Sa mundo ng show business, ang pangalan ni Bayani Agbayani ay kasingkahulugan ng tawa, ng sigla, at ng walang kapantay na talino sa komedya. Ngunit sa likod ng kanyang mga nakakaaliw na palabas ay nakatago ang isang kuwento ng matinding pagsubok, gutom, at kahirapan na nagpundar sa kanyang pagkatao. Sa isang exclusive na panayam ni Julius Babao, binalikan ng sikat na komedyante ang kanyang pinagmulan sa Malabon, isang lugar na, ayon sa kanya, ang nagturo sa kanya upang lumaban at magpursige.

Ang “Bartolina” sa Malabon at ang Papag na Lumulutang

Hindi naging madali ang buhay ni Bayani. Kasama ang kanyang ina, lola, at lima niyang kapatid—walong (8) miyembro ng pamilya—sila ay nanirahan sa isang inuupahang kuwarto sa Malabon na tinawag niyang “bartolina” dahil sa sobrang liit nito. Ang bahay, na inupahan nila kay “Nanay Tali,” ay walang ikalawang palapag at kasing-liit lang ng silid-tulugan ngayon.

Ang papag o kahoy na higaan ay ang sentro ng kanilang buhay, kung saan walo silang nagsisiksikan. Sa sobrang sikip, kinailangan nilang matulog na nakahiga nang pahilis, at ang kanilang mga paa ay naka-hang o nakalawit. Ngunit hindi lang ang siksikan ang nagpapahirap sa kanila. Ang Malabon, lalo na ang lugar na iyon, ay madalas binabaha.

“Pag ang tubig dito hanggang dito lang sa tuhod, piyesta ‘yun! Wow, walang baha! Parang ganun,” paglalahad ni Bayani.

Nangangahulugan ito na madalas, ang baha ay umaabot pa nang mas mataas. Kapag ganito ang sitwasyon, kailangan nilang magkakapatid na tumayo na lang sa papag habang naghihintay na humupa ang tubig. Naalala pa ni Bayani na kung minsan, plano pa nilang bumili ng lubid upang itali ang kanilang sarili sa bubong at makatulog nang patayo habang nasa gitna ng baha. Isipin mo: ang pagtulog, isang simpleng pangangailangan ng tao, ay nagiging isang laban para makaligtas. Upang makapasok sa paaralan, ang gamit niya ay styrofoam na parang bangka upang hindi siya tuluyang mabasa.

Ang Lason ng Inferiority Complex at ang Pangarap na Edukasyon

Ang matinding kahirapan ay nagdulot ng isang malalim na sugat sa kanyang pagkatao. Umabot siya sa puntong nagkaroon ng inferiority complex, kung saan nahihiya na siyang makisalamuha at makihalubilo sa ibang tao. Ang pagkain ay hindi rin regular. Kadalasan, ang pananghalian nila ay inaabot pa ng hapon, at ang hapunan naman ay gabi na, kapag nakauwi na ang kanyang ina mula sa pagtitinda.

Ang kanyang ina, na tinawag niyang “pura lang puri” dahil sa kasipagan, ay nagtitinda ng kung ano-ano—mula sa prutas hanggang sa gulay—para lang makakain. Kahit na ganoon, hindi pa rin sapat ang kinikita.

Ang laban para sa edukasyon ay isa ring struggle. Sa kolehiyo, nais niya sanang mag-aral ng Law, ngunit natapos niya ang Mass Communication sa PUP (Polytechnic University of the Philippines) dahil mas mura ang tuition kumpara sa FEU, kung saan siya unang nag-enrol.

Isinalaysay niya ang nakakabiglang karanasan sa pagkuha ng kanyang Form 137 (high school card) sa FEU na kailangan niya para makapag-enrol sa PUP. Hindi niya ito makuha nang legal dahil sa patakaran ng eskwelahan. Naglakas-loob siyang lapitan ang isang empleyado na pinag-aakalang girlfriend ng kanyang bayaw, si Kuya Carno. Dahil crush na crush ng empleyado si Kuya Carno, gumawa si Bayani ng liham-pag-ibig na nagmula raw sa kanyang bayaw upang kunin ang simpatiya nito.

Ang kapalit? Dalawang order ng Max Fried Chicken, na noong panahong iyon ay napakamahal. Sa kagustuhang makatipid para sa kanyang tuition sa PUP, bumili siya ng isang pirasong manok at hinati niya sa gitna, binalot sa dalawang box na may aluminum foil, at ito ang ipinadala niya. Ang kaganapang iyon ay hindi lang nagpapakita ng kanyang diskarte, kundi pati na rin ng kanyang determinasyon upang makamit ang edukasyon, kahit pa sa paraan ng “pambubudol”.

Ang Pundasyon: Isang Kasabihan sa Dingding

Sa gitna ng lahat ng hirap, may isang bagay na nagbigay-lakas kay Bayani. Sa dingding ng kanilang inuupahang bahay, nakasulat ang isang kasabihan na tumatak sa kanyang isipan at puso: “No matter how dark is the beginning, the one who strives can reach the sun.” Ito ang naging motto niya sa buhay, ang nagpapaalala sa kanya na anuman ang dilim ng simula, ang taong nagpupursige ay aabot sa tagumpay.

