Sa isang maliit na apartment sa Portland, kung saan ang tunog ng ulan ay walang tigil na humahampas sa bintana, tila kasabay nito ang pagbagsak ng mundo ni Emma Rodriguez. Hawak ang isang pregnancy test na may dalawang linyang positibo, dapat sana ay isa itong sandali ng purong kaligayahan. Tatlong taon na silang kasal ng kanyang asawang si David Chen, ngunit sa halip na ngiti, takot at kawalan ng katiyakan ang bumalot sa kanyang puso.

Ang pagdating ni David mula sa trabaho ay hindi nagdala ng kapanatagan. Sa halip, isang bagyo ng frustrasyon ang kanyang isinalubong. Si David, isang nagpupursiging real estate developer, ay sunod-sunod ang kabiguan sa negosyo. “Umatras na naman ang isang kliyente,” aniya, ang boses ay puno ng pait. Para sa kanya, ang lahat ng kanyang problema ay tila nag-uugat sa isang pangalan: Julian Cross, ang bilyonaryong may-ari ng Cross Enterprises, na laging nakakakuha ng mga proyektong dapat sana ay sa kanya.

Sa gitna ng tensyon, inihayag ni Emma ang balita. “Buntis ako.” Ang mga salitang iyon ay hindi nagdulot ng galak, kundi ng katahimikan na mas matalim pa sa anumang sigaw. Ang reaksyon ni David ay isang pinaghalong gulat at galit. “Hindi ito pwedeng mangyari ngayon,” sigaw niya. Para kay David, ang sanggol ay hindi isang biyaya, kundi isang pabigat, isang hadlang sa kanyang mga pangarap na gumuho.

Ang mga sumunod na salita ni David ay tila mga punyal na tumusok sa puso ni Emma. Tinawag niyang “bitag” ang kanilang magiging anak, isang responsibilidad na hindi niya kayang harapin. “Hindi ko gustong maging ama ngayon. Sisirain ng isang sanggol ang lahat ng pinaghirapan ko,” mariin niyang sabi. Sa isang iglap, ang lalaking minahal at pinakasalan niya ay naglaho, napalitan ng isang estrangherong puno ng lamig at pagkamakasarili.

“Kung ipagpapatuloy mo ‘yan, gawin mo nang mag-isa. Gusto ko ng diborsyo,” iyon ang huling hatol ni David. Nag-impake siya ng kanyang mga gamit at umalis, iniwan si Emma na nag-iisa, wasak, at pasan ang isang buhay sa kanyang sinapupunan. Ang pinto na nagsara sa kanyang pag-alis ay nagsara rin sa kanilang mga pangarap.

Ang mga sumunod na buwan ay isang bangungot. Tinangka ni Emma na kausapin si David, ngunit ang tanging tugon na natanggap niya ay ang mga papeles ng diborsyo, kasama ang isang legal na dokumento kung saan itinakwil ni David ang lahat ng kanyang karapatan at responsibilidad bilang ama. Habang lumalaki ang kanyang tiyan, lumiliit naman ang kanyang mundo. Ang kanyang interior design business ay nagsimulang bumagsak, at ang kanyang ipon ay unti-unting naubos.

Napilitan siyang lumipat sa isang mas maliit at mas murang apartment, ibinenta ang karamihan sa kanilang mga gamit. Ang tanging nagpapatatag sa kanya ay ang buhay sa loob niya, isang batang babae na pinangalanan niyang Sophia. “Tayong dalawa lang, anak,” bulong niya sa kanyang sinapupunan. “Pero ipapangako ko, ibibigay ko sa’yo ang lahat ng pagmamahal sa mundo.”

Anim na buwan matapos isilang si Sophia, patuloy ang pakikipaglaban ni Emma. Ang pagiging ina at pagpapatakbo ng negosyo mula sa isang masikip na apartment ay isang malaking hamon. Ngunit isang hindi inaasahang tawag ang nagbukas ng bagong pinto. Inimbitahan siya bilang isang speaker sa Pacific Northwest Design Conference, isang malaking oportunidad na hindi niya inaasahan.

Dala-dala si Sophia, buong tapang na humarap si Emma sa entablado upang ibahagi ang kanyang kaalaman sa eco-friendly na disenyo. Sa session ng tanong at sagot, isang malalim na boses mula sa likuran ang pumukaw sa atensyon ng lahat. Isang matangkad at matipunong lalaki ang nagtanggol sa kanyang konsepto. Nagpakilala ito, “Julian Cross, Cross Enterprises.” Ang pangalang minsan nang naging dahilan ng kapaitan sa kanyang nakaraan ay ngayon nasa kanyang harapan, ngunit hindi bilang kaaway.

Si Julian Cross, ang alamat sa industriya na kinaiinggitan ni David, ay humanga sa kanyang trabaho. Ngunit higit pa sa kanyang propesyonalismo, ang mas nakabighani kay Emma ay ang pagiging natural at maalaga ni Julian kay Sophia. Hindi tulad ng ibang negosyante, si Julian ay tila komportable sa presensya ng isang sanggol, at ang kanyang ngiti ay totoo nang ito ay kanyang tinitigan.

