kilay at pagpigil ng hininga ng kalaban.

Tuwing tinitingnan ang kanyang laro, makikita mo ang tatlong elemento: ang subtleng pagtatago ng tunay na plano, ang tahimik na kumpiyansa, at ang kamangha-manghang execution. Ang isang bank shot na ginawa niya sa Hapon ay parang sinulat na sa kwento ng alamat – isang kumpirmasyon na siya ang maestro.

Ngunit higit pa rito: sa pagharap niya sa mga Hapon, ipinakita ni Efren ang respeto sa kalaban at sa laro. Wala siyang pa­-arrogante; bagkus, binigyan niya ng pagkakataon ang sarili niya at ang audience na mabighani. At doon, sa gitna ng tahimik na intensyon at biglang pagsabog ng tagumpay, naipakita kung bakit siya hindi lang isang manlalaro – kundi isang alamat.

Para sa mga batang manlalaro, para sa mga tagahanga ng billiards, at para sa sinumang may pangarap na tila nai-wan ng oras: ang kwentong ito ni Efren “Bata” Reyes sa Japan ay patunay na ang magic ay hindi na-lalaho. Ito ay patuloy na nabubuo—sa bawat pag-tama ng bola, sa bawat puntong ipinagtatalunan, at sa bawat tingin ng kalaban na nagsasabing “akala lang namin…”.

Sa pagtatapos, ang mesa ay hindi lang patag ng laro; ito ang arena ng pagsubok at pagkakataon. At si Efren, sa isang gabi sa Japan, ay muling nagpamalas: ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa dami ng manatiling tala, kundi sa dami ng taong natigilan at nagising sa talento mo.