Luha at Alaala: Huling Gabi ni Emman Atienza, Pinaiyak si Kim Atienza sa Tapat na Pagmamahal ng Magkapatid

Sa gitna ng katahimikan ng gabi, napuno ng emosyon at luha ang huling gabi ng lamay ni Emman Atienza, kapatid ng kilalang television host na si Kim Atienza. Isang gabi ng paggunita, pag-ibig, at pamamaalam ang nasaksihan ng mga pamilya, kaibigan, at mga tagahanga na dumalo upang magbigay-pugay sa isang taong minahal hindi lamang ng kanyang mga mahal sa buhay, kundi pati na rin ng mga nakasama niya sa trabaho at komunidad.

Habang nagtitipon ang mga tao sa lamay, ramdam ang lungkot at bigat ng hangin. Si Kim Atienza, na kilala sa kanyang sigla at pagiging matatag sa telebisyon, ay hindi na napigilan ang kanyang emosyon. Sa mga larawan at video na kumalat online, makikita siyang tahimik na umiiyak, minsan ay napapahawak sa kabaong ng kanyang kapatid habang nagdarasal. Ayon sa mga nakasaksi, si Kim ay napahagulhol habang inaalala ang mga masasayang alaala nila ni Emman noong bata pa sila.

“Hindi madali,” ani Kim sa isang maikling panayam. “Kapatid ko siya, pero higit doon, isa siyang inspirasyon sa aming pamilya. Siya ‘yong tahimik pero palaging nandiyan kapag kailangan mo. Mahal na mahal namin si Emman.”

Si Emman Atienza, ayon sa mga malalapit sa kanya, ay isang mabuting anak at kapatid—palakaibigan, masayahin, at may pusong handang tumulong. Bagaman mas tahimik siya kumpara kay Kim, marami ang nagsabing malalim ang kanyang pananampalataya at pagmamahal sa pamilya. Kaya naman, sa huling gabi ng kanyang lamay, bawat dasal at awitin ay tila alay ng pasasalamat sa buhay na kanyang ibinahagi sa mundo.

Sa misa ng pamamaalam, nagbigay ng maikling mensahe si Kim. Halatang nanginginig ang kanyang boses habang binabasa ang sulat na kanyang inihanda. “Emman, salamat sa lahat. Hindi ko man ito nasabi sa’yo palagi, pero proud ako sa’yo. Mahal kita, kapatid,” ani Kim bago siya muling napaiyak. Ang mga dumalo ay tahimik na nakinig, at marami ang napaluha sa kanyang tapat na mga salita.

Matapos ang misa, nagtipon ang pamilya upang magdasal nang sabay-sabay. Nakita rin si Kim na mahigpit na niyakap ang kanilang ama, si dating Mayor Lito Atienza, na halatang pinipigilan ang sariling pagluha. Isang sandaling puno ng damdamin—ang yakap ng ama at anak, parehong nagdadalamhati, ngunit patuloy na kumakapit sa pananampalataya at pagmamahal ng pamilya.

Marami rin sa mga kaibigan ni Emman ang nagbahagi ng kanilang mga alaala. Isa sa kanila ang nagkwento kung paano si Emman ay palaging handang tumulong kahit sa maliliit na paraan. “Tahimik lang siya, pero may malaking puso. Kapag kailangan mo ng tulong, hindi mo na kailangang magsalita—alam na niya,” sabi ng isa sa mga matagal nang kaibigan ng pamilya.

Ang mga tagahanga ni Kim Atienza ay nagpadala rin ng pakikiramay at mga mensahe ng suporta sa social media. Marami ang nagsabing nakita nila sa mga mata ni Kim ang lalim ng pag-ibig sa kanyang kapatid. “Ang sakit makita si Kuya Kim na umiiyak. Pero sa kabila ng lungkot, ramdam mo ‘yong tapang at pananampalataya niya,” komento ng isang netizen.

Sa huling bahagi ng gabi, bago tuluyang isara ang lamay, nagsindi ng kandila ang bawat miyembro ng pamilya Atienza. Isa-isang inalay ang mga ito sa tabi ng kabaong ni Emman, kasabay ng tahimik na panalangin. Si Kim ay muling napaluha habang binubulong ang kanyang huling mensahe: “Hanggang sa muli, kapatid. Magkikita tayo ulit sa piling ng Diyos.”

Ang eksenang iyon ang tumatak sa puso ng lahat ng naroon. Hindi lamang ito isang gabing puno ng kalungkutan, kundi isang paalala ng pagmamahal ng magkapatid, ng lakas ng isang pamilya, at ng pananampalatayang hindi kailanman naglalaho kahit sa gitna ng pagkawala.

Sa huli, ang kuwento ni Emman Atienza at ng kanyang huling gabi ay hindi lamang tungkol sa pamamaalam, kundi tungkol sa buhay—kung paano ang bawat alaala, bawat yakap, at bawat luha ay nagsisilbing patunay na ang pagmamahal ay walang hanggan. Si Kim Atienza, sa kabila ng sakit, ay nagpakita ng tapang at pananampalataya na patuloy na nagbibigay inspirasyon sa marami. At sa mga nakasaksi, ang gabing iyon ay mananatiling alaala ng isang tunay na pagmamahalan ng mag-anak—totoo, tapat, at walang kapalit.