Nag-alok si Julian ng isang proyekto na katuparan ng mga pangarap ni Emma: ang pagdidisenyo ng isang komunidad na nakatuon sa abot-kaya at sustainable na pamumuhay para sa mga pamilya. Ito ang pagkakataong matagal na niyang hinihintay. Sa kanilang pagtatrabaho, nakita ni Emma ang isang Julian na lubos na naiiba sa imaheng nilikha ni David. Si Julian ay isang lider na nakikinig, rumerespeto sa kanyang mga ideya, at higit sa lahat, isang taong may ginintuang puso.

Ibinahagi ni Julian ang kanyang nakaraan—lumaki sa kahirapan, na nagbigay sa kanya ng pangarap na bigyan ang bawat pamilya ng isang disenteng tahanan. Sa puntong iyon, naramdaman ni Emma ang isang malalim na koneksyon. Hindi lang ito tungkol sa trabaho; ito ay tungkol sa mga pinagsasaluhang pangarap at prinsipyo.

Ang kanilang propesyonal na relasyon ay unti-unting namulaklak at naging personal. Si Julian ay naging isang konstanteng presensya sa buhay nina Emma at Sophia. Lagi siyang nariyan, hindi dahil sa awa, kundi dahil sa tunay na pagmamalasakit. Mula sa pag-aalaga kay Sophia kapag may sakit hanggang sa pagsuporta sa mga pangangailangan ni Emma sa trabaho, ipinakita ni Julian ang kahulugan ng tunay na partner.

Isang gabi, habang tinutulungan ni Julian si Emma na patahanin si Sophia, ang kanilang mga mundo ay nagsalubong. Sa lambot ng kanyang pagtingin sa natutulog na sanggol, ipinagtapat ni Julian ang kanyang nararamdaman. “Emma,” aniya, “umaasa ako na hindi ito biglaan, pero gusto kitang yayain mag-dinner.” Ito ang simula ng kanilang pag-iibigan.

Ang kanilang relasyon ay umusbong sa pundasyon ng respeto at pag-unawa. Ipinakita ni Julian kay Emma kung ano ang pakiramdam na maging tunay na pinahahalagahan. Ngunit nang tila maayos na ang lahat, isang tawag mula sa nakaraan ang muling gumulo sa kanilang mundo. Si David, bangkarote at puno ng pagsisisi, ay tumawag.

“Kailangan kitang makita, Emma,” sabi ni David sa telepono. “Nawala na sa akin ang lahat. Naisip ko kung ano ang sinayang ko. Gusto kong ayusin ang lahat.” Ngunit para kay Emma, huli na ang lahat. Sa kanyang paningin, nakita niya si Julian na masayang nakikipaglaro kay Sophia. Ang imahe na iyon ay isang malinaw na sagot.

“Huli ka na, David. Masaya na ako,” matapang niyang sabi. Ngunit si David ay hindi sumuko. Ginamit niya ang kanilang anak bilang sandata. “Kukunin ko ang kustodiya,” pagbabanta niya. “Ako pa rin ang ama niya.” Ang takot ay muling bumalot kay Emma. Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na siya nag-iisa.

Nang malaman ni Julian ang banta ni David, hindi siya nag-atubili. Sa gitna ng sala, lumuhod siya sa harap ni Emma. “Emma Rodriguez, pakakasalan mo ba ako?” tanong niya, hawak ang isang singsing. “Hayaan mong maging ama ako ni Sophia sa legal na paraan, at hayaan mong maging asawa mo ako.”

Sa gitna ng mga luha ng kaligayahan, tinanggap ni Emma ang alok ni Julian. Ang kanilang kasal ay simple ngunit makabuluhan, ginanap sa community center na sila mismo ang nagdisenyo. Tinangka ni David na labanan ito sa korte, ngunit ang kanyang kaso ay walang pinatunguhan. Nakita ng hukom ang kanyang pag-abandona at ang katatagan ng pamilyang binuo nina Emma at Julian. Ang pag-ampon ni Julian kay Sophia ay naaprubahan.

Lumipas ang limang taon. Ang design firm ni Emma ay naging isa sa pinakamatagumpay sa West Coast. Si Julian naman ay mas pinalawak ang kanyang misyon sa pagbuo ng mga sustainable na komunidad. Si Sophia, ngayon ay isang masayahin at matalinong anim na taong gulang, ay lumaki na si Julian ang kinikilalang ama.

Isang gabi, tinanong ni Sophia kung bakit sila nagpakasal ni Julian. “Nagpakasal kami dahil pinili namin ang isa’t isa, anak,” paliwanag ni Emma. “Ang tunay na pag-ibig ay hindi isang obligasyon. Ito ay isang pagpili na bumuo ng buhay kasama ang isang tao dahil hindi mo kayang maging masaya sa ibang paraan.”

Ang kuwento ni Emma ay isang testamento na kung minsan, ang pinakamasasakit na pagtatapos ay simula lamang ng mas magagandang kabanata. Ang pag-abandona ni David ay hindi naging katapusan niya; bagkus, ito ang nagbukas ng daan upang matagpuan niya ang kanyang sariling lakas at ang isang pag-ibig na mas matatag at totoo—isang pag-ibig na hindi ipinanganak sa dugo, kundi pinili ng puso.