Kaya naman, nang magkaroon siya ng kaunting break, hindi niya ito binitiwan. Nagsimula siya bilang waiter sa isang Japanese restaurant. Mula rito, pumasok siya sa GMA-7, hindi bilang artista, kundi bilang isang OJT na kalaunan ay naging propsman o set and props coordinator sa Salo-Salo Together. Ang sweldo niya noon bilang extra sa mga skit ay maliit lang sa isang araw, at minsan pa, sa sobrang pagod, natutulog lang siya sa ilalim ng lamesa o sa tapat ng mga costume.

Ang Tunay na Yaman: Walang Kapantay na Pagkakaibigan

Ang tagumpay ni Bayani ay hindi lang sinusukat sa kanyang mga box office hits, kundi pati na rin sa kalidad ng kanyang mga kaibigan. Ipinagmamalaki niya ang kanyang solid na barkada na binubuo ng mga A-listers ng industriya.

Una na rito si Randy Santiago, na kanyang mentor at unang boss sa showbiz. Sumunod si Aga Muhlach, na siya mismo ang pumili kay Bayani upang maging ka-partner sa kanilang sitcom. Sila ni Cesar Cosme, na naging writer niya, ay magkapitbahay at itinuturing niyang isa sa kanyang best friends.

Ngunit ang isa sa pinakamalaking patunay ng kanyang yaman sa kaibigan ay ang Megastar na si Sharon Cuneta. Ang kanilang pagkakaibigan ay lagpas pa sa glamour ng showbiz. Naikwento ni Bayani na minsan, pinadalhan siya ni Sharon ng tatlong mamahaling sapatos na may tatak na Gucci, Prada, at J. Bonset (J. Ponce). Ang hindi makalimutan ni Bayani ay nang minsan, nagpasama pa si Sharon sa kanya at natulog lamang sa kanilang papag na kahoy sa labas, kasama ang kanyang barkada, at wala siyang unan—isang bagay na hinding-hindi mo maiisip na gagawin ng isang Megastar. Ang mga kaganapang ito ay nagpapakita ng down-to-earth at matapat na pagmamahal ni Sharon kay Bayani.

Ibinahagi rin niya ang kanyang malalim na personal na ugnayan kay Pambansang Kamao Manny Pacquiao. Si Bayani ay ninong ni Princess Pacquiao, at si Manny naman ay ninong ni Sabrina, ang bunsong anak ni Bayani. Sa mga major fight ni Pacquiao, lagi siyang imbitado, libre ang eroplano at hotel. Ang pinakakaibang story na naikwento ni Bayani ay nang bisitahin niya si Pacquiao matapos ang fight kay Mayweather. Pinabalik siya ni Pacquiao, at nang bumalik siya, binigyan siya ng malaking halaga ng dollars. Sa sobrang dami, pinaagaw pa niya ang iba sa kasamahan. Gayunpaman, ang dollars na iyon ay kinuha agad ng kanyang asawa, si Lenlen, na ginamit sa pamimili at pagbabayad ng mga utang. Ang lahat ng ito ay nagpapakita ng labis na generosity ni Manny.

Ang Aral at Ang Kinabukasan

Para kay Bayani Agbayani, ang kanyang buhay ay maituturing na “struggle.” Mula elementary hanggang college, naging struggle ang lahat, ngunit hindi siya sumuko. Ang aral na gusto niyang ibahagi ay ito: “Lahat ng mga kabataan diyan, ilaan niyo ang inyong tagumpay at pagsisikap sa inyong mga mahal sa buhay—sa nanay niyo, sa tatay niyo, sa mga kapatid niyo. Huwag niyong ilaan sa sarili niyo. Kapag ‘yun ang ginawa niyo, sigurado lahat ng pangarap niyo sa buhay matutupad.” Ito ang kanyang pundasyon—ang pagmamahal sa pamilya at ang pananampalataya sa Diyos.

Hindi rin niya tinatago ang kanyang pangarap na makatulong sa Malabon sa pamamagitan ng pulitika. Nais sana niyang maging Lawyer, at sinubukan niyang tumakbo sa pulitika. Naniniwala siyang maaabot pa rin niya ang kanyang mithiin basta’t may acceptance siya sa will ng Panginoon.

Sa huli, ipinaalala ni Bayani na ang kanyang pagiging street smart, pagiging magalang, at ang kanyang kakayahang makisama sa tao ang naging susi sa kanyang tagumpay. Ang taga-Malabon na minsang nagtago dahil sa kahirapan ay ngayon, isang icon na nagbibigay-inspirasyon sa marami na ang buhay, gaano man kadilim ang simula, ay matutupad ang pangarap basta’t hindi ka susuko at laging may tiwala sa Itaas. Ang kanyang pagbabalik sa kalsada ng Malabon ay isang pag-uwi, hindi sa kahirapan, kundi sa pundasyon ng pagkatao na naghulma sa Bayani na kilala at minamahal ng sambayanang Pilipino.