Tuesday Vargas, Liham‑Pagpaalam at Pagbangon: Isang Malalim na Pagtatanghal ng Laban sa Kadiliman

Sa kabila ng liwanag ng entablado at tawa sa kamera, may lihim na madilim na sinagupa ni Tuesday Vargas—isang liham‑pagpaalam, isang krus na tinahak niya sa dilim, at isang desperadong pagsisikap na muling bumangon. Sa pagbubukas niya sa kanyang pinakamasakit na sandali, ibinida niya hindi ang karangyaan ng fame, kundi ang kahinaan, ang katotohanang maraming tao’y kinatatakutang isigaw.

Mula sa Tangkad ng Kasikatan patungo sa Ibabaw ng Pagdurusa

Sa isang panayam, sinabi ni Tuesday Vargas na ang pinakamababang punto ng kanyang buhay ay nang subukan niyang tapusin ang lahat noong 2023.

Ayon sa kanya, hindi ito dahil sa kawalan ng talento o oportunidad—kundi dahil sa pagkakanulo at pamemeke sa tiwala: “Financially there was somebody who took away a lot of things from me … they duped me… knowing full well what hurt me.”

Hindi lamang pera ang nawala: ang tiwala, reputasyon, at kaunting pag-asa ay tila nawala rin. Hindi basta iniwan ng iba ang kanilang pag-uugali—iniwan nila siya sa gitna ng unos. Decades sa industriya, may mga pagkakataon ring humihiling tayo ng normal na kalayaan—na yung sarili ay hindi inaabuso ng sariling baluktot na mundo.

Liham‑Pagpaalam: Sigaw ng Kaluluwa

Huwag isipin na isang drama ang liham‑pagpaalam ni Tuesday. Ito’y isang panawagan. Sa liham na ikinakalat ng social media, ipinahayag niya ang sakit: ang hirap huminga, masakit magsalita, ang katawan’y unti-unting bumibigay.

 Sa bawat puntong binabalangkas niya ang araw-araw niyang laban, kitang-kita ang tanikala ng kalungkutan. Hindi nito sinikap tapusin ang buhay dahil sa kahinaan—kundi dahil nais niyang magtapos na ang paghihirap.

Sa liham ni Joseph — ang partner niya na may malubhang karamdaman — sumasalamin ang isang tao na nasa bingit na rin ng kawalan ng pag-asa.

Ngunit kahit ganoon ang kalagayan, may sinag ng liwanag: may mga doktor na tumugon; may mga taong inabot ang kamay.

ADHD, Trauma, At Katahimikan sa Likod ng Bula

Ngunit ang liham ay hindi lamang kumakatawan sa isang bagyong panandalian—ito rin ay usapin ng kabuuang paglalakbay ng kanyang isip at kaluluwa. Noong Agosto 2025, mismong si Tuesday ang nagbahagi ng mahigit sampung lihim ng kanyang buhay: mula sa diagnosis ng high‑functioning autism at ADHD noong siya’y 12 taong gulang, hanggang sa nakaraang mga taon ng pang-aabuso at pagdurusa.

Minsan, ang batang tinatawag na “makulit” ay may lihim na bumabagabag sa isip. Minsan, ang taong pinagtatawanan ay may malalim na sugat sa puso. Tuesday rin ay nagsabi na sa edad na 21 ay naging solo mama, agonya sa ekonomiya at emosyon, nagtiis para mailigtas ang kanyang anak. At sa edad na iyon, ang isang babae ang naglalakad sa hangganan ng paglayo sa sarili.

Labis ang tapang na isinulat niya: “Tried to unalive myself twice.” Sa likod ng mga eksena niya sa telebisyon, may isang tao na nagtatago, naglalakad sa dilim, may puso ring napapagod.

Pag-alis sa “Your Honor”: Bakit Siya Lumayas?

Noong Hunyo 2025, nagpasya si Tuesday Vargas na lisanin ang podcast show na Your Honor, na kanyang pinagsasamahan ni Buboy Villar. Ayon sa balita, ito’y desisyon na may kinalaman sa kanyang kalusugang pangkaisipan.

 Hindi ito gitna ng kontrobersya — ito ay tahimik, personal, at nasa likod ng desisyon na kailangang ipaglaban.

Sinundan ito ng pagpapalit-host—si Chariz Solomon ang pumalit sa kanya.

Ngunit kahit siya’y umalis sa camera, ang impluwensya niya ay hindi mawawala: sa kanyang pag-amin, sa kanyang pagbubukas, sa kanyang pagyakap sa sarili, patuloy siyang naging simbolo ng pagbabalik‑loob.

Ang Liwanag sa Gitna ng Kadiliman

Hindi man ito katapusan ng mundo, hindi rin ito panlalamig ng damdamin. Para kay Tuesday, ang krus na tinahak niya ay may pag‑asa. Sa panayam, sinabi niya na sa pinakamadilim niyang sandali, may bumungad sa kanya: “My faith was restored because somebody pulled me from that ledge that day… that was the Holy Spirit.”

Hindi buntong‑hininga ng pagkatalo ang kanyang sinulat ngayon—ito ay pangako ng muling pagsilang. Sa bawat pagbubukas niya sa kanyang sugat, sa bawat patak ng luha, sinasabi niya: “Hindi ako susuko.”

Hindi Siya Buhay‑Palabas Lamang

Tumitigil ang marami sa mukha, sa sikat, at sa karangalan. Ngunit si Tuesday ay isang tao rin. May pangarap siyang nakatukod, may anak siyang kailangang bigyan ng magandang buhay, may sugat siyang nagpapadurog sa gabi. At sa haba ng kanyang paglalakbay, pinili niyang magsalita. Pinili niyang mahalin. Pinili niyang bumangon.

Sa kanyang kwento, makikita natin ang katotohanan: maraming tao sa paligid ay may lihim na sugat, may gabing gustong lumimot, may oras na nais sumuko. Ngunit minsan, ang isang pagsaksi, isang liham, isang kwento—yun na lang ang puwedeng magbigay-liwanag.

Paunang Aral at Tala

Ang sinumang nagbubukas ng sarili sa publiko ay hindi awtomatikong malakas—kadalasan, mas matapang silang harapin ang salita’t hatol.

Ang karunungan sa mental health ay hindi pagiging “okay” palagi—ito ay pagiging tapat sa sarili kahit sa oras ng pagkapinsala.

Hindi nawawala ang karapatan nating magtanong, magbangon, magpagaling at tumingin sa liwanag kahit sa dulo ng tunel.

Si Tuesday Vargas ay hindi lamang artista—siya ay tao na nagdurusa, nagtagal, at ngayon ay nagsasalita.

Sa huli, ang liham‑pagpaalam ni Tuesday Vargas ay hindi pagtatapos—ito’y simula ng bagong yugto. At sa pagbubukas niya ng sugat, hinamon niya tayong lahat na makinig, magdamay, at huwag maging bulag sa sigaw ng puso ni kahit sino man.

Kung ikaw man ay may panahon ng pagkadapa at naghahanap ng lakas—alalahanin mo: hindi ka nag-iisa. May taong naririto para makinig. At minsan, ang iyong susunod na hinga ay ang simula ng patuloy na pag‑asa.